Recensie Peter von Kant ★★★★

Het Franse drama Peter von Kant is losjes gebaseerd op The Bitter Tears of Petra von Kant, een toneelstuk uit 1971 van Rainer Werner Fassbinder. Regisseur François Ozon is daarmee aan zijn tweede prent toe die zich baseert op het werk van deze Duitse toneelschrijver. Eerder verfilmde hij in 2000 immers Water Drops on Burning Rocks naar het stuk Tropfen auf heiße Steine uit 1966. In Peter von Kant maakt hij van het hoofdpersonage een man, Peter (neergezet door Denis Ménochet) die passioneel verliefd wordt op de acteur Amir (Khalil Gharbia).

Negen maanden later, is de carrière van de acteur helemaal gelanceerd. Von Kant heeft ‘m groot gemaakt, hij staat nu in de bladen. En ondertussen is het vet van de soep van hun relatie ook al danst hij constant naar de pijpen van Amir. Het komt uiteindelijk tot een breuk tussen de twee wanneer jaloezie de kop opsteekt hoewel beiden nog iets voor elkaar voelen.   

Peter von Kant gaat dan ook in eerste instantie over hoe vernietigend passionele liefde kan zijn, hoeveel moeite zo’n partners het hebben met elkaar vrijheid te gunnen en hoe ze zich (meerdere/mindere of als gelijken) moeten verhouden tot elkaar.

Dé sterkste rol is echter voor Stéfan Crépon als huishoudhulp/cameraman Karl. Fenomenaal is het hoe hij deze stille rol neerzet, tevens een verwijzing naar het ontstaan van de eerste films. Karl zien we alles gadeslaan en zijn blik veroordeelt, of sust dan weer. Verrassend is diens reactie wanneer von Kant hem wat meer vrijheid wil gunnen en hem vriendelijker lijkt te willen gaan behandelen. Zowat de ganse film wordt Karl immers afgeblaft en krijgt die orders te horen.

Net nadat von Kant kennis gemaakt heeft met Amir maakt de film, een belangrijk plotpunt, een tijdsprong van negen maanden. Het is vanaf dan dat de twee elkaar de verdoemenis in rijden, en Ozons film zo versnelt qua verteltempo. Om kort te gaan: het begin van Peter von Kant vinden we wat te zoekend, kabbelend, maar het midden en vooral het slot waarin er heerlijk geëxisteerd wordt, zijn grandioos.

Dat de filmmaker nog steeds excelleert in zijn vak bewijst ie onder andere door het gezicht van Peter von Kant (Denis Ménochet) te spiegelen met een rode wand. Maar ook door wanneer het hoofdpersonage zich neerslachtig voelt, waarbij hij stevig in de alcohol vliegt, met een blauwe filter in beeld te brengen bijvoorbeeld.  

< Bert Hertogs >