Recensie I love you two ★★★★1/2

Een volledige staande ovatie. Dat kreeg Circus I love you op de Zomer van Antwerpen met I love you two, hun jongste voorstelling die in mei dit jaar in première ging en ondertussen ook bij ons hopeloos uitverkocht is. Terecht, want daar waar we nog wat groeipotentieel zagen op artistiek vlak voor het gezelschap (in 2019 zagen we hen ook bij Zomer van Antwerpen aan het werk), stellen we vast dat dit tweede deel waarin ze de liefde voor het circusvak uiten, sterker is dan het eerste. In deze productie zien we drie duo’s aan het werk die telkens op het einde elkaar een liefdevolle knuffel geven. Verfrissende passie voor hun werk en onderling vertrouwen zorgen ervoor dat het publiek zich moeiteloos laat meeslepen.

In de eerste act zien we een duo deels in fluo geel gekleed wat een knap effect oplevert met de blacklight belichting werken met een staaf zodat de acrobate zo alsof het niets lijkt een van de masten van de roze-gele circustent kan bewandelen. Bovenaan klemt ze zich vast op de staaf en wordt ze zo even verplaatst. Verder zien we haar nog haar hoofd op dat van haar collega plaatsen met een hulpstuk terwijl ze niet veel later opnieuw die mast op wandelt om zo ondersteboven hoofd op hoofd met hem die nu recht komen te staan is, te balanceren. Maar het meest van al kijken we met verbazing wanneer zij op zijn schouders staat en hij zo enkele meters met haar wandelt om dan een laddertje op en af te gaan, waarna het duo dat nog eens over doet, maar dan wanneer ze enkel met elkaars hoofd met elkaar (zij bovenaan en ondersteboven) verbonden zijn en zo de moeilijkheidsgraad nog een beetje opgetrokken wordt. Humor én een verrassingseffect waarbij het publiek de adem inhoudt, karakteriseren ook nog dit eerste duet. En wie circus I Love you nog niet eerder bij ons zag, weet niet wat het meemaakt wanneer zij met een musketon in haar haar tot in de nok wordt opgehesen om daar heel even een hulpmiddel van de verrassing die net daarvoor plaatsvond te verwijderen.

In het tweede stuk zien we twee mannen, de accordeonist en contrabassist toenadering zoeken tot elkaar. De ene kruipt op de schouders van de ander terwijl ze nog muziek spelen ook. Zo gaat dat verder tot ze rug op rug, de ene vooroverbuigend, de ander achterover hellend spelen en van positie wisselen, gaat de accordeonist vervolgens op de zijkant van de klankkast van de contrabas zitten terwijl die gedraaid wordt en bespeeld blijft en komen de twee uiteindelijk tot een menselijke toren waar – u raadt het al – het de contrabassist is die bovenaan plaatsneemt, en vervolgens zijn contrabas als de derde man ziet, en die het instrument bij de kop ondersteboven in de hand vastneemt. We noemen dit een hand op cellokop-acrobatie. Dat een van de twee een cyr wheel gebruikt om mee te hoelahoepen vinden we dan weer ongezien. De rest van de act, zowel die met de muziekinstrumenten als met de cyr wheels, leek ons te veel te refereren naar datgene wat we dit duo eerder al eens zagen doen in een vorige voorstelling. Voor zij die dit voor het eerst ontdekken, komt dat wellicht nog verrassend over, voor ons in mindere mate.

Het middenste duet is dus minder dan het eerste en vooral het laatste. Want met wat een dijk van een laatste duet sluit I love you two af! Hier zien we passie en vertrouwen, maar ook de liefde als figuurlijk koorddansen uitgebeeld in letterlijk koorddansen tussen man en vrouw, waarbij de twee telkens een voet tussen de twee van de partner hebben en zo bewegen. Let ook op die blik van de vrouw (net zoals bij de eerste act: die focus is fenomenaal om te zien!). Haar zien we een grand écart maken op het koord, later ook ondersteboven, en vanuit een liggende positie op het koord terug recht komen in een soepele, naturelle beweging, fietsen terwijl haar partner onderaan op een eraan vastgemaakte metalen trapeze balanceert om af te sluiten met een a-dem-be-ne-men-de teeterboardact. Het duo zien we van positie wisselen tijdens het springen op de wipplank, zeer grote hoogte én snelheid maken zodat ze bijvoorbeeld een dubbele schroef of dubbele salto in de lucht kunnen maken. Nog voor die act begon hoorden we een kind tegen zijn zusje ‘Da’s cool hé!’ zeggen. De waarheid die profetisch bleek, komt uit een kindermond.

< Bert Hertogs >