Recensie Glastonbury Festival 2022 ★★★★

‘Never mind the politics, hear the music’ lezen we op een t shirt van een collega in de perstent van Glastonbury Festival. Op de eerste dag werd er behoorlijk wat aan politiek gedaan. Zo zong Pete Doherty van The Libertines ‘Long live Zelensky’ op de tonen van 7 Nation Army. Op het einde van zijn set waarvan de motor traag aansloeg zowel op het podium als bij het publiek dat aan zijn derde dag begonnen was op het 3 km² tellende festivalterrein, zong ie zelfs even ‘We love you Ukraine we do’. Het was kortom een dieseloptreden dat The Libertines neerzette op The Other Stage rond vrijdagmiddag. Doherty, die dezer dagen met een voller gezicht het podium opgaat, leek met zijn oudemannenhoofddeksel ook vestimentair aan te geven wat voor soort set hij in gedachten had.  In het begin kwam ie vooral komisch uit de verf toen hij zei dat ie twee berichten had, een voor een ver familielid dat op het terrein zou zijn, en een van Michael Eavis ‘get the fuck off my land’, die in 1970 dit festival uit de grond stampte en zoals veel organisatoren door de loop der tijden behoorlijk wat obstakels heeft moeten overwinnen. Daaronder: landeigenaren overhalen om hun landbouwgrond ter beschikking te stellen maar ook de lokale politiek mee op de kar laten springen bijvoorbeeld.

Ondertussen draagt het festival maar liefst zo’n 100 miljoen pond bij aan de lokale economie. De voorbije twee jaren kon er echter door de coronapandemie geen Glastonbury Festival plaatsvinden. In het krantje, Glastonbury Free Press (oplage: 25.000 exemplaren) dat op het terrein zelf wordt gedrukt op een 5 ton wegende Heidelberg cilinderpers uit 1953 lezen we in een interview met Michaels dochter Emily dat het festival miljoenen verloren heeft door de pandemie. ‘Het zal een lange tijd duren eer we dat te boven zijn gekomen’ klinkt het in het stuk waarbij Emily herhaalt dat het festival nog steeds een onafhankelijke speler is. Maar het belangrijkste is dat ze terug zijn.

Een tijdje geleden las ik ergens in een Vlaams medium dat Glastonbury Festival het Britse Rock Werchter zou zijn. We zijn ondertussen gestopt met regelmatig mediakritiek te geven omdat er gewoon té veel onzin op ons afkomt, maar deze kunnen we niet laten liggen. Het festivalterrein bedraagt 3,2 miljoen m², er zijn 138.000 tickets verkocht voor de 5-daagse, meer dan 200.000 man zal op het terrein aanwezig zijn. Het festival telt 67.000 medewerkers en 100 podia. 2 miljoen pond gaat er elk jaar naar de drie liefdadigheidspartners: Greenpeace, Oxfam en WaterAid en zo’n 500 lokale liefdadigheidsdoelen. De vergelijking met Rock Werchter gaat dus helemaal niet op wegens klein bier als je de Schuer zijn festivalletje naast dat van Eavis legt.

Je zal maar fotograaf zijn en speciaal naar Glastonbury Festival zijn getrokken om de headliners te fotograferen. Geen enkele laat namelijk fotografen toe in de pit waardoor fotografen zich tussen het publiek moeten begeven als ze een beeld willen maken, wat niet zonder risico is voor hun duur toestel. Billie Eilish wil geen fotografen in de frontstage, Paul McCartney niet, en Kendrick Lamar en Diana Ross evenmin. Ook zijn er geen ladders toegelaten of opstapjes dit jaar terwijl het podium hoog staat. En dat allemaal op vraag van de artiesten naar verluidt. Wat wij al langer weten, is dat artiesten eigenlijk het doodsvonnis aan het tekenen zijn van concertfotografie. Reden waarom deze site al jaren niet meer werkt met een eigen fotografenteam. Voor films krijgen we immers geclearde stills ter beschikking van de filmmaatschappijen, voor podiumvoorstellingen productiefoto’s waar de artiest in kwestie ook zijn of haar akkoord voor gegeven heeft. Het kost ons vooral minder administratief gedoe om al die eigen aanvragen te sturen, op te volgen, en achteraf nog indien dat gevraagd werd de foto’s te klaren.

