Recensie Minions 2 ★★★1/2

Liefhebbers van blote gele billen: goed nieuws! De minions zijn terug in Minions 2: The Rise of Gru. Het is de sequel van Minions uit 2015 die de spin-off prequel vormt voor de Despictable Me-franchise. In deze prent komen we te weten hoe Gru een superschurk werd in de seventies.

Wil de Knokker (stem van Gene Bervoets), Gru’s favoriet uit de Gemene Zes, is aan de kant geschoven door de vijf anderen nadat ie nochtans een missie tot een goed einde gebracht heeft: een zodiac stelen. Gru stelt zich dan ook kandidaat om tot de Gemene Zes te kunnen behoren om Wils plaats in te nemen, maar wordt al snel afgewimpeld. Wanneer de volgende kandidaat verschijnt waarop de andere vijf zich storten, ziet hij zijn kans schoon om dankzij slim slijm/sticky fingers de zodiac te stelen. De 5 van de Gemene Zes weet hij van zich af te schudden. De zodiac geeft ie aan een minion die het kostbaar ding inruilt voor … een platte steen met oogjes op. Gevolg: Gru wil solo gaan en breekt met de Minions wat een leuke melige scène oplevert. Goodbye my love van The Carpenters in een versie van Phoebe Bridgers is dan namelijk te horen.

Wat Minions 2 zo leuk maakt is de humor die uit de soundtrack komt, de visuele humor (zo zien we een minion tijdens de aftiteling met de platte steen met oogjes op uit de cinema komen waar Rocky speelde) en de taalhumor (zoals Geduld is op/pump it up). Deze computergeanimeerde komedie trekt vooral de discokaart. Zo passeren onder andere versies van KC & The Sunshine Bands Get Down Tonight, Lipps Inc.’s Funky Town door St. Vincent, Patrick Hernandez’ Born to be alive door Jackson Wang, heet de titelsong van Diana Ross en Tame Impala voor deze film Turn Up The Sunshine en horen we daarnaast ook klassiekers als David Bowies All the young dudes, The Rolling Stones’ You can’t always get what you want, John Fogerty’s Bad moon rising en Linda Ronstadts You’re no good door Weyes Blood.

Wil krijgt Gru wél te pakken. Gru heeft dus twee vijanden: de vijf van de Gemene Zes maar ook zijn idool Wil die hem op het marteltuig, een grote platenspeler: de Disco Inferno plaatst. De Minions laten zich echter niet zomaar aan de kant schuiven en plannen een reddingsactie van hun mini baas en dus zetten ze koers naar San Francisco door een vliegtuig te kapen op de tonen van ‘On The Beautiful Blue Danube, Opus 314’ van Strauss. Te gek voor woorden is die scène.

Al snel beseffen de drie dat ze weinig kans maken tegen de vijf van de Gemene Zes. Tot ze een vrouw een man accupunctuur zien toedienen. De vrouw (stem van Ingeborg) blijkt dan wel zen, maar in realiteit is ze een kei in kung fu. Ze zal de drie dan ook opleiden om op zoek te gaan naar hun innerlijke beest. De vraag is echter of dat beesten zijn waar je bang van wordt …

< Bert Hertogs >