Recensie Leocadia ★★★

Het niveau van een middelmatig stuk dat bijna twee uur duurt optrekken. Dat doet Dagmar Dierick, de Vlaamse Adèle Exarchopoulos, in Leocadia van Jean Anouilh. Dierick speelt met zo’n zinnelijke naturel die prikkelt dat mocht ze ooit het saaiste stuk ooit moeten brengen op toneel, we nog steeds aan haar lippen zouden hangen. Die licht doorrookte wat hese stem van haar ... De explosieve kracht die ze zet op enkele stemhebbende medeklinkers … Dierick bevestigt andermaal in het Middelheimpark wat wij vorig jaar tijdens Komedie der Verleiding al aanvoelden: ze heeft alles in huis, spontaniteit, jeugdigheid, joie de vivre, mysterie en charisma om het te maken als actrice.

In Leocadia speelt Dagmar Dierick – ‘U maakt me zenuwachtig en ik heb al zo veel plankenkoorts’ - de hoofdrol, die van de arme hoedenmaakster Amanda. De actrice draagt echter een uurwerk aan haar linkerpols waarmee we bezwaarlijk de lagere klasse vertegenwoordigd zien door haar en dit dus als een continuïteitsfout beschouwen, maar da’s een detail.

Amanda heeft van de een op de andere dag te horen gekregen dat ze ontslagen werd en gaat in op een werkaanbieding van de gravin (Waas Gramser) die haar ontslagen heeft bij de hoedenfabrikant. Haar neef, prins Albert (Lukas De Wolf), is verliefd geweest op de operazangeres Léocadia Gardi. Hij heeft drie dagen met haar vertoefd tot ze omkwam door haar sjaal rond haar nek te gooien waardoor ze stikte. De gravin heeft ondertussen het decor laten aanrukken zodat haar neef die drie dagen opnieuw zou kunnen herbeleven. Haar uiteindelijke doel is om hem in te laten zien dat zijn liefde een illusie was en hij in een ideaalbeeld geloofde.

Via Amanda die drie dagen de rol van Leocadia zal spelen en dus re-enacten wat er die dagen gebeurd is tussen Leocadia en Albert, probeert de gravin ervoor te zorgen dat haar neef terug het echte leven omarmt. Dat zal ook gebeuren want tijdens een banale plotwending zal hij verliefd worden op Amanda. Je zou voor minder met al dat geknipper en vooroverbuigen waar ook Dagmar Dierick in excelleert. En een excentrieke vogel – ‘Ik wist dat ge ooit raak zou schieten!’ - wordt ook al geschoten.

Leocadia, waarvoor Francis Poulenc  ‘Les Chemins de l‘amour’ componeerde toen het in 1940 in Parijs in première ging, duurt bijna de helft langer dan Houthakken dat Comp. Marius eerder deze zomer in het Middelheimpark opvoerde. De voorstelling is wat aan de lange kant voor het beperkte plot en de meeste personages, zoals die van de taxi/ijskraam door Evelien Bosmans, bezorgen de actrice of acteur in kwestie weliswaar een sprekende rol maar in feite zijn ze niet meer dan wat figuranten in een voorstelling die vooral om Amanda en Albert draait.

We onthouden dat een hoedenspeld altijd van pas komt, dat zaken in hun absurditeit logisch kunnen worden, we de rol die we spelen niet zelf kiezen, kak plat klinkt en er dan ook liever ‘merde’ gezegd wordt, en leven op champagne, orchideeën en handschoenen niet alles is.

< Bert Hertogs >