In tegenstelling tot wat een collega van een kwaliteitskrant schreef, dat festivals eigenlijk een groot voorprogramma zijn voor de hoofdartiest, zien wij dat toch een tikkeltje anders op Glastonbury Festival. Hier kan je kijken wat gekende namen zo veel jaren later nog waard zijn, en kan je (nieuwe) dingen ontdekken op hetzelfde moment. Dat is de grootste fout die ik in 2015 maakte, door vooral te focussen op de iconische Pyramid stage en The Other Stage. Het is vaak elders dat er namelijk wat te ontdekken valt.

Neem nu Wet Leg. Die band wordt al een jaar gedraaid op BBC 6. Gevolg: in tegenstelling tot Studio Brussel dat een steeds lager bereik haalt omdat ze bij de VRT krak dezelfde fout hebben gemaakt als bij Radio Donna destijds, door hun uniekheid te laten verdwijnen door de marketeers van platenfirma’s onder andere het over te laten nemen die steeds meer te zeggen krijgen, waardoor de ziel uit een radiostation gehaald wordt, is de hype een feit. Het Britse indierockduo stond echter duidelijk op het verkeerde podium geprogrammeerd: The Park Stage. Dat had gezien de massale opkomst van nieuwsgierigen die tot helemaal bovenaan de heuvel gingen zitten, beter kunnen plaatsvinden op The Other Stage bijvoorbeeld. De luidsprekers staan daarboven wat naar rechts gedraaid en het geluidsvolume stond bijzonder laag, zodat de wind ervoor zorgde dat een groot deel van het publiek nauwelijks wat te horen kreeg van het concert.

lees steeds verder onder de video’s

Nog zo’n act waarin we ons willen verdiepen, is Phoebe Bridgers die voor de allereerste keer op Glastonbury Festival optrad. De tent van de John Peel Stage stond helemaal vol en ook daarbuiten probeerden muziekliefhebbers nog een stuk mee te pikken van het puike concert. Lieflijke en dromerige muziek brengt de 27-jarige Amerikaanse die in het zwart gehuld is terwijl haar band skelettenkostuums aan hebben en we visuals zien van een uitklapboek. Dat lokaal abortus terug verboden kan worden in Amerika is hét gespreksonderwerp van de dag. Heel wat artiesten zoals Idles en Billie Eilish komen dan ook op voor vrouwenrechten en pleiten ervoor dat een vrouw zelf zou moeten kunnen kiezen. Bij Bridgers luidt het ‘Fuck the Supreme Court. Fuck America.’ en zegt ze op het einde dat ze een fijne tijd had met ons ook al gaat Amerika nu door de donkerste periode in haar geschiedenis volgens haar. Voor Graceland too en I know the end haalt ze er Arlo Parks bij. Die stond iets meer dan uur eerder op The Park Stage. Het publiek in de tent van de John Peel Stage, reageert laaiend enthousiast.

Wie Glastonbury Festival zegt, kan niet om de geruchtenmolen heen. Vooral de slots met artiesten die nog bevestigd moeten worden, zorgen voor heel wat gegis. Maar ook de vraag of een headliner een surprise guest het podium op zou vragen. De gekste verhalen komen dan voorbij. Dat Elton John die in de buurt is vermits hij in Bristol optreedt op zondag even met Billie Eilish iets zou komen doen. De redenering is dat de Brit nog niet eerder op het festival stond en dat nu kan doen terwijl hij aan zijn afscheidstour bezig is. Wij vinden het geloofwaardiger dat Elton John in de toekomst nog een headliner wordt, eventueel van het tea time slot. Ook Harry Styles werd overigens getipt om met Billie Eilish een nummer te zingen. Niet dus, want Billie had tijdens haar behoorlijk routineuze (net als Crowded House overigens dat zeker in het begin te laid back leek te spelen) en inspiratieloze optreden dat bijzonder sceptisch ontvangen werd door het publiek, niet gekozen voor iets speciaals. Andere geruchten gaan onder andere over Anderson Paak, Arcade Fire, en George Ezra. Die laatste werd ondertussen bevestigd om op de laatste festivaldag om twee uur op te treden op de John Peel stage. Ook Jack White bleek een verrassing te zijn die de organisatie graag uit zijn hoed toverde op de laatste festivaldag. Hij trad rond zes uur op The Park Stage op waar zeer veel toeschouwers naar waren getrokken.

