Recensie Guido Belcanto ★★★★★

Guido Belcanto zei dat ie ging komen, en hij kwam inderdaad in het OLT. Wel een uur en veertig minuten, wat lang is voor een man. Sterker nog, in het Rivierenhof bleek ie ook een perfecte weersvoorspeller. ‘Ik ga nog drie liedjes zingen en dan gaat het stoppen met regenen. Let op mijn woorden.’ klonk het net voor hij het heerlijk zomerse en toch ook wat scherpe ‘O, wat een mooie dag inzette’. En effectief, kort daarna (zelfs sneller dan ie voorspeld had) sloot de dag nog mooi af.

‘Stapsgewijs gaan we de naar de greatest hits, de climax, het orgasme’ beloofde Guido Belcanto het massaal opgedaagde publiek in het OLT dat zich niet liet afschrikken door een regendruppel meer of minder. ‘Zijn jullie vanavond allemaal speciaal voor mij gekomen?’ vroeg de zanger, daarna daaraan toevoegend ‘en om de regen te trotseren?’ ‘Ja!’ klonk het volmondig uit de monden van zijn fans waarop de zanger ‘Dat maakt een oude man als mij gelukkig. Nu is het mijn taak om jullie gelukkig te maken.’ antwoordde. Belcanto hield woord, startte zijn set met songs uit zijn jongste album om dan geleidelijk tot een spetterende finale te komen.  

De reden waarom wij naar Guido Belcanto’s optreden gingen, was simpel. Het was ons deze lente ter ore gekomen dat hij gecanceld wordt door radicaal puriteinse politiek over correcte media. Dat maakt dat ons democratisch plichtsbesef in ons naar boven kwam om Ed Sheerans concert in Brussel te laten voor wat het was, volgens de Nederlandse media trok het in Amsterdam immers op geen hol, zodat de soixante-neuf kleinkunstenaar uit Turnhout daaruit zijn voordeel zou kunnen halen.

Waarom Guido Belcanto gecanceld wordt? Wellicht om zijn expliciet seksueel geladen nummers. Zo heeft ie het in ‘Een luchtige liefde met een meisje in volle fleur’ over de libertijnse liefde: ‘Het duurde niet lang of ik werd bekend en had meisjes bij de vleet. Het ging vanzelf en ik nam het ervan. Op mijn libido kwam maar geen sleet. Ik leidde het leven van een Don Juan. La dolce vita en plein grandeur. Ik beleefde veel luchtige liefdes met meisjes in volle fleur.’, over seksuele fantasieën in ‘De vrouw van de bakker’: ‘Wel, als ik dan betaal en zij zegt ‘dank u beste vriend dan vraag ik me steeds af of ze mij ook sympathiek vind. Door deze vraag gekweld, loop ik getormenteerd naar huis en steek de pas gekochte appelflap in het fornuis terwijl deze warm wordt, denk ik steeds aan haar en als ik hem dan opeet, dan kom ik bijna klaar.’, bezingt ie borsten in een stevig meegeklapt ‘Het borstenlied’ met die heerlijke versnelling naar het einde toe op mandoline en accordeon, een song die Guido Belcanto exclusief voor alle vrouwen aanwezig in het OLT bracht: ‘Ik heb ervaring met vrouwen. Als ik iets heb geleerd in mijn leven dan wel dit: vrouwen hebben het niet gemakkelijk,  mannen hebben het veel moeilijker.’ zei Belcanto daaraan toevoegend: ‘Je zit pas in de shit als je niet weet tot welke groep je behoort.’

De zanger gaf daarbij mee dat hij momenteel vrijgezel is. In ‘Het borstenlied’ zingt ie dat vrouwen met een te kleine boezem willen dat ze groter zijn, terwijl die met een grote net kleine willen, wat gedeeld boezemverdriet oplevert terwijl hij meegeeft geen borstomaan te zijn maar een kontofiel’ waarna hij concludeert dat de borsten van de vrouw al hetzelfde zijn als de penis van de man: ‘beter klein en stevig dan te groot en te slap.’ Sinds kort heeft Guido Belcanto aan dat oeuvre ook een nummer over de vroegtijdige zaadlozing toegevoegd met ‘Voor een man is het geluk van korte duur’. Om kort te gaan: als de konijnen van het Rivierenhof Vlaams verstaan dan zitten ze daar volgend jaar met een konijnenplaag na al die bloedgeile songs. Niet dat de seks uit elk nummer spat overigens.

