Recensie Zeppos het Mercatorspoor ★

Zat er nu werkelijk iemand te wachten in Vlaenderen op Zeppos het Mercatorspoor, dat Douglas Boswell regisseerde naar een scenario van Wouter Van Haver? Een film die zich inspireerde op de jeugdreeks die van 1964 tot 1969 op de BRT te zien was en draaide rond Jan Stephorst die in Griekenland zijn naam Kapitein Zeppos kreeg omdat ze daar ‘Stephorst’ niet konden uitspreken? Blijkbaar dachten sommige geldschieters van wél. Maar beseft men eigenlijk dat men mikt op grootouders die in een nostalgische bui hun kleinkinderen willen meenemen naar deze film, want de kans dat hun kinderen Zeppos gekend of gezien hebben, schatten we zeer laag in.

In Zeppos het Mercatorspoor zien we Benjamin Kurrel (Nathan Naenen) bij de notaris de nalatenschap van zijn vader Ben, die al jaren vermist is, in ontvangst nemen. Het is een kist met daarin onder andere een atlas van Mercator in. Slien (Britt Scholte) waar hij een oogje op heeft, is meteen geïnteresseerd want zij studeert geschiedenis en moet nog een paper schrijven. Hij leent het boek dan ook aan haar uit, maar heeft het ondertussen ook al aangeboden op een tweedehandswebsite. Wanneer Benjamin terug thuis komt, is zijn kot helemaal overhoop gehaald. Hij belt een slotenmaker, maar die blijkt wel heel snel te zijn. Het is Zeppos (Carry Goossens) die zijn vader nog gekend heeft, die plots bij hem binnen staat. Maar Benjamin die er hi tech-snufjes zoals een smartbril op nahoudt, wordt ook afgeluisterd.

Blijkt dat Victor Barral (Koen De Bouw) ook achter de schat zit die Mercator op het spoor was, de formule van goud die op het Gouden Vlies zou staan. Barral staat aan het hoofd van een hi tech-bedrijf, dat als hoofdzetel blijkbaar op de plek staat waar wij eerder het MAS verwachten. Via digitale bewerking staat daar in Zeppos het Mercatorspoor een bijzonder moderne witte kantoortoren. De man blijkt smartphones op de markt te brengen, maar ook achter zoekrobots en dergelijke te zitten. Toch heeft ie kennelijk de kennis nodig van Zeppos, Slien en Benjamin om ook de schat te kunnen vinden. Raar daarbij is dat hij over veel meer geld en snufjes beschikt, makkelijk Benjamins zoekgedrag, foto’s die hij met zijn camera neemt zou kunnen hacken om steeds een stap verder te staan dan het trio. Daar schort het al meteen aan de geloofwaardigheid van dit flutavonturenfilmpje voor jongeren dat zowel naar Indiana Jones als naar James Bond refereert. Barral en zijn assistente ‘de rappe’ Monica (Nora Gharib) en een kleerkast zitten steeds in achtervolgingsmodus …

Barral en zijn raad die hij digitaal bijeenroept blijken nog terug te gaan tot de Inquisitie. Het klopt dat Mercator in Rupelmonde gearresteerd is en opgesloten. Alleen stelt er zich een mega groot probleem op het einde van Zeppos het Mercatorspoor waarin blijkt dat de alchemisten niet bezig zouden geweest zijn met het zoeken naar een formule om zelf goud te kunnen maken, maar kobalt, een geleider die gebruikt wordt in batterijen (onder andere in smartphones). Maar vermits het een grondstof is die men moet delven, een die schaars is, zeker nu er steeds meer vraag naar is (ook voor de groene economie straks, voor elektrische en hybride wagens dat daarvoor gebruikt wordt n.v.d.r.) is het kostbaar.    

Waar schuilt het probleem dan? Zeker, kobalt was al in de oudheid gekend en sindsdien gebruikt om bijvoorbeeld juwelen, verf en glas blauw te kleuren. Maar het was pas in 1735 dat er ontdekt werd dat het erts tot een nieuw metaal kon leiden dat dus nu als batterij gebruikt wordt. Vermist Mercator in de zestiende eeuw leefde, kan er nooit in zijn tijd een formule aangebracht zijn op het Gulden Vlies (dat dan weer refereert naar de Griekse mythologie) hoe men via chemische verbindingen kobalt zou kunnen maken.

Nog iets wat vreemd is, is wanneer Benjamin op een steen, een tegel, klopt en daaruit zou kunnen afleiden dat er onder die steen een holle ruimte zit. Wanneer men de ruimte waar de alchemisten aan het werk waren, ontdekt, blijken de kaarsen nog allemaal te branden. Ook dat is een aardige continuïteitsfout. Zijn vader heeft namelijk jaren postgevat aan de poort van die ruimte en die nooit kunnen openen. Met andere woorden, het had er donker én stoffig moeten zijn. Maar beide samen: kaarsen die branden én stof, dat strookt niet.

Zeppos het Mercatorspoor oogt alsof er veel meer middelen in gekropen zijn dan bij andere kinder-en jongerenfilms zoals de Buurtpolitie-films en de Nachtwacht-films waar duidelijk aan te zien is dat ze het met weinig budget moeten stellen. Qua effecten is deze best wel genietbaar, maar je kijkt er ook zo door (o.a. dat er gefilmd werd in het Havenhuis). Dat, naast de tenenkrullende acteerprestaties (bij geen enkele dialoog heb je het gevoel dat de acteurs goed in hun rol zitten, er wordt te groots geacteerd niet in het minst door De Bouw en Gharib wiens mondhoeken standaard naar beneden staan in deze film) en het feit dat het ouderwetse/traditionele van zowel Barral als Zeppos gigantisch clasht met het hypermoderne hi-techachtige van Barral en Benjamin, maakt dat we de ganse film uitzaten met een ‘yeah, right’ attitude. Hij botst dan ook langs alle kanten zodat de nulletjes en de eentjes die (o.a. in een nummerplaat) de revue passeren uiteindelijk ons dan ook doen besluiten dat het eindresultaat eerder een nul is dan een één.

Zo, bij deze hebben we alweer vakkundig een Vlaamse film neergesabeld. Touché.

< Bert Hertogs >