Één van de meest enthousiaste artiesten op de derde dag van Glastonbury Festival? Dat moet ongetwijfeld Kae Tempest zijn geweest die haar spoken word op het publiek van The Other Stage losliet. Een behoorlijk lange tijd werd ze daarbij niet begeleid door de toetsen, waardoor we dat stuk toch behoorlijk monotoon en wat prekerig vonden. De artieste werd in zwart wit in beeld genomen. Ondanks het sterke niveau bleek The Other Stage toch een maatje te groot voor haar. Idem voor St. Vincent niet veel later wiens backings bij wijze van feministisch protest, of zo lezen we het althans, ongeïnteresseerd met de heupen wiegden of deden alsof ze op een catwalk liepen van een modedefilé. Op zaterdag zagen we Kateryna Pavlenko van de Oekraïense elektrofolkband Go_A even min of meer hetzelfde doen. Vorig jaar werd de groep vijfde op het Eurovisiesongfestival met Shum. Met dat nummer opende de zangeres het optreden waarbij het publiek halfweg een choreografie mocht uitvoeren door de vuisten rechts en dan weer links de hoogte in te steken. En naar het einde van het concert werd er zelfs zoals de traditie van volksdansen dat voorschrijft, cirkeldansen uitgevoerd door het publiek dat steeds sneller mocht dansen wanneer ook de mondharp het tempo opdreef.

De tent van de John Peel Stage mocht dan rond het middaguur maar voor een derde gevuld zijn, die vrije ruimte was dan wel weer welkom voor het samen dansen. Verder zwaaiden de fans vooraan het podium met kleine Oekraïense vlagjes alsof we op het Eurovisiesongfestival waren. Uiteraard stond Kateryna ook stil bij de oorlog die in haar land woedt. Daarbij schuwde ze niet het patriottisme tot zelfs het propagandistische. Een van Go_A’s hun nummers gaat over sterke en moedige Oekraïners. De presentator sloot na hun passage af met: ‘Niet elke dag starten we met een headliner.’

Inderdaad, dit concert had er alles van, alleen liet de publieksopkomst het (mede door het vroege uur, op de middag op zaterdag) te wensen over. Dat gold ook voor St. Vincent die met ‘Thank you Glasto. It’s been a pleasure as always’ het ondertussen in haar hoofd wellicht erg vanzelfsprekend vindt dat ze op één van ’s werelds belangrijkste festivals mocht optreden. Alleen, was ook bij haar relatief weinig volk komen opdagen. Kijk, St. Vincent had beter op The Park Stage gestaan, zou daar ook beter tot haar recht gekomen zijn en had dus beter geruild met Wet Leg dat wel een stek op The Other Stage verdiende. Post-covid stellen we vast dat mensen vooral niet te veel arty of moeilijke zaken op hun bord willen. Dat er gigantisch veel volk ging kijken naar TLC op het West Holts podium waardoor een wandelpad niet meer gebruikt kon worden naar de Pyramid stage, lijkt onze stelling te onderschrijven.

