Recensie Tori et Lokita ★★★

Dit jaar won Tori et Lokita de speciale prijs naar aanleiding van het 75ste festival van Cannes. Jean-Pierre en Luc Dardenne mogen daar blij om zijn. Zelf vinden we de prent nu niet meteen verrassend. Dat komt wellicht omdat we de vluchtelingenproblematiek goed kennen. Gevolg is dan ook dat wij het einde van deze prent – neen, het loopt niet goed af – tamelijk voorspelbaar vonden. Net als het sociale onrecht dat in onze samenleving heerst, dat de filmbroers aan de kaak willen stellen met deze langspeler.

Tori (Pablo Schils) en Lokita (Joely Mbundu), beide personages worden neergezet door niet-professionele acteurs, zijn naar België gesmokkeld vanuit Afrika. Tori, een jongetje, heeft papieren gekregen, Lokita, een tienermeisje zit nog in haar procedure. Ze zal vertellen dat Tori haar broer is, en ze hem gaan halen is in het weeshuis. Alleen, blijkt haar fake verhaal niet overtuigend bij de dienst Vreemdelingenzaken en de advocaat stelt dan ook een DNA-test voor.

Tori et Lokita delen samen een kamer in een open jeugdinstelling. Mocht ze aan papieren geraken, dan zou Lokita huishoudhulp worden. De kok Betim (Alban Ukaj) laat het duo drugs op straat leveren aan zijn klanten. 50 euro levert dat de twee op. 5 euro krijgen ze ook als ze enkele liedjes zingen in het restaurant. Sylvie Vartans ‘Si je chante’ en Angelo Branduardi’s ’Alla fiera dell‘est’ horen we de twee onder andere zingen. 50 euro extra krijgt Lokita dan weer als ze seksuele handelingen met Betim uitvoert. Probleem voor Tori en Lokita is dat ze in een ontzettend moeilijke situatie verkeren. Lokita heeft haar familie in Afrika beloofd dat ze geld zou opsturen. 200 euro om precies te zijn. Die heeft ze ook, maar haar smokkelaars - die haar fouilleren tot in het ondergoed en de schoenen - pakken die van haar af. Ze heeft bij hen daarna nog een open schuld staan van 600 euro. Tori et Lokita moeten dus geld vinden voor hun smokkelaars, voor Lokita’s familie én tegelijkertijd nog zien te overleven ook van dat beetje geld dat ze overhouden.  

Uiteindelijk stemt Lokita in dat Betim haar naar zijn illegale drugsplantage brengt. Daar zal ze drie maanden zonder licht en contact met Tori moeten zien te overleven terwijl ze er taken moet verrichten. Ze mist haar ‘broer’ echter zo hard dat ze al snel contact met hem wil maken door hem te bellen. Maar dat mag ze niet van Betim omdat haar gsm-verkeer de locatie van de plantage zou kunnen verraden.

Uiteindelijk dreigt Tori in de handen te vallen van de smokkelaars als Lokita niet terug in de buurt is. Beiden proberen dan maar om op een creatieve manier contact met elkaar te houden. Dat lukt uiteindelijk ook wanneer Lokita opnieuw een paniekaanval heeft wanneer Margot (Charlotte De Bruyne in een véél te kleine rol als u het ons vraagt, ook nu weer delivert ze letterlijk en figuurlijk in deze film) haar de gevraagde boodschappen komt bezorgen. Zo kan Lokita even bellen met het jongetje. Hij van zijn kant laat enkele tekeningen van hem afleveren via Betim. Maar Tori is ook listig. Zo wil hij zijn tekeningen zelf in de wagen steken, en verstopt ie er zich ook.

Op die manier komt ie te weten waar Betim Lokita verbergt. Hij weet via het verluchtingssysteem in het magazijn te geraken, en steelt drugs die hij aan een lagere prijs op straat zal verkopen om Lokita sneller mee aan geld te helpen. Maar Betim komt dat te weten … Lukas (Tijmen Govaerts), een van zijn medewerkers, mag het vuile werk opknappen.

Tori et Lokita, dat in de streek van Luik en Condroz gefilmd werd, heeft qua plot wat weg van een suspense- of avonturenfilm. Centraal daarbij staat de wederzijdse hulp en de tederheid in de vriendschap onder deze twee minderjarige hoofdpersonages, een vriendschap die zo groot is dat de ene zich wil opofferen om de andere te redden.

< Bert Hertogs >