Recensie Bite me ★★★

‘Deze voorstelling is 16 + en bevat: grof taalgebruik, gewelddadige beelden, seksueel getinte scènes en een scène over verkrachting’ lezen we op de website van Zomer van Antwerpen onder de promotekst van Bite me, de jongste voorstelling van herman. Wij gingen er dus naartoe na een licht avondmaal vermits we dachten dat we met een stevige stomp in onze maag na anderhalf uur de Dambruggestraat zouden verlaten. Niets is echter minder waar. Bite me is behoorlijk licht en zelfs frivool bij momenten. Zeker, er zitten enkele pittige, vinnige scènes in. Maar het over the top vampieren(bloed)-gevoel meets de al even over the top queercultuur overheerst in het eindsentiment.

Of we een slokje wilden, vroeg Sara Lâm ons. Niemand die op haar uiterst verleidelijk verzoek inging. Nochtans was het dorstig weer buiten, en binnen best ook wel aan de warme kant. Het was zo’n moment dat ik me moest inhouden om niet op haar vraag in te gaan. Want wat toen eigenlijk op mijn lippen lag, was dat ik al vanaf de eerste seconde van Bite me mijn hals haar wou aanreiken zodat ze haar tanden daarin kon zetten zodat ze niet zou gaan dehydrateren. Het zal voor een andere keer zijn.

‘Is iedereen nog OK?’ horen we de acteurs meermaals het publiek vragen tijdens een scènewissel. Uiteraard zegt dat ‘ja’. Want diegenen waarvoor het te veel werd (vier man tijdens onze voorstelling) hadden gewoon de locatie immers dan al verlaten.  Meteen brengt dat ons ook bij onze grootste kritiek op Bite me, het voelt allemaal nogal gesaucissoneerd aan. Alsof elke acteur of actrice een eigen scène mocht samenstellen en we niets meer dan dat te zien krijgen, een aaneenrijging van verschillende visies. Het geheel oogt en klinkt dan ook behoorlijk heterogeen, eerder als een collage van verschillende zaken dan als een samenhangend stuk.

Neem nu de scène van Lois Lumonga Brochez. Die snijdt er het hardst in hoewel de meeste tekst van haar gewoon vooraf opgenomen is. Haar onderwerp: het resultaat, het kind zijn van een vrouw die zwanger werd door een verkrachting. Om de haat die in haar personage zit, net als bij de andere vampieren, naar buiten te laten treden, haalt ze een grote dildo boven en slaat ermee op een wit laken waaronder kussens zo gedrapeerd zijn dat het lijkt alsof ze een man neer aan het slaan is. Bloedrood kleurt het witte laken door haar kloppen.

Maar de sterkste scène is met stip die tussen haar en Sara waarbij de twee achter elkaar aanhollen, we in het duister zitten in de rook, een verdieping boven ons behoorlijk wat gestommel horen, en de twee uiteindelijk rechts een deur in lopen en daar harde slagen horen. De sterkte zit ‘m hier in de spanningsopbouw en de beknellende sfeer die gecreëerd wordt, die bijna uitsluitend op suggestie draait omdat een groot deel niet te zien is voor het publiek. Sara doet vervolgens haar lichtgroene opvallende slipje uit en hurkt boven het hoofd van haar collega die op haar rug ligt.

Kenneth Cardon van zijn kant stelt dat Jezus de vampieren, die wél tegen licht kunnen en in Bite me uit de schaduw treden, die misvatting is ontstaan doordat mensen vaak fake news herhaalden, heeft vervoegd nadat ie vaststelde dat de wereld helemaal de verkeerde toer was opgegaan, een wereld waar er verkracht wordt, waar er homofobie is, enz. Lichtjes branden in zijn haar en hij zal de kruisiging op z’n queers (‘Vergeef mij zon-aars!’ terwijl ie zijn kont prompt in de lucht steekt) brengen. Zo wordt ie omhoog gehesen terwijl ie op het kruis zit alsof ie een paard bestijgt en zingt ie even It’s a sin van Pet Shop Boys, weliswaar schraal begeleid door live synths waardoor de song samen met de belabberde live zang wel erg flets overkomt.

Het is daar waar het Bite me ook wat aan schort. De voorstelling is ons te braaf. Wie ons al langer leest, weet dat wij fan zijn van extreem theater. Deze productie lijkt ons dat ook te willen aanbieden in de programmatekst, maar het eindresultaat is ons te soft. Bite me bijt dus niet hard genoeg door.

< Bert Hertogs >