TLC is zo’n meidengroep uit de jaren ’90 die je wil zien om te weten wat ze nog waard zijn anno 2022. ‘TL sucks C’ horen we een toeschouwer op het einde zeggen. En gelijk heeft ie want het zijn een dj-set en dansjes die het geheel levend moeten houden. Zangtechnisch is dit zeer zwak, met een hese en vlakke vrouwenstem die er nauwelijks doorkomt. Wat dan overblijft? Eén groot singalong/karaoke concert waarbij het publiek massaal de lyrics voor haar rekening neemt. Dat er zo veel volk kwam opdagen, bewijzen de taferelen die wij zagen van fans die toch maar een glimp wilden proberen op te vangen. Zo klom een vrouw op een houten bord en niet veel later een andere vrouw op het dak van een foodtruck. De eerste bleef tot het einde mooi met haar lijf wiegen op de maat van de muziek, zij kreeg naar het einde toe ook versterking van enkele andere vrouwen die in een vlaggenmast de perfecte paal zagen om mee te paaldansen.

Een medley met daarin Hat 2 Da Back, Kick Your Game en Girl Talk mocht dan wel voor geen meter werken, maar met Unpretty, No Scrubs en Waterfalls kende de set toch een daverend meezingeinde. ‘OMG Water falls!’ klinkt het uit de mond van een Britse festivalganger die vaststelt dat het terug beginnen regenen is tijdens Waterfalls. Héérlijk, dat Britse gevoel voor humor waarbij ze vet knipogen naar de Amerikanen.

Met haar twintig lentes is Billie Eilish de jongste headliner ooit op Glastonbury Festival. Wakker leek de Amerikaanse singer-songwriter daar niet echt van te liggen. Met een zekere apathie stond ze op het Pyramid podium en het publiek reageerde daarnaar, sceptisch. Stroboscopen, metershoge vlammen, lasers, vuurwerk, Billie die zich even achterover plooide als een contortioniste, songs die aan een snel tempo het publiek werden afgevuurd, zeker in het begin van het optreden, zorgden er voor dat je constant het gevoel had dat ze naast het net greep, dat ze op de een of andere manier de massa, zelfs de eerste rijen voor haar niet wist te vangen. Als je dan nog bad guy afzet tegenover al haar andere nummers, kan je eigenlijk stellen – ook op basis van de publieksreactie – dat Billie Eilish eigenlijk niet zo gek veel hits op haar naam heeft staan. Enkel Everything I wanted en Bad Guy haalden immers bij ons de top 5 van de charts, naast No time to die, maar die bracht ze om onverklaarbare redenen niet op Glastonbury Festival. De andere twee spaarde ze op tot het einde wat mee de makke start kan verklaren van haar passage, ongeacht alle toeters en bellen (die als je het ons vraagt ook wat haaks staan op haar songteksten) die deze productie die te vroeg al haar kruit verschoot, toonde.

We geloofden ze ook voor geen meter. Zo loopt er wel wat muzikaal mee, zoals de backing die ze zelf heeft ingezongen, blijkt ze haar haar nu terug zwart gekleurd te hebben terwijl ze op de plaat die ze promoot een blondine is, en nu plots gelukkig zou zijn. Om kort te gaan, we hebben nu al het gevoel dat het schip Billie Eilish wat richtingloos verder vaart en zagen op Glastonbury Festival bevestigd wat we al een tijd vermoeden, dat ze overhypet is en al haar klassieke showtrucs (ze deelde het publiek onder andere op in rechts en links om het op te poken of liet het opspringen na een sit down of liet het infantiel ‘tada’ meezingen) al snel uitgewerkt waren. Op het einde van bad guy zat de zangeres er ook even naast, zo dacht ze dat ze nog tekst te zingen had maar was het instrumentale einde eigenlijk al ingezet. Eilish probeerde dus gewoon te veel, ook een beetje Nick Cave zijn door de therapeut uit te gaan hangen en ons te laten schreeuwen en haar set (inclusief autotune) voelde voor sommigen – terecht – wat té geproduceerd, gekunsteld aan waardoor een kritisch festivalpubliek als dat van Glastonbury Festival grotendeels niet wou toehappen. Van alles en nog wat kregen we voorgeschoteld dus en onze twijfels of Eilish wel een blijver zal worden, zijn nu alleen maar gevoed. Hier staat onder andere ook nog Paul McCartney op zijn 80ste, op het hoofdpodium van Glastonbury. Dat is pas een carrière om ‘u’ tegen te zeggen ...

