Recensie Maanrock 2022: de schaamte voorbij

De vijfentwintigste editie van Maanrock toont aan hoe problematisch het gesteld is tussen openbaar bestuur en pers anno 2022. Al sinds 2008, onze eerste zomer trekken wij naar het gratis stadsfestival in Mechelen. Hoe het festival nu omgaat met journalisten, daar is slechts 1 woord voor: ronduit degoutant. Wij hebben klacht neergelegd bij de ombudsdienst en het Agentschap Binnenlands Bestuur wegens het niet faciliteren van de hoofdredacteur van concertnieuws.be en het gebrek aan informatie dat daaruit volgt.

14 Jaar geleden was Maanrock een van onze eerste grote festivals waar we verslag van uitbrachten. In die periode tot nu zagen we dat pers, een trend die zich overigens ook voordeed op bijvoorbeeld Lokerse Feesten, steeds minder faciliteiten aangeboden kreeg. De eerste jaren zaten wij in Mechelen in een bureau van een Schepen in de linkergang op het gelijkvloers. Een lokaal verder zat een lokaal radiostation.

Eigen media eerst

Maar dan kwamen de social media op en zag je net als bijvoorbeeld bij Lokerse Feesten een hallucinant groot team (meestal bestaande uit studenten) dat de website van het festival en haar socials van content moet voorzien ineens verschijnen en bijzonder veel plek innemen in een ruimte die gedeeld moest worden met de pers. In Lokeren heeft dat team vorig jaar die ganse ruimte gekregen en werd de pers verbannen naar een gangpad op de eerste verdieping van de sporthal. De faciliteiten werden er kortom herleid tot het minimum. Het zegt alles over hoe er tegenwoordig met journalisten en fotografen wordt omgegaan. De dedain wordt al lang niet meer onder stoelen of banken gestoken.

Bij Maanrock gaan ze nog verder dan dat. Dit jaar is er namelijk helemaal geen persruimte voorzien, en dat voor een meerdaags stadsfestival dat veel volk lokt. Sterker nog, we zaten even in het lokaal waar we anders zaten (dat nu helemaal ingenomen is door hun eigen media) en werden gewoon door de persverantwoordelijke buiten gewerkt.

Uiteraard liet ik dat niet zo maar gebeuren, haalde ik de term ‘Openbaarheid van bestuur’ boven en toen ik Kristof Calvo, voorzitter van Maanrock tegenkwam op de Grote Markt gaf ik hem meteen mee wat ik ervan vond. De pers wordt niet gefaciliteerd door het Mechelse festival. De service is nul. Punt. En dan gaan we het niet eens hebben over het feit dat journalisten vroeger toegang kregen tot de VIP, en van drank en eten voorzien werden omdat het ook voor hen lange dagen zijn tijdens de festivalzomer. Dat is een aardigheidje, maar niet essentieel wat ons betreft.

Media zoals concertnews.be hebben echter korte deadlines. Het werken wordt hen onmogelijk gemaakt. Dezelfde potentiële snelheid bereiken in de Maanrockberichtgeving als de officiële wordt simpelweg onmogelijk. Daardoor ontstaat een concurrentienadeel.

Groen, de partij waar Calvo toe behoort, mag dit weekend dan wel haar logo hebben aangepast met een regenboogkleur erin. In Mechelen kunnen ze beter die niet gebruiken, wegens totaal ongeloofwaardig. De enige kleur die het best bij hen past qua manier waarop er met de pers omgegaan wordt, is zwart. De kleur die hoogstwaarschijnlijk de volgende verkiezingszondag ook zal overheersen in Vlaanderen.

