Recensie Klein Epos ★★★1/2

Gen Z liet zich weer van haar beste kant zien in deStudio. We zaten tussen de studenten lerarenopleiding bij Klein Epos, de jongste voorstelling van Theater FroeFroe. Jongeren die straks het goede voorbeeld zouden moeten geven aan kinderen, bleken bijzonder puberaal, ja zelfs kinds te reageren op de voorstelling. Met gebabbel, gegibber, een ongepast grapje hier en daar, en wel eens iemand die het niet kon laten om naar de smartphone te kijken, en dat allemaal terwijl FroeFroe de voorstelling aan het filmen was wat gebruikt wordt in de sector zodat programmatoren die het volgend seizoen zouden kunnen boeken bv. Ik weet niet wat het is, wellicht ook mijn leeftijd, maar ik vind dat een deel van rotverwend Gen Z iets arrogants onaantastbaars uitstraalt. En dat terwijl Klein Epos gaat over groeipijnen en – jawel – maturiteit.

Dat laatste was bij een groot deel van het publiek to-taal zoek. Achteraf was er een nabespreking. Als we die jongeren mochten geloven waren ze al-le-maal al wel eens naar het theater geweest. Straf toch dat een heleboel van deze toeschouwers zich dan toch niet aan de theatercodes hielden. Codes die ze ooit aan hun leerlingen zullen moeten uitleggen … Wel knap van Theater FroeFroe dat het bleef doorspelen.

Klein Epos mikt op negen plussers. Misschien is dat gezien de thematiek die aangeboord wordt wat aan de jonge kant. Want eigenlijk is de inhoud zoals we Theater FroeFroe kennen zeker voor studenten hoger onderwijs en afgestudeerden relevant. De voorstelling die Dries De Win concipieerde, regisseerde en waarvan ie de tekst schreef vat zich eigenlijk het best van al samen dat het leven geen ponykamp is. Een boodschap waar de studenten kennelijk geen boodschap aan hadden in het naïeve droombeeld dat ze nog hebben over hoe het is om straks de arbeidsmarkt op te gaan.

Zeker, Theater FroeFroe vergroot de zaken uit, maar het klopt wel dat onze maatschappij zeer prestatiegericht is (kijk maar naar het aantal burn-outs, ook in het onderwijs, en je weet genoeg) en iedereen, welk soort job er ook mag uitgeoefend worden, doelstellingen moet bereiken. ‘Bent u als mens wel rendabel genoeg?’ en ‘Je kost de maatschappij handenvol geld. En wat krijgt de maatschappij van u terug?’ vraagt Klein Epos openlijk.

Het is daar dat Jun blijkbaar afwijkt om te doen wat van hem gevraagd wordt: ‘Denkt ge wel eens dat ge hier niet thuishoort? Dat ge een vergissing zijt? Een fabrieksfout of een verkeerde levering?’ Twee soorten mensen zijn er, wolven die sterk zijn en schapen die niets anders kunnen dan hen te volgen.  3 s’en leiden tot succes: strong, tonen dat je sterk bent, smile, altijd lachen en superior, tonen dat je beter bent dan de rest.

Hij gaat dan ook op zoek naar zichzelf en volgt een - kennelijk verplicht - persoonlijk ontwikkelingsplan. Tijdens zijn trip komt ie de insectenwereld tegen die verdacht veel lijkt op de onze. De bloedzuiger, een mug, eist iets in return omdat ie hem gered heeft van de wormen die hem berecht hadden op de rechtplank. Twee geel-zwart gekleurde (extreemrechtse dus) insecten willen dan weer niets weten van een ander en vooral niet gestoord worden op het recht(s)e pad dat ze volgen. En twee vuurvliegjes? Die stellen hem voor om er zich allemaal niks van aan te trekken, maar te relaxen. Alles begint met jezelf te aanvaarden en verder ligt de universe voor zijn voeten, weten de twee. Later stelt een duizendpoot dan weer dat de eersten de laatsten zullen zijn.

Het moet gezegd, Theater FroeFroe heeft weer pareltjes van kostuums en poppen afgeleverd voor Klein Epos en de livemuziek van Dijf Sanders zorgt ervoor dat deze productie het midden houdt tussen een concert, een theatervoorstelling en performancekunst.  Zeker, links en rechts mocht de spanningsboog wat ons betreft wat strakker en de voorstelling (wiens narratief wel heel snel wordt afgerond) lichtjes ingekort. Maar al met al is dit alweer een degelijke voorstelling.

< Bert Hertogs >