Macca ***** bleek een valse trage op Glastonbury Festival. Paul McCartney begon het concert met 8 minuten vertraging maar zou uiteindelijk tot ver na twaalven lokale tijd optreden en zo meer dan twee uur en half onafgebroken op het hoofdpodium staan. Vooral op het einde van de set waarbij hij een fenomenaal en lang meegezongen Hey Jude liet volgen op Let it be en Live and let die, waarbij het laatste nummer voorzien werd van vuurwerk en vlammen wat menig OMG! als reactie opleverde bij het publiek, kwam hij helemaal op dreef. De punch van een metaloptreden leken we zelfs te ontwaren zowel visueel als muzikaal. Die drie songs werden overigens net als Ob-La-Di, Ob-La-Da stevig meegezongen door iedereen die het privilege had zoals ondergetekende om live aanwezig te mogen zijn op dit concert. Contrasteren deed dat met de prachtige ingetogen momenten waarbij het publiek zachtjes meezong. Something en Blackbird waren gewoon pareltjes om live tussen tienduizenden fans mee te maken. Niet dat alle nummers werkten. My Valentine dat ie voor Nancy schreef bleek te persoonlijk, en het publiek was dan ook zeer zuinig met applaudisseren.

De tachtigjarige kever bleek ook ontzettend gul te zijn qua verrassingen die hij pas naar het einde van zijn optreden een voor een op het publiek losliet. Zo liet ie speciaal voor het One Night Only optreden Dave Grohl (met een ABBA-trui aan) overvliegen. Samen brachten ze I saw her standing there en Band on the run. Of dat nog niet genoeg was, bleek dat ie ook The Boss himself had laten overkomen om Glory Days en I wanna be your man samen op The Pyramid Stage te brengen. In spanning wachtte het publiek op I've got a feeling, het virtuele duet met John Lennon, met dank aan Peter Jackson (ja, de regisseur van o.a. Lord of the Rings) die Macca had verteld dat je tegenwoordig de zangstem uit een video kan halen waardoor het virtuele duet technisch mogelijk werd.

Dat het publiek zin had in het optreden, bleek al tijdens openingsnummer Can’t buy me love. De Glastonbury festivalgangers zongen het nummer spontaan uit volle borst mee. Na Junior’s farm zongen de fans Happy Birthday voor de Beatle die vorig weekend 80 geworden is. In 2016 zagen we de man voor het eerst optreden op Rock Werchter. Toen al viel ons de broze, lichte en was hese stem op van McCartney. Ook op Glastonbury Festival hielden we bij momenten ons hart vast. Vraag was of die stem wel zou houden. Twee uur en half later bleek dat gelukkig van wel. Miste de zanger in het begin van het concert nog wat punch, dan brachten de kopers dat er vanaf Letting Go al in en vanaf Lady Madonna kwam de schwung helemaal in het concert. Op de tonen die de sax, trombone en trompet produceerden, klapte het publiek stevig mee. Dan al stelden we vast dat er veel meer sfeer was tijdens dit headlinerslot dan dat van Billie Eilish **. Ook McCartney zag dat het goed zat en haalde zijn twee duimen naar boven voor de toeschouwers die hij later Glastoburgers zou dopen.  Hij deed zijn jasje/vest uit en vertrouwde ons erop dat dit de enige kledingwissel zou zijn.

Met zijn 80 lentes kon het uiteraard niet uitblijven dat ie ook enkele anekdotes zou loslaten op het publiek. Zo liet ie weten dat ie met Jimi Hendrix in de jaren ’60 rondhing in Londen en dat ie Love me do anders moest leren zingen, omdat tijdens het schrijfproces hij aanvankelijk niet op de eerste tel zou zingen. En McCartneys drummer? Die stal de show tijdens Dance tonight waarbij hij even liet zien wat een coole moves hij uit zijn armen en handen kon schudden. Ook de Macarena zagen we even passeren. Om kort te gaan: Paul McCartney bracht op Glastonbury Festival een legendarisch optreden voor de geschiedenisboeken.

