Recensie Het beste van Sziget Festival 2022

Drie dagen van de zes vertoefden wij dit jaar op Sziget Festival. Dat heeft grotendeels te maken met het feit dat de programmatie ons niet helemaal lag. Heel wat bezoekers die voor de eerste keer naar het festival in Boedapest trekken, maken de fout om zich bijna uitsluitend te focussen op wat er zich op de grote podia afspeelt zoals de Freedome, het hoofdpodium, het Colosseum en de Party Arena. Wat ons betreft vond de allerbeste show van deze editie daar niet plaats, maar wel elke dag om 11 uur ’s avonds in de Magic Mirror, een spiegeltent van Belgische makelij. Daar vond het heetste spektakel plaats waar wij maar geen genoeg van kregen: de Australische productie Can’t stop won’t stop.

Cabaret, circusvoorstelling, concert, burlesque avond,  party (op Red Light Green Light van Duke Dumont en Who do you think you are van de Spice Girls bijvoorbeeld) … Can’t stop won’t stop ★★★★1/2, brengt het allemaal. Regisseur Scott Maidment en choreografe Melanie Hawkins creëerden deze show speciaal voor Sziget Festival en lieten zich omringen door toptalent. Ashley Stroud kan bijvoorbeeld makkelijk gerekend worden tot een van de beste zangeressen van Sziget Festival. Moeiteloos haalde ze haar hoge noten, onder andere tijdens een feestelijk I’m coming out van Diana Ross. Kirren deden de vrouwen in het publiek – elke avond stond de Magic Mirror afgeladen vol voor deze show – tijdens de striptease act van Jake DuPree die bij de vrouwen, mannen én non-binairen scoorde terwijl gastartiest Ernest Palchikov zijn kracht etaleerde door onder andere op 1 hand te staan.  

Angie Sylvia’s act was ronduit fenomenaal. Ze ontdoet zich van overtollig textiel door het bijvoorbeeld in de fik te steken. Ze stript terwijl ze vuurspuwt. En finaal zet ze haar tepelkwasten in vuur en vlam om daarna te eindigen met haar slipje! En dat allemaal op de tonen van I’m still hot van Luciana. Dit is het strafste dat we sinds lang gezien hebben. Wauw!

Lees verder onder de video

Dit bericht op Instagram bekijken

Een bericht gedeeld door Bert Hertogs (@concertnieuws)

Ook overdag vond je ons overigens ofwel in de theater en dans-zone of bij het circus. Daar zagen we echter veel producties die nog in de kinderschoenen stonden zoals AHA, een work in progress, dat eigenlijk niet meer was dan een toonmoment. Andere voorstellingen zoals Desiderata van het Franse Compagnie Cabas verzopen in té veel tekst (en brachten dus te weinig acrobatie/spel). Zeker, thematiek als gender en aanvaarding blijft bijzonder relevant, maar dit had véél beknopter gebracht kunnen worden om meer effect te resulteren. Het gevolg is dan ook dat behoorlijk wat toeschouwers tijdens dit soort voorstelling afhaakte. Idem voor Sweat & Ink van het Canadese Barcode Circus Company dat het publiek te high brow leek te vinden (wat AHA overigens ook was).

Silencis ★★★1/2 van de Française Claire Ducreux was dat gelukkig niet. Zij toonde in het begin een desolaat landschap met een dorre, zwartgeblakerde boom en assen rondom op de vloer. Ducreux klom in de metalen constructie, danste er in en errond, betrok het publiek gespeeld schuchter ook op een heerlijke romantische manier met een vleugje nostalgie en ging ermee in interactie om uiteindelijk te komen tot een boom in volle rode rozenbloei. Een positieve en leesbare boodschap droeg ze dus uit.

Uit hetzelfde land stippen we Cuir ★★★1/2 van Un loup pour l’homme aan. Arno Ferrera en Gilles Polet dragen allebei een leren harnas. Daarmee manipuleren ze elkaar. Al snel zien we in de ene een paard, in de ander de dominante man die de ander – weliswaar aanvaard - onderdrukt. Maar net dat spel zal variëren, in hun zoektocht om tot een evenwichtige relatie met elkaar te komen. En dan zal de kracht- en machtsontplooiing tussen beide, waarbij ze ook van rol wisselen overgaan in zachtaardige momenten.

Het circuspodium werd dit jaar op Sziget helaas getroffen door een drama. Een acrobate van het Franse La Burasca werd vrijdagmiddag het slachtoffer van een ongeval toen een stuk van de constructie waarop de voorstelling gebracht werd het begaf tijdens het drie kwartier durende Marée Noire dat buiten op het gras plaatsvond. De vrouw in kwestie is buiten levensgevaar maar het is niet zeker of haar verbrijzelde been gered kan worden. Zo’n voorvallen herinneren ons eraan welke risico’s circusartiesten dagelijks nemen om hun vak te kunnen uitoefenen terwijl het publiek wat het te zien krijgt, soms de normaalste zaak van de wereld vindt.

Het Italiaanse Duo Kaos dat uit Giulia Arcangeli en Luis Paredes bestaat, bracht met Time to loop ★★★1/2 een act rond beweging, transformatie en liefde. Een voorstelling die op wieltjes liep over het spanningsveld tussen scheppen en vernietigen. Het zijn dezelfde werktuigen die beide kunnen doen. Samen zien we het duo uit chaos tot harmonie komen met elkaar in hand op handacrobatie terwijl een van hen of beiden aan het stuur zitten.

(lees verder onder de foto)

(c) concertnews.be - David Haesaert

Qua ritme, spanningsboog én afwisseling tenslotte vonden we Midsummer Night’s Dreamers ★★★★ van het Hongaarse BIAK CircusTheatrum ronduit indrukwekkend. Wellicht ook omwille van het crossover-gegeven. Het zijn niet louter circusacts (waaronder de aerial straps, aerial silk, aerial hoop, het teeterboard waarmee onder andere een dubbele salto gecreëerd wordt, het cyr wheel, en het balanceren op een ladder) die we te zien krijgen door deze fenomenaal sterk presterende studenten (het verschil met een professional is gewoon niet te zien), maar de voorstelling integreert ook theater, choreografieën, en live zang. Een magische show levert dat op over - hoe kan het ook anders met Shakespeare als bronmateriaal? - de liefde. Gabor Kovacs tekende voor de regie. Het eindresultaat is verbluffend.

< Bert Hertogs >

Onze top 5:

1. Can’t stop won’t stop
2. Midsummer Night’s Dreamers
3. Silencis
4. Time to loop
5. Cuir