Recensie Wiet Waterlanders ★★★

Met Wiet Waterlanders en de negende compagnie van heethoofden is het tijd voor de jongste talenten bij the Singing Factory, namelijk het kinderkoor Singfonia waar de jongeren tussen de 7 en 14 jaar zijn, om te tonen wat ze in hun mars hebben. Mark Tijsmans herwerkte zijn vierde Wiet Waterlanders-boek tot een script met liedteksten voor deze semi-professionele musical en liet daarna het artistieke team in alle vrijheid hun ding doen met zijn kindje. Die behielden de taalhumor met personages zoals Hendel (Dexter Van der Vieren), Mozerart (Louis Geldof), Mendel (Arno Goris), Pachelbol (Wietse Keteleer), Ludwig van Heethoofden (Kasper Vervoort), Sjopijn (Helena De Reu) en Solieri (vertolkt door het Vlaamse musicalicoon Hans Peter Janssens die dit seizoen in Amsterdam zal schitteren met Simone Kleinsma in Sweeney Todd) die refereren naar echte componisten. Leuk zijn ook de vele klassieke deuntjes die te horen zijn in het werk zoals Ode an die Freude uit de negende symfonie van Ludwig van Beethoven, de canon in D major van Pachelbel (hier gebracht tijdens de katapultscène in het lied het Kanon van Pachelbol, we zeiden het toch dat er wel wat taalhumor in deze musical stak?), Hallelujah van Händel en Morgenstimmung van Edvard Grieg.

Wiet Waterlanders en de negende compagnie van heethoofden had even goed ook ‘Waar ligt de partituur?’ kunnen heten. Want daar gaat het eigenlijk om. Wiet (Levi Van Overtveldt), Ophelia (Zoja Dobrovolskaya) en Indigo (Robbe De Villa) zijn namelijk op zoek naar de partituur van de negende compagnie Van Heethoofden, die moet bewijzen dat Solieri plagiaat pleegde in zijn tijd, andere componisten aan het werk zette aan het orgel van de abdij van Gandamme, en uiteindelijk met de eer ging lopen door de oorspronkelijke partituur te kopiëren, zijn naam erop te zetten en het origineel te vernietigen. Als het trio de verstopte bladmuziek weet te vinden in een doodskist, kunnen ze dat ook bewijzen. Maar hun queeste wordt bemoeilijkt door Formaat A5 die de leugen wel eens intact zou kunnen willen houden.

Wiet Waterlanders en de negende compagnie van heethoofden bezit alle klassieke musicalingrediënten: een drinklied (‘Drinken dranken dronken’’), een liefdeslied (‘Ik zie je niet maar weet nog wel’, dat jammer genoeg in stukjes wordt verdeeld, een trend die wel vaker voorkomt in musicals de laatste tijd maar daardoor de gevoelens fnuikt) en zelfs een heus schlagernummer ‘Zolang je nog kan zingen’, door Rudi Kolibri (Jens Goossens) die op het einde van de musical de show polonaisegewijs helemaal mag stelen samen met de rest van de cast. Geef die man een signeersessie (in kostuum uiteraard) en de fans selfie opportuniteiten naast de signeerstand van Mark Tijsmans. Wij kijken alvast uit naar een mogelijke collab tussen Kolibri en Ronny Retro.

Héérlijk om zien, overigens gedurende de ganse productie, is met hoeveel goesting die jongeren op het podium staan en hoe sterk dit koor klinkt in hun samenzang. Alweer heeft koorleidster Tinne De Groot sterk werk afgeleverd. Nog voor het doek helemaal dicht, is zien we de jongeren een cirkel vormen, en op en neer springen. Het dynamisme van deze kids in combinatie met de ontlading na een goeie (naar verluidt was ie zelfs beter dan de première) tweede show: het is prachtig om te zien.

De volwassenen brengen het er zeer goed van af, aangevoerd door een ijzersterke Hans Peter Janssens die in ‘Dan is daar het moment’ alweer aantoont dat een rocky sound gegoten zit bij zijn stemtimbre. De man weet danig te imponeren in dit lied waarin Solieri toegeeft dat ie zijn meerdere moet erkennen in het talent van anderen. Het is zo’n heerlijke song die ons moeiteloos doet denken aan Dans der Vampieren. We hadden zo waar even gehoopt dat er een flard Total eclipse of the heart in geïntegreerd zou worden.

Zeker, Wiet Waterlanders en de negende compagnie van heethoofden, kent veel scènewissels die even kort of even lang (het is hoe u het bekijkt) duren als de scène zelf. Da’s niet echt optimaal voor de spanningsboog en zeker in het eerste deel horen we sommige klassieke deuntjes te vaak terugkomen. Maar het jonge meisje dat schuin voor ons zat, leek daar alvast niet om te malen. Zij bleef geboeid en was benieuwd hoe het verhaal zou eindigen. Het tweede deel is beduidend beter dan het eerste, ook omdat er veel meer humor in zit én omdat het publiek gewoon aan het meeklappen slaat wanneer we weer wat vulselmuziek horen tijdens een zoveelste black out bij een podiumwissel. Aan enthousiasme dus geen gebrek in de zaal en dat komt ook omdat de jongeren hun enthousiasme moeiteloos weten te projecteren op hun toeschouwers.

Neem nu Rodi Cicek als de timmerman Ricky. De jongen is nog maar 10 jaar maar zet in deze musical op een zeer grappige manier zijn personage neer. De timing zit goed, het spel en zijn mimiek zit goed. Ricky is gevat en ondeugend tegelijkertijd. Een dankbare rol dus voor elk kind dat zich hier wel in kan terugvinden. Wie heeft er immers geen deugnieterijen uitgestoken toen ie een kind was? In het tweede deel viel ons Louis Geldofs feilloze dictie en prima zang op als Mozerart. Louis haalde dit jaar de knock-outs van The Voice Kids.

Maar dé revelatie van Wiet Waterlanders en de negende compagnie van heethoofden, naast Rodi Cicek is wat ons betreft Rosanne Poltrock, de dochter van David Poltrock (ja, die van De Mens, Hooverphonic en zo veel meer) in de rol van Leentje de keukenhulp. Naast goeie muzieksmaak (o.a. Billie Eilish, Harry Styles, ABBA en Queen) beschikt Rosanne over een fantastisch goeie zangstem die ze onder andere laat schitteren in een fenomenaal ‘Ik zie je niet maar weet nog wel’, danst ze zeer goed, en zijn haar acteerskills (die héérlijke mimiek en spel met haar ogen in haar eerste scène aan de poort!) voor haar jonge leeftijd – ze is veertien – bijzonder sterk. Wij duimen dat ze haar Latijn buiten haar studies Latijn kan blijven steken in Woord en Drama en The Singing Factory. Toen wij iets minder dan 30 jaar geleden haar leeftijd hadden, stopten er heel wat studenten aan onze academie. Hoe ouder je wordt en zwaarder de richting die je kiest in het middelbaar, hoe moeilijker het wordt om het te blijven combineren met deeltijds kunstonderwijs. Dan draait het voornamelijk om één ding, je goed organiseren en omringen, gefocust blijven en doorzetten op wilskracht, en de moeilijkere momenten erbij nemen om je doel te bereiken. Niets gaat vanzelf om datgene te kunnen en blijven doen waar je zo van houdt. Dat ze talent heeft, staat buiten kijf. Vlaanderen, en bij uitbreiding de wereld mag dat zien.  

< Bert Hertogs >