Wie dacht dat enkel Macca ons zou kunnen omverblazen op de tweede festivaldag van Glastonbury heeft het mis. Want dé catharsis van de dag staat op naam van Olivia Rodrigo ****1/2. Met Lily Allen als surprise act die ze al prankend aankondigde als Billie Eilish zong ze Fuck you, een welgemeend statement richt Supreme Court van de VS dat het verbieden van abortus lokaal terug mogelijk maakt. Voor tienermeisjes (en anderen, zoals deels ook ondergetekende) vormt Rodrigo hét hoogtepunt van dit festival. Het moet gezegd, haar set zit bijzonder goed in elkaar. Ze blijkt ook een detaillist. In haar rokje en topje was paars de hoofdkleur. Ook haar micro was paars, net als de vlinder die we aan een statief zagen hangen. En de fans? Die zwaaiden voor de gelegenheid met paarse vlaggen.

We leken zelfs ook even te zien dat Rodrigo haar tepels had afgeplakt zodat er geen nipple gate zou kunnen plaatsvinden op de BBC. Of hoe deze negentienjarige Amerikaanse singer-songwriter en actrice niets aan het toeval wou overlaten. ‘Hi Glastonbury! How are you?’ klonk het met een hoog stemmetje. Dat Olivia Rodrigo er ontzettend veel zin in had, bleek al vanaf de start van haar show. Maar werd niet veel later bevestigd toen ze ons zei dat ze nog nooit voor zo veel volk had opgetreden. Als derde op de set bracht ze Drivers license, gevolgd door een al even stevig meegezongen Complicated van Avril Lavigne.  Zeker, in de hoogte zat de zangeres tijdens het concert er af en toe naast, maar dat wist ze wel te compenseren met dat heerlijk jeugdig enthousiasme van haar. De goesting spatte gewoon van het podium en de vonk sloeg meteen over op het publiek dat massaal naar The Other Stage was gekomen waardoor we getuige waren van een nog nooit eerder meegemaakte vibe tussen het publiek. Het was dan ook een van de meest geanticipeerde optredens van Glastonbury Festival. Met SOUR dat vorig jaar werd uitgebracht, heeft de Amerikaanse nu eenmaal ook een dijk van een plaat afgeleverd. En op het beste festival van de wereld zette ze zo’n optreden neer dat zo overweldigend was dat we erna even moesten bekomen in de perstent. Wat een heerlijk festival is dit toch.

Zondagmiddag is het traditioneel tijd voor thee bij de Britten. Al enkele jaren heeft Glastonbury Festival dan ook een tea time slot, dit jaar tussen vier en kwart na vijf. Een optreden dat, denken we maar aan de passage van onder andere Lionel Richie in 2015, behoorlijk gehypet wordt. Een concert waar jong en oud naar toegaat, en eigenlijk het publiek ook de show steelt. Dit jaar was het niet anders. Festivalgangers die fluo roze en blauwe pruiken dragen, mannen met een discobol als hoofddeksel die ook even rond hun as draaien of een ridderhelm op het hoofd gezet hebben, zien we onder andere. Het is een bonte avond maar dan ’s middags en de gekte doet wat denken aan Toppers in Concert. Wat het naast de vestimentaire keuzes van het publiek ook daarmee gemeen heeft, is dat het één groot meezingfeest is. Nu ja, bij Diana Ross * was dat nu ook grotendeels het geval. Al moest de Amerikaanse kennelijk haar jongste album Thank you (waaronder nummers als Thank you waarbij we iemand in het publiek over de hoofden van de andere fans zagen gaan in een rubberbootje, If the world just danced en het live debuut van Tomorrow) voorstellen waarvan niemand op het terrein de songs kende.

