Recensie Koen Buyse ★★

Er bestaan kort samengevat twee soorten festivaloptredens in Vlaanderen. Ofwel die na een tijd het publiek meehebben en dus een feestje worden, ofwel die – TW Classic heeft er een patent op in de namiddag en vroege avond – die niet veel meer bieden dan wat achtergrondradio, muzikaal behang met andere woorden waar de toeschouwers overheen lullen terwijl het festivalterrein aanvoelt als een grote openluchtreceptie of recreatiedomein waar drinken, eten en bijpraten met vrienden en vriendinnen in combinatie met zonnekloppen belangrijkere activiteiten zijn dan het concert zelf. Bij Parkies is het zo dat je eigenlijk in een openluchtreceptieconcept zit waar een derde van het terrein tussen podium en mengtafel voorzien is voor de concertgangers en de rest tafels zijn waar je aan kan zitten of staan. Best wel een uitdaging vormt dat dus voor artiesten om iedereen mee te krijgen. Koen Buyse slaagde daar in Kapellen pas bij zijn toegift Scared of yourself min of meer in.

Trekken en sleuren moest ie bijna de ganse avond om de toeschouwers mee te krijgen. Voor hij aan het zevende nummer ‘When the night comes’ kwam, moest ie zo waar even ‘Hallo!’ roepen om feedback te krijgen van het publiek op de vraag of het vorige week de eerste Parkies was geweest in Kapellen en wie er opgetreden had. En dat terwijl er 11 songs op zijn setlist stonden. Eén iemand in het publiek vroeg zelfs naar Clouseau waarop ie ‘Nee, da’s ergens anders mevrouw’ antwoordde.

Om maar te zeggen dat de mayonaise totaal niet wou pakken. Dat kwam omdat de muzikant gewoon een gans concert op twee gedachten hinkte en zijn set wat schizofreen aanvoelde. Hij stond enkel met toetsenist Pedro Gordts op het podium waardoor ie niet anders kon dan voor een akoestische set gaan. Maar aan de andere kant wou hij toch soms de over the top/groteske rockkaart-trekken. Uiteraard werkt dat niet op een relatief klein podium. Buyse zagen we tot twee keer toe met speciaal daarvoor voorziene draadloze micro door de wei crossen voorbij de mengtafel om daar het publiek toch bij de les te krijgen. Tevergeefs …

Het waren bijvoorbeeld slechts een handvol fans die spontaan twee keer in de handen klapten bij It’s so unreal waardoor ie zich genoodzaakt voelde om de publieksreactie op te poken. Ook tijdens The backseat zou ie onder andere naar achter in het publiek rennen. Wat de man dreef om dan zelfs naar de plek te gaan waar de bonnetjes verkocht werden, om daar mensen bij de les te krijgen, is ons een compleet raadsel. De Limburger leek ons een radeloze indruk te geven, de wanhoop nabij.

Nochtans was ie goed bij stem en musiceerde hij goed. In I hate 2 love you, een cover van Zohra uit 1997, haalde hij moeiteloos de kopstem. Alleen, bleek de song in een akoestisch jasje, zeker qua lyrics wel érg banaal, zodat die electric drums na verloop van tijd welgekomen waren. Verliep het concert vlekkeloos? Nee, dat nu ook weer niet. Tijdens enige toegift ‘Scared of yourself’ wordt even de sound van de electric drums weggenomen. De kunst is dan dat die in het ritme terugkomt, maar dat ging mis zodat Koen en Pedro zich moesten corrigeren, in de slipstream daarvan kende Koen een timing issue op akoestische gitaar.

Hoe komt het dat Koen Buyse de Kapellenaren maar niet meekreeg? Daar zijn verschillende verklaringen voor. De overgesubsidieerde boeren uit pakweg Roeselare en Waregem qua publieksreactie al vroeg tijdens het concert hoger in de ranking plaatsen dan hoe men in Kapellen reageerde, dat dan al totaal ongeïnteresseerd was om vergeleken te worden met twee plekken in West-Vlaanderen waar gedurende het jaar anders totaal niets cultureel relevants gebeurt, dat boeit gewoon niet.

Buyse horen we verder stellen dat ie een Limburger is, waarna ie met een Limburggrap afkomt. Tja, dat werkt natuurlijk niet. Om de heel eenvoudige reden dat timing zeer belangrijk is voor humor, en daar mankeert het bij Limburgers nu eenmaal aan, en je ook nog de kunst van de pointe maken onder de knie moet hebben bij comedy. Om kort te gaan, die grap werkte voor geen meter. Een Hollander die een grap maakt over onze Noorderburen, dat zou overigens ook niet werken.

Verder voelde zijn deal die ie met ons sloot dat wij zouden applaudisseren na elk nummer tot hij het dopje terug op zijn flesje water had gezet wat zielig aan. En of dat nog niet genoeg was, bleek zijn set bijvoorbeeld ook een nummer te bevatten als Lili, een cover van AaRON uit 2006 dat uit de volgens Buyse prachtige film ‘Je vais bien, ne t‘en fais pas’ komt. Er is uiteraard geen kat die die prent kent, laat staan de song. Tijdens ‘The Backseat’ zagen wij kortom enkel bevestigd dat we het niet voelden in de lucht. Die song is ons ook te banaal, te zagerig.

Andere zaken die hun doel misten waren zijn vraag hoe je ‘wei’ in het Kapels zei, vertaalde hij Kapellen naar ‘Chapelles’ in het Engels en vroeg ie ons of wij ‘muilen’ dan wel ‘lebberen’ zeggen, want dat mocht ie destijds doen met Pascale Bal in de videoclip van ‘It’s so unreal’ die op de achtste verdieping van het Crowne Plaza Hotel opgenomen was.

Conclusie: we kunnen niet anders dan de publieksjury volgen en Koen Buyse buizen. Lichtjes weliswaar omdat ondergetekende, de professionele eenmansjury, het recht heeft om het eindcijfer een beetje op te krikken.

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Hey girl
2. Destination zero
3. Hate 2 love you
4. Lili
5. It’s so unreal
6. The enemy
7. When the night comes
8. Believe in me
9. Goodbye
10. The backseat

Bis:

1. Scared of yourself