Recensie Tavern Michelle ★★★★1/2

Een briljante voorstelling. Die brengt Ballet Dommage (Katrien Valckenaers en Maxim Storms) met Tavern Michelle in Bronks. ‘C’est dingue’ (‘t’is crazy’) horen we een jongetje achter ons halfweg het spektakel uitproesten. En of dat zo is. In deze fysiek beeldende theatervoorstelling trekt het duo op magistrale wijze het restaurantleven in het belachelijke, zowel de kelners, showcooking als de verschillende soorten restaurantgasten die je je maar kan inbeelden. Héérlijk is het om hen dat onderwerp te zien overstijgen wanneer het in se over de clichématige genderrollen gaat die door de mangel gehaald worden.

Neem nu de beginscène van Tavern Michelle. Daarin zien we hoe mevrouw een vlek op het tapijt merkt, achteraf zal blijken dat het om kauwgom gaat. ‘Frotte!’ (‘wrijf’) klinkt het. Wanneer hij het ding eraf heeft gekregen, leidt dat tot een hilarische kettingreactie aan gevolgen. De kauwgom komt dan bij de vrouw terecht om vervolgens terug aan de schort ter hoogte van het middel van de man te komen waar zij begint te blazen terwijl hij zich rond draait.

De twee wachten op klanten die maar niet komen opdagen dus doden ze de tijd met dingen waar werkelijk nie-mand wakker van ligt in hun zucht naar precisiewerk. Zo gaan ze na of de borden wel goed liggen, draaien en verzetten ze die, plaatsen ze de stoelen anders (dat moet kennelijk zo minutieus gebeuren dat ze daarbij moet bukken, haar linkerbeen wat moet plooien zodat ze haar rechter gestrekt naar buiten kan plaatsen), en legt zij daarna haar been halfweg de tafel om zo te zien of alles wel perfect gespiegeld ligt. Het is te gek voor woorden.

Tot er vastgesteld wordt dat een van de stoelen wat wiebelt, dan moet die weggenomen worden wat leidt tot een gevecht tussen de man met vijf stoelen. Héérlijk surrealistisch wordt Tavern Michelle wanneer het geluid van het geklingel nog een tijd verder te horen is terwijl alle stoelen ondertussen niet meer bewegen. De tafels worden vervolgens van plaats veranderd, twee ervan zullen een rommeltje worden, een is nog min of meer gedekt. De tijd verstrijkt maar het lijkt eeuwig 5 uur te blijven hier.

Geweldig grappig is het moment wanneer hij zich verbrandt door een theelichtje aan te steken en zwaar aan het schudden slaat met zijn hand waardoor zij bezorgd komt kijken wat er… aan de hand is. Maar dan heeft ze door dat ie komedie aan het spelen is en niet meer dan zuchtte om wat aandacht. Vervolgens probeert zij ook van haar kant aandacht van hem te krijgen door zogezegd haar voet om te slaan, op den duur zwaar met het lichaam te trillen en erbij te gaan liggen alsof ze ter plaatse aan het sterven is. Hij blijft er gewoon naar kijken en grijpt niet in. Geweldig hoe de passiviteit van de man en de over bezorgdheid van de vrouw hier vakkundig op humoristische manier bekritiseerd wordt. Uiteindelijk veert ze dan maar terug recht, doet ze een coole choreomove met haar voeten en zegt ze dat het ondertussen al wat beter met haar gaat. Dolletjes.

Wanneer het donker wordt en er rook te zien is van achteren links klinkt het ‘Waar ga je heen?’ uit haar mond wat de nieuwsgierigheid, maar ook wel wat de bemoeizucht van vrouwen in zijn blootje zet. ‘Ik blijf hier, hé’ klinkt het nog. Alsof ie daar überhaupt in geïnteresseerd is.

Te gek voor woorden is de scène waarin beiden aan showcooking doen inclusief protserige moves wanneer ze een amuse van het huis maken op basis van komkommer, later maakt zij een soort komkommerpuree met een bruin sausje (beide gerechtjes kregen we overigens achteraf ook te proeven tijdens de receptie wat we een absolute plus vinden wanneer Tavern Michelle doorgetrokken wordt na de voorstelling). De twee doen dat aan een elektrisch kookstelletje. Zelfs het insteken van het snoer in het stopcontact kan kennelijk alleen maar door er veel show bij te verkopen. Zo grappig is dit.

Daarna parodïeert Tavern Michelle restaurantbezoekers zoals toeristen (‘Sorry we are closed!’), de Engelsman die meermaals vraagt of ie met Payconiq kan betalen, moeilijke klanten (‘Er zijn zes problemen aan tafel 3, 9 aan tafel 2 … Maar ik heb geen problemen’), de hautaine vrouw die wat wil uitpakken door te komen tafelen, de Vlamingen die filosofisch oppervlakkig blijven aan tafel: ‘Ach joenk, de weireld …’, de Duitser die zich al een hele tijd aan het vervelen is, de man die de vrouw des huizes zo veel complimenten geeft om het dessert dat het flirterig wordt, en iemand die dé vraag van de dag stelt: ‘Waar is Michelle?’.

Om kort te gaan: ik heb me kostelijk geamuseerd met Tavern Michelle. Het zou me niet verbazen mocht die de selectie van het Theaterfestival halen. Al zou ik er mijn hand niet voor in het vuur willen steken, want anders is die misschien afgebrand.

< Bert Hertogs >