Recensie To Olivia ★★★1/2

Neen, verrassende, opwindende cinema levert To Olivia niet op. Daarvoor kleurt regisseur John Hay zijn Brits drama te veel binnen de lijntjes in. Maar een degelijke, fraaie verfilming over Roald Dahls (Hugh Bonneville) pijnlijkste periode, toen ie samen met zijn vrouw, de Hollywoodactrice Patricia Neal (Keeley Hawes) zijn dochter Olivia verloor door een hersenvliesontsteking die het gevolg was van de mazelen, is het wél. Het koppel waarvan de creativiteit in het begin van de film eindeloos lijkt, blijkt tijdens het rouwproces – erg authentiek neergezet overigens door alle spelers, er wordt trouwens over de ganse lijn zeer goed geacteerd – uit elkaar te groeien. Dahl wentelt zich in zelfmedelijden en lijdt aan een writer’s block. Olivia (Darcey Ewart) was zijn oogappel waarmee hij een betere klik had dan met zijn andere dochter Tessa (Isabella Jonsson). Dahl gaat zo ver dat hij tijdens de koffietafel alle spullen van Olivia (en ook de pop Mathilda die eigenlijk van Tessa is) in een koffer steekt. Vanaf dan moet de naam Olivia doodgezwegen worden, vindt hij. Sterk is de scène waarin ie in het midden van de winter groenten wil zaaien in de tuin. De drang om te creëren, om iets terug te doen opgroeien is er bij hem ter compensatie voor zijn verlies, wat het uiterst pijnlijk maakt voor hem. De kijker krijgt hier inzicht hoe diep Dahl dan zit met zijn emoties die hij opkropt. De omstandigheden om nieuw leven te doen ontkiemen, zijn er echter niet naar.

De man, die alcohol consumeert om inspiratie op te doen bij het schrijven, laat zich meeslepen door de drank wat ook niet meteen en gunstig effect heeft op zijn schrijfwerk. Tessa, zijn vrouw en zoontje Theo krijgen niet de aandacht die ze verdienen van hem. Neal moet ondertussen helemaal alleen het huishouden zien te doen terwijl ze ook nog filmscripts moet lezen en beslissen of ze al dan niet een rol wil aannemen. Dahl weerhoudt haar ervan omdat ze daar nog niet klaar voor is, meent ie. Wanneer hij van zijn kant dan uiteindelijk een boek af heeft, laat ie het door zijn vrouw lezen die het briljant vindt. Maar hij kan het niet hebben dat ze zegt dat kinderen het een zeer goed boek gaan vinden, hij schrijft immers voor de ouders die het boek moeten zien te kopen zo stelt ie, waarna hij de uitgetikte versie verscheurt. Maar het zal Tessa zijn die met haar moeder en Theo naar Hollywood getrokken is, Dahl wordt achtergelaten in het ouderlijk huis, die de papieren terug aan elkaar kleeft en haar moeder vraagt het boek voor te lezen. Wanneer dat gebeurd is, geeft ze haar bemerkingen aan haar vader door en die vindt zelfs enkele suggesties erg leuk.

Dahl blijkt net De reuzenperzik gepubliceerd te hebben, en bij een voorleessessie had ie onder andere enkele perziken voor de kinderen bij ter promotie van het boek. Alleen werd het geen groot verkoopsucces. Er ligt dus behoorlijk veel druk op zijn schouders. Want met zijn opvolger, die uiteindelijk Sjakie en de Chocoladefabriek zou worden, zou ie absoluut terug moeten zien te scoren. Wanneer zijn vrouw vindt dat het briljant is, verscheurt hij dus echter het werk. Het zal pas later zijn wanneer zijn dochter Tessa feedback gegeven heeft, dat ie wat aanpassingen zou doen en zijn vrouw zal beloven rekening te houden met één ding, dat ie er verder niets aan zal wijzigen.

To Olivia is cinematografisch bloedmooi qua decors, kledij, qua filmstijl in het algemeen en stimuleert de creativiteit. Maar het is ook een hartverscheurende film over hoe anders mannen en vrouwen omgaan met rouwverwerking, en hoe een overgebleven kind daar ook onder kan lijden. Zeker wanneer ze zich angstig en schuldig voelt, in dit geval ten opzichte van haar vader, om wat er met haar speelkameraadje, haar zus Olivia gebeurd is. Het is Tessa overigens die een van de mooiste zinnen uit de ganse film mag zeggen: ‘Ik kan niet ontdenken wat ik denk.’

< Bert Hertogs >