Recensie Coldplay ★★★★1/2

De beste stadium act van dit moment. Dat is Coldplay. Maar liefst vier keer vult de band rond Chris Martin het Stade de France en vanaf de allereerste noot die ze live brengen, na John Williams Flying Theme uit E.T., lijkt het al alsof we in de toegiften van de show zitten qua sfeer. Martin dankt de Fransen door Magique in het Frans voor hen te zingen op het C-podium begeleid door onder andere de cajon, vlak voor de frontale tribune in de toegiften. Later zal ie zeggen dat we the greatest audience of all time zijn wanneer Sky full of stars abrupt stopt op het moment dat het nummer zou moeten opentrekken. De frontman overlegt met zijn bandleden en doet alsof er zich een technisch issue stelt. Maar dat is niet zo, blijkt later. Het is een bewuste zet. De zanger zal niet veel later op zijn knieën het publiek vragen om voor deze song het moment te vangen door alle smartphones en andere elektronische apparaten even te laten voor wat die zijn. Gevolg: een zinderend meezing – en dansfeestje ontvouwt zich in de Franse hoofdstad.

Dat de fans van Coldplay zin hadden om te dansen en te bewegen, bleek al voor en tussen de voorprogramma’s. Dan werden er battles gehouden tussen twee cirkelvormige podia waarop toeschouwers konden springen om zo kinetische energie op te wekken. Anderen deden dat door, zelfs bij deze hoge temperaturen, op de rollers te gaan fietsen. Zo zou de batterij die de show van energie voorziet mee opgeladen worden, vernemen we.

Aan ambiance geen gebrek, en dat manifesteerde zich ook in zwaar handgeklap en meerdere Mexican Waves die doorheen het stadium kolkten. Vooraan in het optreden zagen we een fan in beeld die - extreme hitte of niet - in een olifantenpak stak. Wat een held! Wat een hogere kracht zagen we hier aan het werk!

Dat brengt ons naadloos bij het eerste nummer in de setlist waarbij Coldplay al meteen confetti en vuurwerk afstak en onze armbandjes, die deze keer in een composteerbaar plastic omhulsel staken, oplichtten. Of dat nog niet genoeg was, werden er grote ballonnen op het publiek losgelaten tijdens Adventure of a lifetime, organiseerde Martin, die een blauw en geel koordje als armband droeg, dan al een sit down zodat het publiek en massa recht sprong en zongen we ‘woehoew’ hoog mee.

Coldplay ging voor een snelle start, een strakke spanningsboog, en reeg het ene nummer aan het andere aan. Paradise, Charlie Brown en The Scientist gingen zo het zesde nummer van de avond vooraf: Viva la vida dat uiteraard een vroege catharsis aan vrijgekomen geluk opleverde. Enkele plaatsen naast ons hield een tienermeisje het niet droog van blijdschap en vond steun bij haar vader. Later ook nog eens bij Fix you. Muziek kan helend werken. Na Hymn for the weekend, nodigde Chris Martin voorprogramma H.E.R. uit om met hem op het B-podium een pianoversie te brengen van Let somebody go. Terug op het hoofdpodium volgden daarna Politik, In my place en kleurden de armbanden geel voor Yellow.

Die bandjes leken deze keer geolocatie gestuurd te zijn, want er werden bijvoorbeeld verschillende rode harten gecreëerd, maar ook later zou bijvoorbeeld een golving door het publiek gaan of een kleurrijk lichtspel van verschillende kleuren die het stadium in pulsen kort oplichtten. People of the pride refereerde zo waar naar metal. Via Clocks en Infinity sign belandden we bij Chris’ The Masked Singer-moment toen hij in gebarentaal mét een buitenaards masker op zijn hoofd Something just like this bracht.

Dé finale bestond uit My universe, waarbij we weer vuurwerk te zien kregen en A sky full of stars. Toen het publiek massaal de ‘oh’’s uit Viva la vida zong om Coldplay terug te roepen voor enkele toegiften, zagen we de band van het A-podium, de catwalk op naar het B-podium wandelen om daar uiteindelijk af te gaan. Hier en daar werden enkele toeschouwers die ontgoocheld reageerden duidelijk op het verkeerde been gezet. Want op het C-podium, vlak voor de frontale tribune bracht de band het oude en minder gekende nummer Sparks, dat weliswaar zeer stemmig klonk met die pedal steel, en werd Magic voor de gelegenheid Magique. Benieuwd of dat straks in Brussel Magique of Magie wordt, of alle twee en of Martin ook onze derde landstaal: het Duits niet zal vergeten om volledig te zijn.

Coldplay dankte de fans, die de frontman als familie beschouwt, voor de opofferingen die het deed om tickets te kopen voor hun show. Martin en co leken het dus in deze huidige tijden van onder andere inflatie, economische onzekerheid, corona, een oorlog tussen Rusland en Oekraïne, verre van vanzelfsprekend te vinden dat hun publiek op het appel was voor deze bombastische megaproductie. Afsluiten deden ze hun meer dan  twee uur durend concert met Humankind, Fix you en Biutyful.

Conclusie: Coldplay in het Stade de France was buitenaards goed.

< Bert Hertogs >

Dit bericht op Instagram bekijken

Een bericht gedeeld door Bert Hertogs (@concertnieuws)