‘Communicatietrutjes’

‘2022 is de zomer van de communicatietrutjes’, het is niet onze quote, wel die van een fotografe (jawel, een vrouw mag dat dus blijkbaar wél zeggen) die samen met ons enkele weken geleden vaststelde dat de coronapandemie bij heel wat festivalorganisatoren voor een wissel gezorgd heeft onder de persverantwoordelijken. Resultaat is dat je met al jouw ervaring plots een snotneus voor je hebt staan die in de meeste gevallen pas afgestudeerd is en totaal geen voeling heeft met het werk dat ze moet doen, namelijk de media faciliteren. Die zijn ook zo jong dat ze niet de ballen aan hun lijf hebben om een organisatie te challengen om de belangen van hun klanten, de pers namelijk te behartigen. Laat staan dat zij over de hersencellen zouden beschikken om tot het inzicht te komen dat men verkeerd bezig is.

Regelneverij

Ronduit beschamend was de persmailing die wij ontvingen voor Maanrock van start ging. Media mogen zich aanbieden om hun festivalbandje af te halen aan de Wollemarkt in een witte container, buiten het festivalterrein. Dat mag echter niet gedurende een bepaald tijdslot van een uur elke dag omdat er zich daar dan heel wat vrijwilligers aanbieden.

Ik heb in die veertien jaar al veel meegemaakt, maar dit getuigt van zo’n regelneverij, zo’n amateurisme, zo’n gebrek aan kennis en respect van en voor media, dat het gewoon te hallucinant voor woorden is.  

Veiligheid

Ook de fotografen delen in de klappen. Die kregen te horen dat ze dit jaar niet allemaal een frontstagebandje kunnen krijgen. Officieel luidt het dat ze met te veel zijn. Nu hebben wij een paar festivals deze zomer gedaan in binnen- en buitenland en daar merk je gewoon het tegenovergestelde. Het aantal persfotografen (met perskaart) die kunnen voorleggen dat ze voor een medium verslag uitbrengen, is overal dalende (wat logisch is door de mediaconcentratie en verschraling van het media-aanbod). En al de rest zou eigenlijk zo’n bandje niet hoeven krijgen als je het ons vraagt.

In realiteit is er bij Maanrock minder plaats voor de pers frontstage omdat de VIP’s mee in de frontstage moeten. Da’s de normaalste zaak, want zij financieren het festival, klinkt het bij Maanrock. Néén, da’s niet normaal. De frontstage dient bovenal als een veiligheidszone voor de security, om mensen uit het publiek te kunnen halen bijvoorbeeld ook wanneer er iemand onwel wordt. Een frontstage dient dus vooral leeg te blijven (zeker na de eerste drie songs als de fotografen hun werk gedaan hebben).

Op veiligheidsvlak hadden we overigens nog een serieuze bedenking. Toen wij van de Wollemarkt naar de Grote Markt gingen rond zessen, het festival was dan al bezig, was men nog modulaire pitagone barriers aan het plaatsen die waren overgekomen uit Antwerpen. Da’s wel rijkelijk laat, bedachten we ons, terwijl er al honderden mensen aan het hoofdpodium stonden. Het voelt vooral ook als een last minute-beslissing aan na het incident in Brussel waar een 28-jarige die dag inreed op een Brussels terras en daardoor zes lichtgewonden maakte.

Cleement Peerens zei op Maanrock dat ie opgelucht was dat het zijn laatste optreden in Mechelen was, ook omdat ie naar een toren moest kijken die volgens hem een verticaal stort bouwafval is. ‘Als ge een kathedraal wilt zien. Het is maar 25 minuten rijden, ge pakt afrit Antwerpen-Zuid.’ voegde hij daar terecht aan toe. De Clement heeft dus de chance dat ‘m niet meer geconfronteerd hoeft te worden met de boeren, de maneblussers. Wij hebben die chance echter niet …

Met wat geluk lezen enkele sponsors dit verhaal, trekken ze zich terug (ook uit budgettaire overwegingen voor 2023, de energiecrisis gaat er immers bij heel wat ondernemingen straks wellicht behoorlijk inhakken), en volgt er een politiek staartje. Who do they think they are in Mechelen? De schaamte voorbij is dit.

< Bert Hertogs >