Half man en half vrouw, begeleid door onder andere accordeon, viool en akoestische gitaar, droeg ie op aan de transgenders. ‘Ik zou mijn hart willen weggeven’ werd dan weet zeer verfijnd gebracht onder andere door Andries Boone op viool. ‘Elke zanger heeft het orkest dat het verdient en fans die hij verdient’ wist Guido Belcanto en die fans bleken duidelijk zin te hebben in dit optreden. Want tijdens al zijn concerten, liet hij ook in Deurne zijn allereerste plaatje ‘Droevig is deze wereld’ horen dat mee dankzij het fraaie klankbedje dat Andries Boone op zijn mandoline en Lieven Demaesschalck op de accordeon spreidden een groot applaus kreeg achteraf. Dan al had de zanger het door: ‘Jullie zijn zo liefdevol. Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat jullie mij graag zien.’ ‘Na de dood keren wij weer’ zong het publiek ook maar al te graag mee. En Andries Boone speelde vervolgens pizzicato op zijn viool tijdens Vlammetjes.

Dat Guido Belcanto gewoon de Vlaamse Johnny Cash is, met heerlijke lage stem, bewees ie in een stevig meegeklapt ‘Spookrijder in de nacht’ op het ritme van de drums van Maarten Moesen. Hij kan ook gerust als de Vlaamse Nick Cave beschouwd worden zo bewees ie in ‘De wilde roos’ dat ie samen met een voortreffelijk zingende Petra Wilhelmina bracht. De magie zit ‘m in hoe ontzettend goed Belcanto’s en Wilhelmina’s stemmen met elkaar blenden. Niet alleen in die song overigens, maar ook in ‘Voor een man is het geluk van korte duur’, ‘Ik ben niet de man die je zoekt’ en ‘Toverdrank’ is dat het geval.

Na dat nummer nam Guido Belcanto afscheid van het publiek want hij moest zogezegd gaan pissen. Maar dat was buiten zijn fans gerekend die hem massaal terugriepen door ‘Guido! Guido!’ te scanderen, te joelen en fel te applaudisseren. Eerder die avond had hij al laten weten ‘Dank u mensen dat ik dit nog mag meemaken.’ Voor de toegiften kwam zijn jongste zoon Dimitri erbij om zijn vader op gitaar mee te begeleiden op ‘Plastic rozen verwelken niet’ waarop de fans van links naar rechts wiegden. En bij afsluiter ‘Op het zeildoek van de botsauto’s’ mocht Geert Hellings excelleren in een gitaarsolo, liet Belcanto het publiek ‘Ohlalalala’ meezingen wat ie even ook deed overgaan in zijn ode aan Arno met ‘Ohlalala c’est magnifique’ waarna hij zijn bovenlijf ontblootte en we zo niet alleen de Vlaamse Johnny Cash of Nick Cave op het podium van het OLT te zien hadden gekregen, maar ook ineens de Vlaamse Iggy Pop!

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Het doodlopend straatje
2. Een luchtige liefde met een meisje in volle fleur
3. De wonde die nooit heelt
4. O, wat een mooie dag
5. Half man en half vrouw
6. De vrouw van de bakker
7. La pasionaria
8. Ik zou mijn hart willen weggeven
9. Droevig is deze wereld
10. Rome bij nacht
11. Spookrijder in de nacht
12. Borstenlied
13. Na de dood keren wij weer
14. Vlammetjes
15. Voor een man is het geluk van korte duur
16. Ik ben niet de man die je zoekt
17. De wilde roos
18. Toverdrank

Bis:

1. Plastic rozen verwelken niet
2. Op het zeildoek van de botsauto‘s

Het orkest:

Lieven Demaesschalck: gitaar, accordeon, piano
Geert Hellings: gitaar, banjo, lapsteel
Andries Boone: viool, mandoline
Jasper Hautekiet: bas
Maarten Moesen: drums, percussie