Recensie Pinocchio ★★★★1/2

Een weergaloze live action musicalfilm. Die levert Disney af met Pinocchio op Disney+. De regie was in handen van Robert Zemeckis die in 1994 de Oscar won voor beste regie én film met Forrest Gump en onder andere ook de Back to the Future- filmreeks, Who Framed Roger Rabbit, Cast Away, The Polar Express en twee jaar geleden The Witches op zijn palmares heeft staan. Zijn versie van Pinocchio refereert net zelden naar termen uit het bedrijfsleven (zoals in bv. ‘hij heeft zijn geweten geoutsourcet’), en lijkt duidelijk gemaakt om ook de volwassenen te plezieren. Wij hielden vooral van het gevoel voor detail dat het Huis van de Muis alweer tevoorschijn tovert.

Een voorbeeld: Gepetto (voortreffelijk neergezet door Tom Hanks, al zie je wel wat door zijn valse snor en pruik heen omdat zijn gezicht minder oud is dan zijn haar en snor) heeft een grote collectie aan koekoeksklokken die hij voor zijn vrouw gemaakt heeft uit liefde en die alles voor hem betekenen ook omdat ze zijn levenswerk zijn. Die klokken verwijzen naar enkele Disneyklassiekers zoals Toy Story, Donald Duck, Roger Rabbit, Maleficent/Doornroosje, Dumbo, The Lion King en Sneeuwwitje. Of dat nog niet genoeg is, zien we in Pleasure Island een staande klok die gelukkig niet sneuvelt door het verwoestende gedrag van de kinderen die daarna in ezels veranderen. Die staande klok verwijst naar Belle en het Beest. Immers, aanvankelijk was het de bedoeling dat Pendule (Cogsworth) een staande klok zou zijn. Later is beslist om hem makkelijker te doen in interactie gaan met andere figuurtjes in het sprookje door hem mobieler te maken als een pendule. Pinokkio is Gepetto zo veel waard dat ie uiteindelijk zijn levenswerk, al zijn klokken, zal verkopen zodat hij een boot kan aanschaffen om zijn zoon te gaan zoeken op Pleasure Island.

Het is Jiminy Cricket (Joseph Gordon-Levitt) die ons al bij het logo van Disney er fijntjes aan herinnert dat het daarbij horende deuntje uit Pinocchio komt. Het is namelijk ‘When You Wish Upon a Star’. Dat lied wordt overigens voortreffelijk gebracht door Cynthia Erivo als de blauwe fee in deze film. Slechts een song uit de originele film, namelijk ‘Give a Little Whistle’, haalde de nieuwe versie niet. Daartegenover staan maar liefst vier nieuwe liedjes die van de hand zijn van Alan Silvestri (o.a. Back to the Future en Forrest Gump) en Glen Ballard (o.a. Back to the Future: The Musical en Ghost). Tom Hanks, die niet zo steady klinkt als zanger horen we onder andere ‘When He Was Here With Me’ en ‘Pinocchio, Pinocchio’ zingen. Luke Evans, die de eigenaar van Pleasure Island speelt, van zijn kant brengt dan weer ‘The Coachman to Pleasure Island’. Maar de beste nieuwe song is wat ons betreft het heerlijke en prachtig gezongen ‘I Will Always Dance’ door Kyanne Lamaya in de rol van Fabiana die wat ons betreft dé revelatie van deze film is.

Disney introduceert via haar een personage van kleur dat er ook nog eens een beperking op nahoudt. Fabiana blijft dromen om op een dag een ballerina te mogen zijn, ook al heeft ze een kunstbeen. Die droom projecteert ze in haar poppenspel bij circus Stromboli. Ze laat haar trekpop Sabina Pinocchio verleiden. Maar de jongen, die als taak van de blauwe fee heeft meegekregen om moedig, waarachtig en onbaatzuchtig te leren worden, weet aan de verleiding te weerstaan om met haar mee te gaan wanneer zij een nieuw gezelschap heeft opgericht. Zijn eerste prioriteit gaat immers naar zijn vader terugvinden. Fabiana toont begrip. ‘Het probleem met de wereld nu is dat men niet meer naar het geweten (wat goed is en wat slecht n.v.d.r.) luistert’ stelt de prent ook.

Overigens laat deze versie van Pinocchio die verteld wordt door de oudere Jiminy Cricket die daardoor even een meningsverschil heeft met zijn jongere zelf, een ander licht schijnen over het verhaal. Liegen dat deed ie bewust zodat zijn neus lang genoeg zou zijn zodat Cricket aan de sleutelbos zou geraken om de marionetpop te kunnen bevrijden uit de circuswagen van Stromboli. En naar Pleasure Island, een ‘levensveranderende ervaring’ (iets wat je letterlijk mag nemen als je weet dat de kinderen in ezels zullen veranderen n.v.d.r.) wou de jongen uit hout eigenlijk niet gaan. Dat was een geval van groepsdruk. ‘I don’t wanna be a jerk’ stelt de jongen wiens naam verwijst naar ‘den’ en ‘hout’ en wiens externe geweten (Cricket) soms nog niet wakker is, dan weer afwezig blijkt. 

Leuk zijn de bijrollen voor de kat Figaro, de zeemeeuw Sofia en niet in het minst de vis Cleo. Die laatste voegt een heerlijke dosis absurdisme, ja je mag gerust gewag maken van surrealisme (waar Disney niet verlegen om is) in Pinocchio. Zelfs onder water of onder de arm blijft de vis mooi in de visbokaal en verandert de waterinhoud ervan en diens kwaliteit niet of nauwelijks.

Verfrissende quotes uit de film die door de rijmvorm in het begin zelfs Shakespeariaans aanvoelt, voor volwassenen zijn onder andere ‘Er zijn andere manieren om een jongen te maken. Maar hij doet het met de tools die hij heeft.’, ‘Waarom echt zijn als je beroemd kan zijn?’, ‘Niemand wil een nobody zijn’, ‘It’s sink or swim. Do or die. It’s all for one and one for all’ (refererend naar The Three Musketeers) en blijkt ook zelfrelativerend (‘It’s a bit strange to be in a belly of a whale’ waarna de pop zijn maker corrigeert met ‘sea monster’ en die eerste het er toch maar wat aan de vochtige kant vindt).

< Bert Hertogs >