Recensie Corteo ★★★1/2

In ‘Corteo’ combineert Cirque du Soleil de fantasie van het theater met de magie van het circus. De Lotto Arena wordt de droomruimte tussen hemel en aarde waarin clown Mauro zijn eigen begrafenisstoet kan zien, terugblikt op de mooie momenten uit zijn verleden en door engelen zijn vleugels aangemeten krijgt. Theatrale elementen zoals zwevende engelen en clowns die ondersteboven wandelen in de lucht werden door regisseur Daniele Finzi Pasca verweven met een hele schare topacts uit het circus tot een totaalspektakel dat gedragen wordt door de muziek van Philippe Leduc en Maria Bonzanigo. Waar je het ene moment kan lachen met de capriolen van een paar golfende clowns, zit je enkele minuten later vol verwondering en spanning te kijken naar een geweldig sterk staaltje lichaamscontrole en kracht tijdens een paaldansact waar de paal vrij boven het podium zweeft. Stoere kerels vormen de trapezes die gracieuze acrobates door de lucht gooien alsof het niets is. En net wanneer je denkt dat je adem gaat stokken van de spanning, is er de ontspannende, muzikale wedstrijd tussen de vioolspelende clown en de fluitende spreekstalmeester. In de klassieke circustraditie brengt ‘Corteo’ de lach en de traan, de spanning en de ontspanning. En dat alles wordt nog eens netjes verpakt in de sprookjesachtige traditie van Cirque du Soleil en de fantastische kostuums van designer Dominique Lemieux.

‘Corteo’ is het Italiaanse woord voor ‘processie’ en slaat op de feestelijke en ietwat bizarre begrafenisstoet die de bonte verzameling aan circusartiesten houden ter ere van clown Mauro. Mauro ziet de vrolijke bende de revue passeren terwijl de engelen uit de nok van de Lotto Arena neerdalen om hem te komen halen. De rode draad doorheen de voorstelling is het verhaal van hoe Mauro terugkijkt op zijn verleden terwijl hij ondertussen zijn vleugeltjes krijgt, leert vliegen als een engel en uiteindelijk door de lucht gaat fietsen op weg naar de hemel. 

Met dit verhaal als achtergrond opent zich de sprookjesachtige wereld van Cirque du Soleil waarin theater, muziek en circus samenvloeien tot één geheel. Het thema van de begrafenisstoet en de engelen wordt doorgetrokken in de verschillende acts die opgevoerd worden. Op die manier zit je als toeschouwer niet naar losstaande circusnummers te kijken, maar geniet je van een magisch verhaal waarin die spectaculaire optredens volledig geïntegreerd zijn. 

En spektakel is er genoeg: drie vrouwen doen hun acrobatische kunsten terwijl ze in grote kandelaars door de lucht zweven, vier gespierde heren draaien synchroon tegen hoge snelheid rondjes in hun Cyr wiel, acht gymnasten hangen gelijktijdig hun kunsten te vertonen aan de rekstokken, een schijngevecht wordt beslecht met salto’s vanop de springplank, een koppel artiesten zweeft gracieus aan spanbanden door de lucht terwijl ze op de tonen van de live-muziek hun kunsten tonen, een evenwichtskunstenaar kruipt op een vrijstaande ladder omhoog om een roos te geven aan een zwevende engel, … Kortom: ‘Corteo’ biedt een veelheid van topacts die stuk voor stuk spektakel en show brengen. De absolute topper is wat ons betreft de paaldansact. Het schijnbaar gemak waarmee deze krachttoer wordt uitgevoerd is ongelooflijk. En alsof het nog niet moeilijk genoeg is om kunsten te tonen aan een stilstaande paal, hangt ze op een bepaald moment zelfs haar acrobatische toeren uit te hangen terwijl de paal vrij boven het podium zweeft. Wat een adembenemende act en wat een spanningsopbouw. 

Gelukkig zijn er in het circus ook nog de clowns die met hun grappen en grollen de spanning een beetje kunnen breken of tijd kunnen kopen om het publiek bezig te houden terwijl de volgende act wordt opgebouwd. De leukste clownact is de golfscène waarin handig gebruik wordt gemaakt van de mogelijkheid om het midden van het podium te openen. De levende marionet is de meest magische en de act met de Tibetaanse klankschalen, de kristallen glazen, de viool en het fluiten is ongetwijfeld de meest muzikale clownsact van de voorstelling. Af en toe komen ze ook aan kleine acte de presence doen tijdens de acrobatische acts en met succes. Waar ze minder schitteren, is tijdens hun grote nummer: Teatro Intimo. 

In de details zitten een paar leuke visuele grappen. Er is een kleine knipoog naar ‘The Phantom Of The Opera’ die we erg konden smaken. Maar de kern van de act komt niet echt van de grond. De slapstick die het hart van hun interpretatie van ‘Romeo en Julia’ zou moeten zijn, komt te gemaakt over en wordt te weinig doorgespeeld om echt overtuigend te zijn. 

Gelukkig heeft ‘Corteo’ genoeg magie, fantasie en spektakel te bieden om hier niet te veel van wakker te liggen en op het einde van de voorstelling vooral onder de indruk te zijn van het totaalspektakel, de kwaliteit van de acts, de kostuums, het oog voor de kleine details zoals een paar schoenen dat zonder eigenaar over het podium de stoet volgt en de knappe live-muziek die het geheel begeleidt. 

< Sascha Siereveld >