Recensie Emisfero ★★

Het komt zelden voor dat je er als recensent een andere mening op nahoudt dan het publiek en dus behoorlijk afwijkt in je eindconclusie met hoe de meerderheid van de toeschouwers een voorstelling ervaren heeft. Het is ook zo’n moment dat je een tijd in dubio bent tussen volgen wat er in je notities staat of het publiek volgen. Voor Emisfero van het Italiaanse Magdaclan Circo blijven we bij ons eerste gevoel. De show is ons té chaotisch, komt tamelijk laat op dreef, de spanningsboog is daardoor niet optimaal, en de moeilijkheidsgraad van de acts is eerder beperkt (op het cyr wheel en de vrouw die met een musketon in haar haar heeft en zo de nok in gehesen wordt waar ze rondtolt na). De groep wil wel poëzie in de voorstelling steken, maar slaagt daar maar gedeeltelijk in. Dat komt omdat er in deze in the round-opstelling altijd wel een stuk van de scenografie verloren gaat voor een deel van de toeschouwers.

Het grootste probleem hebben we echter met de programmatekst die het heeft over moleculen die reageren op elke stimulus. Met de beste wil van de wereld, hebben we dat in deze voorstelling niet kunnen ontdekken. Wel zien we in Emisfero de zes acrobaten hun gezicht belichten, hun benen en voeten, met de voeten een Mexican wave uitvoeren en vervolgens een met de benen door die gesloten te houden en daarna de knieën naar buiten te richten en vervolgens terug te sluiten. Maar vooral focust de voorstelling op een wat bazige man (een koning als je wil) die geëntertaind moet door de anderen zoals vroeger aan het hof het geval was. Hij waant zich boven de rest maar is eigenlijk verveeld. Op het einde zal ie ontdekken door zich als gelijke onder hen te stellen dat hij zich bevrijd zal voelen. Tot dan wijst hij humor (scheten laten door de hand onder de knie te houden, mime enz.) en muziek af. Die laatste wordt live gebracht en is best genietbaar met o.a. contrabas, elektrische gitaar, accordeon, lijsttrommel, drums, trompet, klarinet, en bugel.

Zelf is ie een wat tragisch en komisch figuur tegelijkertijd. In de manier waarop ie op zijn hoverboard tussen de rest beweegt, wat patserig erop gaat zitten terwijl hij zijn evenwicht blijft bewaren en blijft voortbewegen. Maar ook: doordat ie bijvoorbeeld tijdens de cyr wheel act er tussen komt rijden, eist hij aandacht op terwijl die eigenlijk bij de acrobate zou moeten liggen. Zij brengt haar rechterbeen bij haar rechtervoet en tolt zo rond. Later zien we haar met één been en één hand op het cirkelvormige metalen circusinstrument rondtollen. Fraai.

De man probeert te kalmeren door zich te focussen op zijn ademhaling. Dat levert niet het gewenste resultaat op, dus gaat ie voor de tweede techniek: die van ruimte creëren. Trompet en bugel kondigen zijn komst aan terwijl hij al binnen is. Emisfero is dus bij momenten absurd maar ook dromerig. Denken we maar aan het moment dat we door doorschijnende gaas de vijf acrobaten aan het werk zien en hij aan de andere kant staat.

Leuk is de act wanneer ie een tafelkleed op tafel wil leggen maar in de problemen komt wanneer hij over het stuk textiel rijdt. Na veel vijven en zessen, waarbij hij onder andere onder de tafel komt met zijn hoverboard, zien we de tafel mét een grote schotel en één mes gedekt. De klassieke truc waarbij het tafellaken weggetrokken wordt en de rest dat er op ligt blijft liggen, krijgen we vervolgens te zien alsook een evenwichtsoefening wanneer de acrobaat zijn stoel op het hoverboard heeft geplaatst en zo rondrijdt.

In de hand-op-hand acrobatieën, of hier beter: voeten op rug-acrobatieën, zo zien we bijvoorbeeld iemand op zijn rug springen op de voeten van enkele van zijn collega’s die hem met hun voeten doen tollen, zien we een slingerbeweging wanneer twee acrobaten elkaars voeten bij elkaar inhaken en zo een levende schommel vormen waarbij we hen salto’s zien maken.

In plaats van een klassieke act met een paal in het midden van de tent te doen, zien we nu een schuin hellende paal waarop gelopen en naar boven gekropen of naar beneden gegleden wordt. Emisfero probeert dus wel iets anders aan te bieden dan de meeste circussen. Maar naar ons aanvoelen slaagt het daar maar gedeeltelijk in en dient de chaos op de scène vooral ook om het een en ander te maskeren. Het publiek deelde echter onze mening totaal niet en gaf het gezelschap een uitbundig applaus.

< Bert Hertogs >