Recensie Where the crawdads sing ★★★★

De enige reden waarom sommige filmrecensenten Where the crawdads sing afbreken? Wellicht omdat de prima verfilming van Delia Owens boek door Olivia Newman komaf maakt met alfamannetjes. Hier is het namelijk Chase Andrews (Harris Dickinson), een populaire kerel uit Barkley Cove, die dood teruggevonden wordt in het moeras waar Kya (Daisy Edgar-Jones die eerder schitterde in de miniserie Normal People en ook in deze prent ronduit prachtig naturel oogt en innemend speelt) niet zo ver vandaan woont. De dorpsbewoners zien in Kya de enige mogelijke schuldige. De film combineert mysterie met een portie drama, heerlijke dromerige romantiek en dat overgoten met een rechtbanksausje.

Kya is als kind alleen opgegroeid nadat haar moeder, broers en zussen en uiteindelijk ook haar vader haar verlaten hebben. Waarom iedereen vertrok? Omdat haar vader gewelddadig was. Zelf gaf ze hem de ruimte die hij nodig had en wist ze meteen toen ze met hem overbleef dat ze haar eigen boontjes zou moeten doppen.

Dankzij de hulp van Jumpin‘ (Sterling Macer Jr.) en Mabel Madiso (Charlene Hyatt) die een klein winkeltje hebben, lukt ze daar ook in. Zo zal ze heel vroeg mosselen plukken en aan hen verkopen om daarvan te kunnen leven. In alle vrijheid leeft ze en intelligent blijkt ze. Maar lezen en schrijven kan ze niet. Minder dan een dag zat ze op school, waar de winkeluitbaters haar naar toe stuurden zodat ze er minstens gratis kon eten. Maar daar werd ze uitgelachen en gepest. Kya is immers altijd een meisje van de natuur geweest die middenin de natuur woonde, wat aan haar looks te zien is. Ze is een buitenbeentje en wordt zo beschouwd door bijna iedereen van het dorp. De sociale inspectie moet ze ondertussen zien te omzeilen. Maar de liefde, dat lukt ze niet.

Mannen voelen zich aangetrokken tot haar omwille van het onschuldige, dromerige dat ze uitstraalt. Maar ook omwille van haar naturel. Maar net zoals haar vader gewelddadig was, blijken de meeste mannen in haar leven het niet zo goed voor te hebben met haar. Tate (Taylor John Smith) wordt haar eerste liefje waar ze al iets voor voelt als ze nog een kind is. Ze geven elkaar veren als cadeautje. Uiteindelijk worden ze een koppel, maar Tate wil daar niet mee naar buiten komen uit vrees voor reacties van zijn familie. Hij ontmaagdt haar en leert haar lezen en schrijven.

Aan hun romance komt echter een einde wanneer hij naar de universiteit gaat verder studeren. Hij is het die haar tipt om iets met haar uitzonderlijke en gedetailleerde tekentalent te doen en bezorgt haar een lijstje met uitgeverijen die ze kan aanschrijven zodat ze boeken kan uitgeven, daarvan kan leven en de belastingen op haar woonst en de grond errond kan betalen waar ze dan wettelijk ook eigenaar van blijft om bouwpromotoren die azen op de grond weg te kunnen houden. Maar Tates belofte om met haar op het strand op 4 juli naar het vuurwerk samen te kijken, die komt ie niet na. Hij daagt gewoon niet op terwijl zij er zo naartoe heeft geleefd om hem weer te zien en zich heeft opgetut voor deze gelegenheid.

Chase verschijnt een tijd later op haar pad, blijkt bijzonder opdringerig, neemt haar mee naar een hotel en heeft met haar seks waar zij niet van kan genieten. Later zal hij haar ook verkrachten en achter haar aan blijven zitten hoewel hij er tijdens zijn relatie met haar een andere relatie op nahoudt. Tate en Jumpin‘ en Mabel Madiso weten of voelen op zijn minst aan dat er iets scheelt tussen Kya en Chase wiens vernietigende karakter ten opzichte van wat zij heeft opgebouwd en gecreëerd met de jaren steeds meer naar boven komt. Rest de vraag: is Chase omgekomen door een ongeval of vermoord? Pas helemaal op het einde geeft het mysterie zich helemaal prijs. Where the crawdads sing is een fraaie feministische film die mooi binnen de lijntjes kleurt. Daar is niets mis mee.

< Bert Hertogs >