Recensie Into the open ★★

Of we niet beter op het balkon van de KVS zouden gaan zitten tijdens Into the open. Dat vroegen we aan het zaalpersoneel. Vooral omdat we ons zorgen maakten over de slechte zichtlijnen. Het publiek werd namelijk op het podium van de KVS BOL gezet terwijl de artiesten in de zaal op een podium dat op de parterre geconstrueerd was performden. Op de balkons mochten toeschouwers gaan zitten die bijvoorbeeld slecht te been waren. We concludeerden al snel dat het beter zou zijn om te blijven staan te meer omdat de luidsprekers naar het staand publiek gericht waren. Maar hoewel ons gezegd was dat het vooral een concert zou zijn dat we zouden meemaken waar nauwelijks de vloer opgezocht zou worden tijdens het dansen, vonden we dat er toch wel wat stukken waren waar de dansers bukten of lagen. En dan is het nog het probleem dat je hun benen- en voetenwerk totaal niet ziet met zo’n laag podium.

Zeker, bij vlagen wist Into the open een rockconcert goed te ensceneren met alles dat erbij komt kijken. Een drummer die de sample start, en alvast gewichtig doet naar het publiek toe. Een t shirt dat verscheurd wordt, handjes die aan het publiek gegeven worden, een kushandje, een opblaasbare ballon die gelanceerd wordt en waarmee de fans zich mogen bezighouden, springen van een podiumelement, en uiteindelijk een deel van het publiek dat tijdens de toegift mee het podium op mag om mee te dansen, het zijn allemaal showtrucs die ook bij een echt concert voorkomen.

Maar het geheel van Into the open oogde ons té kunstmatig, geforceerd, berekend en vooral véél te braaf. Dat collega’s van ons daar een lsd trip in zien, begrijpen wij hoegenaamd niet. Zeker, Wei-Wei Lee zat goed in haar rol, en kwam zo nu en dan geloofwaardig over. Zeker toen ze de verticale lijn trok van boven naar beneden aan het microstatief links, of wanneer ze met haar handen steunend op twee paar schouders en haar voeten gedragen door twee andere collega’s verplaatst werd, dan weer met haar hand hartstochtelijk ons probeerde te bereiken, of zwoel danste met de collega’s terwijl ze rood belicht werd, en de golvende vrouwelijke bewegingen afwisselde met meer hoekige, mannelijke, zagen we enkele mooie scènes. Ook zo wanneer eerst liefdevol een duo het hoofd op de schouder van de ander legde, wat later een veel agressievere indruk naliet. Of wanneer ze met de ballon achter haar rug met de handen rond haar as draaide of achterover helde een soort euforie uitbeeldend. Na verloop van tijd werden de dansers mee muzikanten (troms, bongo’s en electro) nadat de muzikanten eerder mee dansten, de armen in de lucht, reikend naar de hemel.

Maar de ranzige/oerachtige/driftige (‘Ramata, sasaseso ho’)/explosieve momenten zijn te kort en vooral te schaars bij Into the open. En échte geloofwaardige extase zien we nooit uitgebeeld tijdens deze voorstelling omdat het geheel te gechoreografeerd en fake aanvoelt. Wanneer een vrouw op de schoot van de drummer gaat zitten, zijn shirt uitdoet en ze elkaar betasten willen we meer zien. Dit mag langer. Dit mag intenser en dus verder gaan dan ocharme een paar seconden. Idem met het intensief dansen waarbij gerefereerd wordt naar het headbangen. Na een uurtje Into the open willen wij het zweet tot aan de mengtafel ruiken, en proeven, de condens van de muren zien lopen en de dansers en muzikanten dus bijna zien verzuipen in hun eigen zweet. Niets van dat in de KVS.

Dat het publiek vanuit de mengtafel de ganse show mee opgepookt moest worden terwijl de meeste toeschouwers te weinig konden zien, onze linkerbuur ging er zelfs gewoon bij zitten na verloop van tijd terwijl wij rond de vierenveertigste minuut al naar onze klok keken omdat het wel veel van hetzelfde en vooral voorspelbaar werd … heeft daar wellicht alles mee te maken. ‘Hello Brussels, how are you tonight? Enjoy the show.’ Klonk het bij de start. Nou, wij genoten er nauwelijks van. Met wat geluk blijft het volgende project van Lisbeth Gruwez  - volgens onze info gaat ze iets met kinderen doen – ons wel van begin tot einde boeien.

< Bert Hertogs >

Credits:

CONCEPT Lisbeth Gruwez & Maarten Van Cauwenberghe CHOREOGRAFIE / CHORÉGRAPHIE / CHOREOGRAPHY Lisbeth Gruwez & performers PERFORMANCE Wei-Wei Lee, Celine Werkhoven, Artemis Stavridi, Misha Demoustier, Maarten Van Cauwenberghe, Frederik Heuvinck & Elko Blijweert MUZIEK / MUSIQUE / MUSIC Dendermonde DRAMATURGIE / DRAMATURGY Bart Meuleman REPETITOR / RÉPÉTITEUR / TUTOR Francesca Chiodi Latini LICHTONTWERP / CONCEPTION LUMIÈRES / LIGHTING DESIGN Yann Windey KOSTUUMONTWERP / CONCEPTION COSTUMES / COSTUMES DESIGN Jean-Paul Lespagnard in samenwerking met Muriel Kunkel en Marcelo Chaviro GELUID / SON / SOUND Bart Van Immerseel TECHNIEK / TECHNIQUE Kevin Deckers PRODUCTIELEIDING / DIRECTEUR PRODUCTION / PRODUCTION MANAGER Kato Wilms & Rhuwe Verrept COMMUNICATIE / COMMUNICATION Sam Ecker PRODUCTIE / PRODUCTION Voetvolk vzw COPRODUCTIE / COPRODUCTIE KVS – Royal Flemish Theatre, AB – Ancienne Belgique, Theater Im Pumpenhaus, Dansens Hus Oslo & Vooruit RESIDENTIES / RESIDENCES / REISDENCIES Troubleyn, KVS, NONA, Blikfabriek & Kunstencentrum BUDA SPREIDING IN SAMENWERKING MET / DISTRIBUTION EN COLLABORATION AVEC / DISTRIBUTION IN COLLABORATION WITH Key Performance MET DE STEUN VAN / AVEC LE SOUTIEN DE / WITH THE SUPPORT OF NONA, the Flemish Community, de Vlaamse Gemeenschapscommissie (VGC) & de Tax Shelter-maatregel van de Belgische overheid