Gevolg: de set zakte als een pudding in elkaar. Zeker op festivals willen zeer veel toeschouwers vooral een best of-concert horen en zien. Ook hier bleek dat het geval. Het optreden van Paul McCartney vonden wij voldoende best of en toch ook voldoende artistiek eigenwijs zodat er een goed evenwicht gevonden werd tussen beide. Maar dat sommige festivalgangers liever veel meer songs van The Beatles hadden gehoord, is iets wat ons pas ter ore is gekomen toen we door een hallucinante vertraging en twee geannuleerde vluchten waardoor we een nachtje op hotel in Amsterdam mochten verblijven, met verschillende festivalgangers wachtend op de luchthaven van Bristol een praatje sloegen. Reizen in de zomer van 2022 mag dan wel een logistieke nachtmerrie zijn maar praten met veel mensen die in dezelfde boot als jij zitten doet de tijd sneller verstrijken en je steekt er nog wat van op ook.

Festivalgangers die de hits wilden horen van Diana Ross kwamen dus volledig aan hun trekken. I’m Coming Out, Chain Reaction (voorzien van roze confetti, waarbij ze het Leave no trace-beginsel van het festival aan haar laars lapte) en Upside Down (mét security die voor het podium zoals de traditie van the Circus & Theatre zone het wil ook dit jaar mee aan het dansen sloegen tijdens de flashmob),covers van The Supremes als You Can’t Hurry Love, Baby Love en Stop! In the Name of Love of muziek van anderen zoals Ain’t No Mountain High Enough en I Will Survive mochten dan ook niet ontbreken.

Tijdens Baby Love werd de song zo zwaar meegekeeld door het publiek dat de massa – het publiek was in veel grotere getale afgezakt naar dit optreden dan dat van Billie Eilish of Kendrick Lamar – moeiteloos de wereldster overstemde. Moeilijk was dat anderzijds ook niet vermits de stem van de zangeres nauwelijks versterkt door de luidsprekers kwam. Dat was vooral om de gigantische stroom aan valse noten wat te proberen camoufleren terwijl Diana Ross soms naar haar kastje greep om ons de indruk te geven dat er technisch wat misliep. Wie echter haar passage gezien heeft tijdens de Jubilee van The Queen, weet dat Ross gewoon zo vals als een kat zingt tegenwoordig. Wanneer ze tijdens Chain Reaction haar hoge noten niet haalt, wordt het helemaal pijnlijk.  Hét dieptepunt van de show vormt Theme From Mahogany (Do You Know Where You’re Going To) waarin Diana Ross niet alleen vocaal zwaar de mist ingaat maar ook nog eens niet in het ritme van de muziek blijkt te zingen.

In een wat gedateerde zilverkleurige galajurk met daarover nog eens een witte mantel en veren op haar hoofd, stond de 78-jarige Amerikaanse op het podium van de Pyramid Stage. Diana Ross geeft ons mee dat ze zo dankbaar is voor het leven dat ze gekregen heeft en het fijn vindt dat ze nu bij daglicht ons kan zien. Wij vinden het leuk dat we deze ster voor wie geen berg te hoog is en die zong dat ze zou overleven toch nog eens hebben kunnen zien optreden. Maar de eerlijkheid gebied ons te zeggen dat wij haar slechts één ster zouden kunnen geven voor de (wan)prestatie. Het publiek van Glastonbury Festival schitterde dan weer wél, en bleek zoals steeds de volle 5 sterren waard. Wat een zaligheid om zo veel diversiteit te mogen zien voor een podium.

Dit jaar zagen we ook heel wat degelijke sets – zoals we gewend zijn - van bands zoals Skunk Anansie ***1/2 en Elbow ***1/2. Maar een journalist is in eerste instantie op zoek naar nieuws. Skin zagen we zoals steeds het publiek induiken tijdens haar set en haar energieke zelf wezen, Guy van zijn kant liet onder andere het publiek nafluiten bij lippy kids en woho zingen tijdens Grounds for divorce, meezingen tijdens One day like this, of net als toen ie het uitvond in 2011, een reverse Mexican Wave uitvoeren. Om het met een song van Olivia Rodrigo samen te vatten: wie hen al meermaals aan het werk zag, wist wat men kon verwachten, en kreeg exact dat voorgeschoteld. Maar verrassingen bleven dan ook grotendeels uit. Al kwam naar het einde toe van Elbows optreden tijdens One day like this de grote pop Little Amal even als special guest het podium op waardoor de frontman een positief statement kon maken over vluchtelingen.  En dat is uiteraard wél nieuwswaardig.

