Recensie Closing party ★★★

Met closing party sluiten Alessandro Bernardeschi en Mauro Paccagnella hun trilogie van het geheugen af. Eerder brachten ze Happy Hour en El pueblo unido jamás será vencido daarvan. ‘Veel Italianen leden tijdens de jongste verkiezingen aan geheugenverlies’ stellen de makers aan het begin van de voorstelling. Een gescripte vergissing horen we ook wanneer het Kaaitheater in plaats van Théâtre National bedankt wordt waar ze hun première (na uitstel door corona) eindelijk hebben mogen kennen.

Met The Sound of Silence van Simon & Garfunkel komen de twee op van rechts achteraan. De ene draagt de ander op zijn armen als een klein kind. Vervolgens zien we een van de twee op de rug van de ander naar voor gebracht worden. De man op de rug zien we vervolgens met enkele cheerleader pompons zwaaien, daarna zet ie een bokaal met twee goudvissen in op het hoofd van zijn collega terwijl ie wandelt. Confetti wordt in de lucht gestrooid. Neen, dit feestje straalt niets glitterachtigs uit. Het heeft iets troosteloos. De uitputting is voelbaar. Maar dan na verloop van tijd komt Closing party toch op dreef op de muziek van de Internationale bijvoorbeeld wanneer voor het eerst de cirkelbeweging te zien is, en de ene zijn collega op een schouder naar voren brengt.

Nog refererend naar een spelletje uit de kindertijd beeldt een van de twee films uit die de ander moet raden. Passeren onder andere de revue: Gone with the wind, Mars attacks!, Titanic, Jeanne d’Arc en wanneer ie met open mond de Schreeuw van Munch lijkt na te bootsen klinkt het hilarisch ‘Eender welke film van Ingmar Bergman’.

De Boléro van Béjart leidt tot de fantasie dat een van de dansers omgeven zou zijn door programmatoren en theaterdirecteurs met dossiers in hun handen om hen te tekenen terwijl de ander het begin uitvoert van de choreografie, de rechter voet voor de linker en zo steeds afwisselend het zwaartepunt verleggend. Een stevige sneer is dat naar de cultuursector zelf die oudere artiesten steeds minder kansen geeft, ook over de taalgrens is dat blijkbaar het geval. Komen verder aan bod, verliefd zijn op Mowgli wanneer je tien bent en de eerste erotische droom. In zwart kostuum zien we de heren overigens, ook met zwarte pruik terwijl het speelvlak en de backdrop spierwit is.

Via ‘You make me feel’ van Sylvester komen we bij een a capella lied waarin een van de twee zich inbeeldt hoe het zou zijn om (verkeerdelijk) als een beroemdheid aanzien te worden door een fan die een selfie wil en een handtekening. Op de flatscreen zien we dan weer iemand een poging doen om een artiest te definiëren. Niet al te flatterende woorden worden daaraan gekoppeld: egoïstisch, egocentrisch en exhibitionistisch.

Tijdens Marianne Faithfulls ‘Broken’ halen de twee zwarte tutu’s boven en vervolgens komen ook de witte veren tevoorschijn, verwijzend naar het cabaret en de diva’s wanneer een van de twee een tutu rond zijn nek doet en wat zware schmink onder zijn oogleden. Halfweg staat het duo ook stil bij onze sociale zekerheid die bedankt wordt omwille van de vergoedingen die het uitkeert en onder andere het betaald verlof mogelijk maakt.

Met ‘Voila. C‘est tout pour le moment.’ neemt het duo afscheid na een uurtje Closing party waar zowel lichte als ernstige stukken in zaten en het geheel vooral iets (vals) improviserends uitademt.

< Bert Hertogs >