Recensie Lightyear ★★

Lightyear van Pixar is wat van alles en niets tegelijkertijd. Vis noch vlees dus. De film bevat karakteristieken van een superheldenfilm à la Marvel of Star Wars, bezit elementen of ideeën die refereren naar Wall-E uit 2008 en een robotics film à la Bumblebee uit 2018. Maar wat vooral ontbreekt is de sprankel, de magie, de warmte die je van een Toy Story-prequel zou verwachten.

Toegegeven, Toy Story, Pixars allereerste computergeanimeerde film uit 1995 heeft filmgeschiedenis geschreven net omdat het de eerste computergeanimeerde film ooit was. Maar dat wil nog niet zeggen dat wij van die prent destijds wild waren, laat staan dat we dat nu zouden zijn. Wie zich die film nog herinnert, weet dat die een zekere gloed uitstraalde. Denken we maar aan het titelnummer ‘You’ve got a friend in me’ van Randy Newman. En net daar ontbreekt het ‘m grotendeels aan in Lightyear.

De film zou de film zijn die Andy in 1995 zag waardoor hij het actiefiguurtje als speelgoed heeft gekregen als kind. Alleen maakt Pixar hier een ongelooflijke continuïteitsfout. Lightyear lijkt namelijk niet voor kinderen gemaakt te zijn, maar voor wie in 1995 een kind of tiener was. In de film die wij in IMAX Antwerpen zagen, het is immers de eerste Pixarfilm die op zo’n groot scherm te zien is, is Buzz op zoek naar stabiele brandstof zodat hij sneller dan het licht kan vliegen in de ruimte. Hij is namelijk gecrasht samen met wetenschappers op een planeet waar uit het niets plots een levensgrote plantaardige buigbare stengel je kan vastgrijpen en mee de ondergrond in kan sleuren.

Het is samen met zijn beste vriendin Alisha Hawthorne dat Buzz op ontdekking gaat op de planeet. Maar terwijl Buzz zich focust om de brandstof te testen op stabiliteit, merkt hij telkens hij terugkomt dat zijn beste vriendin ouder is geworden. Dat komt door de tijddilatie, een woord dat ook valt tijdens deze film, en zo moeilijk is om te begrijpen dat dit net onder andere een reden is om aan te nemen dat Lightyear niet gemaakt is voor kinderen. Concreet is Buzz voor hem qua beleving maar 4 minuten onderweg maar zullen er 4 jaar verstreken zijn op de planeet.

Zo ziet hij Alisha zich steeds meer settelen met haar vriendin, wat een voor zover wij weten eerste lesbische kus ooit oplevert in een animatiefilm, zij het een vluchtige waar 14 landen kennelijk nog niet rijp voor zijn en de film daardoor boycotten. Ze krijgen samen een dochter: Izzy. Haar gezin en familie breidt uit tot ze grijze lokken begint te krijgen en uiteindelijk zal sterven. Buzz wil niet opgeven en blijven zoeken naar een oplossing zodat ze terug de ruimte in kunnen, ook uit eergevoel omdat hij zich verantwoordelijk voelt voor wat er misgegaan is.

Maar ondertussen hebben zijn mensen zich steeds beter aangepast aan de dreigingen en het leven op de planeet. Uiteindelijk vindt Sox, de robotkat die hem gezelschap moet houden telkens hij terugkeert en die Buzz van Alisha kreeg, de formule om tot de stabiele brandstof te komen. Ze doet daar 62 jaar over. Maar zijn nieuwe overste, commandant Burnside, vertelt ‘m dat het programma stopgezet is. Stiekem zal ie een toestel stelen voor een ultieme test waarbij hij zichzelf, letterlijk en figuurlijk tegenkomt. 22 jaar later wanneer hij na een geslaagde test landt, blijkt de kolonie onder vuur te liggen door Zurg, die wat weg heeft van Darth Vader. Een laserschild moet hen beschermen. Buzz ontmoet Izzy, Mo en Darby. Samen met Sox en dat trio wil hij de confrontatie aangaan met de belagers ook al zijn ze met hun vijven in de minderheid.

Lightyear gaat over vriendschap en familiebanden, trekt de inclusieve kaart (lesbiennes, personages van kleur …), maar stelt vooral ook de vraag of je toekomst in het verleden ligt of net in wat nog komen moet. Maar als film valt die te vaak stil, net als de motor van Buzz’ ruimteschip dat lange tijd niet op het juiste toerental geraakt. Qua timing is deze bioscooprelease verre van ideaal. Top Gun Maverick dat ook draait om snel vliegen, zich (deels) op hetzelfde doelpubliek richt, en tevens te zien is in IMAX Antwerpen is vormelijk, inhoudelijk, qua spanningsboog én adrenalineniveau véél sterker namelijk. Tenslotte nog dit: in de trailer is ‘Starman’ van David Bowie te horen. In de film komt dat nummer zelfs niet voor …

< Bert Hertogs >