Afsluiter van Glastonbury Festival 2022 op het hoofdpodium was niemand minder dan Kendrick Lamar **** die onlangs zijn jongste plaat Mr. Morale & The Big Steppers voorstelde. Het was pas toen een jong meisje na een tijdje opstapte en naar een van de andere 100 podia trok ons meegevend ‘Hij waant zich God!’ dat we helemaal getriggerd waren en de Amerikaanse rapper onze volle aandacht kreeg. Die scoorde hij al vanaf de start van zijn optreden overigens waarbij hij beroep deed op dansers en danseressen die moderne choreografieën neerzetten. De mannen werden daarbij steevast wit(blauw) belicht, de vrouwen rood. Met andere woorden de klassieke conventies werden getoond. Kille zakelijke/vechtende mannen in witte hemden en zwarte broeken (soms met een paraplu als item, verwijzend naar cabaret) voor spiegels (verwijzend naar de balletklas) via strakke lijnen en gebalde vuisten vs. vloeiende lijnen en het passionele bij de vrouwen die in rode jurken gehesen werden.

Twee verschillende werelden kortom, die naar het einde toe samenkwamen. Lamar probeerde zo visueel een brug te bouwen tussen de seksen hoewel hij in zijn teksten - laten we een kat een kat noemen - zeer fel en discriminatoir taalgebruik hanteert (wat de BBC ook meegeeft bij de fragmenten die ervan te zien zijn op Youtube).

In Savior, wanneer zijn zilverkleurige doornenkroon bloed doet druppelen over zijn wit hemd, komt hij op voor vrouwenrechten, verwijzend naar de uitspraak van het Hooggerechtshof in de VS die de deur openzet om lokaal abortus te verbieden. Als journalist moet je je daarbij vragen stellen of en in welke mate dat oprecht en geloofwaardig is. Aan de ene kant pleiten voor vrouwenrechten, daarna je micro laten vallen en hen als gelijke zien, terwijl sommige teksten van hem of andere rappers duidelijk een ander, minder vrouwvriendelijk beeld tonen, namelijk die van de mannelijke dominantie (het patriarchaat), vrouwen degraderen en seksistisch uit de hoek durven komen: dat staat haaks op elkaar. Zo’n spagaat zit ons niet lekker.

Ofwel blijf je gewoon choqueren en kwetsen, een artiest heeft immers het recht net zoals een journalist om controversiële en expliciete teksten te schrijven, ofwel zweer je dat net af. Maar dan kom je wel in een bijzonder softe context van de woke cultuur terecht die haaks staat op die van de rappers. Vraag is dan ook of die twee eigenlijk wel verzoend hoeven te en kunnen worden met elkaar. Wat we nu zagen, kwam dan ook op zijn zachtst gezegd contradictorisch over. Maar Lamar heeft wel een punt wanneer ie op het einde ook stelde dat imperfectie mooi is. Ook dit concert was overigens niet perfect. Daarvoor waren er te veel black outs die de spanningsboog niet ten goede kwamen. Maar heerlijk theatraal, visueel en choreografisch zeer boeiend was het dan weer wel.

Kortom: Glastonbury Festival 2022 kende enkele opmerkelijke verrassingen die sowieso goed zijn voor de geschiedenisboeken. Dé verrassing voor ons was dat het weer dit jaar zeer goed meezat. Laarzen waren niet nodig, want de zon bleek dé headliner van dit jaar, al verschool ze zich soms achter de wolken die dan weer felle wind (en daardoor koude lucht) bliezen (wat het slapen ’s nachts in de tent een echte uitdaging maakte bij 12 graden terwijl de gevoelstemperatuur daar vele graden onder lag: lees wij en vele anderen hebben kou geleden), motregen en slechts zo nu en dan een pittige maar relatief korte bui. Gevolg: het festivalterrein bleef bespaard van het unique selling proposition dat Glasto al enkele jaren uitspeelt: modder. De climate change heeft dus niet alleen maar nadelen lijkt ons.

< Bert Hertogs >