Recensie Spirals ★★★

‘Da’s gek hé?’ horen we een kindje zeggen halfweg Spirals van Tim Oelbrandt wanneer een schijnbaar eindeloos touw uit de nok naar beneden blijft dwarrelen alsof het een langgerekt stuk sneeuw is. Niet veel later horen we wanneer er nog touwen los komen te bengelen dan weer achter ons een kind zeggen aan zijn moeder dat ie het wat saai vindt. Dat brengt ons bij de conclusie, deze woordspeling konden we immers niet laten liggen, dat Spirals bij momenten inderdaad langdradig is. Letterlijk en figuurlijk.

Oelbrandts staging is wel sfeervol net als het muzikale klankbedje dat Nelle Bogaerts voor deze voorstelling ontwierp trouwens. Op een groene zetel zit ie wanneer hij probeert om een gat in een zwart doek dicht te naaien. Daarbij bezeert ie zich. Gelukkig heeft ie een vingerhoed bij de hand. Met die vingerhoed doet ie een klassieke verdwijn- en verschijntruc (aan de andere hand). Na verloop van tijd heeft ie vijf vingerhoeden op elke vinger van zijn rechterhand.

Het is in die kleine trucs dat Oelbrandt ons weet te verbazen. Niet zo zeer in het trekken aan een touw links zodat zijn zetel die aan een touw rechts verbonden is, stilaan van het toneel verdwijnt. Het is wat doorzichtig dan dat stagemanager Tijl Kerckhove hem bij die truc een handje helpt. Maar ook, het doet ons wat te veel denken aan het veel sterkere De Onzichtbare Man van Theater Artemis.

Spirals zoekt de grens tussen fantasie en werkelijkheid op. En die blijkt soms dun. Heerlijke nostalgische gevoelens naar onze kindertijd roept de maker op wanneer hij eerst een cirkelvormige knikkerbaan in koper rond hem boven de zetel naar beneden laat komen waarop hij 1 witte bol laat rondgaan. Tot die niet meer terugkomt en plots in tegengestelde richting een eigen leven lijkt te gaan leiden net zoals de lamp die hij moet vervangen in het begin van de show dat ook gaat doen. Niet veel later zien we een tot zelfs twee extra bollen bijkomend verschijnen en rondjes draaien op de knikkerbaan.

Verdwijnen en verschijnen is dus het steeds terugkerende motief van het trage Spirals. Dat is ook wat Tim Oelbrandt met die witte ballen doet waarvan er enkele in rook op lijken te gaan. Vervolgens verdwijnt de knikkerbaan die op een houten meubelstuk staat plots, en de magiër ook. Achteraf horen we een toeschouwer stellen dat die wat samenhang miste in deze voorstelling. Wij hekelden vooral de zichtlijnen die niet gegarandeerd zijn bovenaan de tribune. Immers, er werden 3 rijen banken voor de tribune voor toeschouwers geplaatst.

Wanneer Tim Oelbrandt helemaal vooraan op zijn knieën op het podium zit met zijn thee-act, gaat er zo te veel verloren. Zichtlijnen garanderen, dat hebben we altijd al de basis gevonden voor eender welke productie. Kan men daar niet aan voldoen, dan rekenen we dat steeds behoorlijk door in ons eindoordeel. Kan iemand ons trouwens vertellen waarom die eerste rijen (zittend op de grond bijvoorbeeld) niet voorbehouden konden worden aan kinderen zoals vroeger? Probleem meteen opgelost.

< Bert Hertogs >