Recensie Het Rot ★★★1/2

Een première van Rot met rotweer. Dat zou om te rotten zijn. Dus hielden de weergoden het op een paar druppels na in het begin droog. Tijdens de voorstelling die plaatsvindt in het natuurgebied van Linkeroever, komen we alles te weten over rotters, korstige mossen, algen, schimmels, gisten en bacteriën in een over the top wandelvoorstelling die volgens ons wel eens het resultaat geweest kan zijn na consumptie van paddo’s met hallucinerende werking. Officieel luidt het echter dat de inspiratie gevonden werd in het boek Entangled Life van Merlin Sheldrake.

‘Ze kijken een beetje raar. Dat is altijd zo. Zo kijken ze naar hun gids.’ klinkt het wanneer we een bende rotters vanonder het plastic tevoorschijn zien komen. Dat doen ze meteen ook met een showeffect om ‘u‘ tegen te zeggen. ‘Aangenaam, wij zijn natuur’ luidt de kennismaking. Niemand anders was deze middag vrij, geen konijn of ooievaar blijkbaar. Dus moeten we het met korstmossen stellen. ‘Korstmossen?’ vraagt u zich wellicht af. Wel, dat zijn die gele vlekken op een steen. Die zijn onze gids een uurtje lang. ‘Daar een boom. En daar nog een boom. Excuses voor ons beperkt idioom. Samen vormt dat de natuur. Dat was het. We hebben hen niets te gidsen. Wat een mop. Ik geef op.’ horen we al snel.

Michaël Brijs tekende voor de compositie van Het Rot. Hij laat zijn zangers vertrekken vanuit gelach (haha) of verbazing (ah ja) bijvoorbeeld om zo tot een polyfonisch a capella gezang te komen van hoe die schimmels met elkaar zouden kunnen communiceren. Want dat doen bomen weet deze voorstelling via het kilometerslange schimmeldradenwerk onder de grond. Alleen al onder een hand van een mens die zijn hand op de grond legt, ligt er maar liefst zo’n 500 km van dat. ‘Pure tovenarij, dat zijn wij’ luidt het, maar ze zijn niet allemaal even mensminnend, hun soortgenoten, zoals de paddenstoelen, krijgen we bevestigd door onze gidsen.

‘Is dat dan de natuur? Zijn wij daarvoor tot naar hier gekomen?’ Onze gidsen stellen de vraag die wellicht ook op de lippen van menig bezoeker aan het Rot brandt na verloop van tijd. Het inzicht dat ons dan geboden wordt dat zij tot het allereerste en allerlaatste behoren op aarde, Adam en Eva zijn, brood enkel kan ontstaan door gist, blauwe kaas schimmel bevat en wijn ook door een periode van fermentatie moet gaan, doet hen besluiten dat God rot is en dat wij mensen naar het evenbeeld geschapen zijn van de schimmels. Zo hebben mensen hersenverbindingen maar die zijn niet eindeloos (ook omdat de ruimte van de schedel beperkt is) wat wel het geval is bij wat er onder de grond zit dat miljoenen tentakels bevat en écht vrij is.

Het Rot biedt de toeschouwer dan ook de troostende gedachte dat als we onze laatste adem uitblazen terug deel zullen uitmaken van hen. Het zwammenrijk is kortom de hemel. Of het resultaat van een hallucinerende trip, dat kan ook. Het enige probleem is dat schimmels zich kennelijk ook beter durven voelen wat ook onder de grond tot relatiecrisissen kan leiden zeker als een van hen een hoge dunk van zichzelf heeft: ‘Ik ben een parasiet en dat deert mij niet wiedewiedewiet.’ Net als de liefde, blijkt korstmossen dus een werkwoord. En als u nog eens zo’n exemplaren tegenkomt op uw terras: denk dan twee keer na voor u het kapot spuit.

< Bert Hertogs >