Recensie Urbanus Bis, Bis, Bis! ★★

Toen we Theater Elckerlyc verlieten, hoorden we een vrouw tegen haar partner zeggen: “Vroeger waren zijn mopjes wel grappig, maar nu …” En daarmee leverde ze eigenlijk de perfecte samenvatting van de nieuwste zaalshow van Urbanus: ‘Bis, Bis, Bis!’ De nieuwe grappen van Urbanus missen al te vaak hun doel en de voorstelling mist ritme. Tussen twee grappen door moet Urbanus spieken wat hij nu moet gaan vertellen en dat remt de op zich al trage voorstelling verder af. Tussendoor zit er ook een grap tussen die al zo oud is als de weg naar Jeruzalem en dus ook daar kan hij qua originaliteit niet echt meer scoren. De éminence grise van de Vlaamse comedy klinkt net iets te vaak als een oude opa die vanuit zijn zetel ziet dat het vroeger allemaal beter was dan als de overtuigende peetvader die aan haar wieg stond. Liedjes als ‘Madammen met een bontjas’ kunnen een zaal dan weer wel in de juiste feestsfeer brengen. ‘Bis, Bis, Bis!’ moet het dan ook vooral hebben van de oude songs van Urbanus.

Wanneer je als journaliste in een zaal zit en je de tekeningen op de achtergrond beter vindt dan de grappen van de komiek waar je naar zit te kijken, weet je genoeg. En dat terwijl Urbanus echt wel iemand is waar we heel veel respect voor hebben en vooral geweldige jeugdherinneringen. Waar is de tijd dat we op een draagbare cassettespeler naar de cassettebandjes van Urbanus lagen te luisteren en de sketches volledig mee op konden zeggen? De sketch ‘De zwaantjes’ is absoluut legendarisch. We zijn werkelijk opgegroeid met de man die Vlaanderen (en Nederland) leerde wat Vlaamse humor was. En juist daarom is het contrast zo groot met Urbanus’ nieuwste zaalshow ‘Bis, Bis, Bis!’. 

Er zit niet echt een grote sketch in de voorstelling. Het is meer een aaneenschakeling van oneliners, observaties en grappen waarvan het grootste deel niet echt geweldig grappig is. Al te vaak klinkt Urbanus als een zagende opa die nostalgisch terugkijkt naar de hoogtijd van zijn succes waar in humor veel meer kon dan nu. Soms zit er wel eens een goede grap tussen, maar die wordt dan weer van een appendix voorzien die achteraf toch ontstoken bleek te zijn en die de humor met een geweldige klap weet dood te slaan. Algemeen genomen voelen de grappen aan als een opvulling om van het ene lied naar het andere te geraken. En daar scoort Urbanus wel het succes waar we op hoopten. 

De nieuwe nummers blijken vaak maar van een bedenkelijke kwaliteit te zijn. Alleen ‘Blije meningsuiting’ heeft de scherpte die we van Urbanus mogen verwachten. Op een humoristische manier levert hij hier kritiek op het hele WOKE-gebeuren zonder daarbij te vervallen in het belerend vingertje of de toon van de opa die niet meer mee is. Het is het genre lied dat thuis hoort in de groep van ‘Madammen met een bontjas’ en ‘De wereld is om zeep’. Met deze twee klassiekers scoort hij nog altijd hoge ogen. Al moeten we toegeven dat de vertaling naar het Engels van ‘De wereld is om zeep’ niet echt een meerwaarde is. Tijdens ‘Publiciteitsjaren’, ‘Madammen met een bontjas’ en ‘1 2 3 rikke tikke tik’ hoor je het publiek niet alleen spontaan meeklappen, er wordt ook duchtig meegezongen met deze mooie jeugdherinneringen. Op deze momenten toont Urbanus na 50 jaar carrière weer een glimp van zijn grote succes. 

< Sascha Siereveld > 

Liedjes:

Ik ben een influencer (nieuw)
De aarde
Alleen maar over jou (nieuw)
Publiciteitsjaren
Gladde Iolen

Fillemong en Fillomeen
Madammen met een bontjas
Blije meningsuiting (nieuw)
The world went to get soap (De wereld is om zeep)
t Is feest

Bis:

Urbanusbroekgitaar (nieuw)
1 2 3 rikke tikke tik
Ge moogt naar huis gaan