Recensie The history of new wave ★★★1/2

‘Dat kunnen wij beter. Alright. Goedenavond.’ Met die woorden zet Stijn Meuris meteen de toon voor The history of new wave in de Stadsschouwburg in Mechelen wanneer ie de muziek die uit een draagbare radio te horen is, stopzet. Elke keer we Meuris op een podium zien, hekelen we dat pedante, dat willen uitpakken, ja ook wel die zelfoverschatting en grootheidswaanzin. Bij de maneblussers zou het niet anders zijn. Eigenlijk is zijn rol overigens behoorlijk beperkt tijdens dit concert. Hij praat de zaak aan elkaar, zingt nu en dan (een minderheid van de) songs en combineert dat met MC zijn. Heel eerlijk? Zelden doet zijn gebabbel er echt toe. Dat ie als student aan de VUB, waar ie welgeteld een schoolcarrière van drie maanden kende, in zaal Q tussen pot en pint niets zag in U2, waarvan we I will follow horen tijdens dit concert, maar wel in een andere band die uiteindelijk totaal geen potten wist te breken, laat ie onder andere optekenen. Of hoe de jonge connaisseur toch niet zo’n kenner bleek.

Nog zo’n verhaal dat ie bovenhaalt tijdens The history of new wave en er totaal niet toe doet - iets waar veel radiopresentatoren om de een of andere onverklaarbare reden zich in vergissen, als je immers niks zinnigs te zeggen heb, zwijg je beter - is dat ie Gary Numan – waarvan we Are friends electric in een heerlijke live versie te horen krijgen - recent nog tijdens Sinner’s Day aan het werk zag.

Ofwel zijn artiesten uit de new wave periode dood, vadsig of staan ze zeer scherp, wist de Limburger. Bij Numan is dat laatste het geval, stelde hij met eigen ogen vast. Nog zo’n anekdote was dat ie toen ie zestien was en aan het Atheneum van Overpelt geschiedenisles kreeg van Marc Haesendonckx. Een leerkracht die tevens bas speelde bij de Brassers. De eerste keer dat Meuris die band live zag optreden was in de AB om zijn leraar de volgende schooldag dan te evalueren. Een andere plek waar ie wel eens new wave bands live aan het werk zag, was in een meubelzaak in Lommel die op zaterdagavond omgetoverd werd tot een concertzaal. Alle meubels moesten er dan voor zo’n gelegenheid uit.

Wel relevant is het verhaal dat uit 1986 dateert. Toen er naar DAF met modder werd gegooid. De band had wel een drummer bij maar liet de rest van de muziek horen door een cassette op te zetten in een van de cassettedecks die deel uitmaakte van de muur aan cassettedecks die op het podium stond. Zo’n playbackshow konden ze op Pukkelpop toen kennelijk niet smaken. Tijden veranderen blijkbaar …

Kijk, wij gaan graag naar een concert voor de muziek en al dat gelul tussendoor is niet alleen grotendeels irrelevant voor het grote publiek, het haalt ook nodeloos het ritme uit de show en verslapt de spanningsboog. Heel wat new wave-nummers zijn overigens behoorlijk gebald. Soms kwamen tussenteksten dan ook als (te) lang over, waardoor het evenwicht tussen presentatie en muziek wat zoek geraakte.

Voor de toeschouwers die (al dan niet tegen hun goesting) mee moesten van man- of vrouwlief, gaf Stijn Meuris al bij het begin van The history of new wave mee dat ze 24 nummers zouden spelen. De tellers zouden zo kunnen bijhouden hoe lang de zaak (105 minuten duurt de show in totaal) nog zou duren. Nu bon, eigenlijk brengt het gezelschap - we horen voornamelijk Filip Heylens en Leen Diependaele zingen - meer nummers dan dat. No tears en Nag nag nag worden immers aan elkaar geregen en hier als één geteld. Dat geldt ook voor Fade to grey en Being boiled. En dan is er nog een heuse Belgische medley van new wavenummers die ook als 1 geteld wordt. Een medley was iets waar Meuris absoluut niet van wou weten, maar uiteindelijk moest ie inbinden omdat het kennelijk sowieso al moeilijk genoeg was om keuzes te maken wat wel of niet de setlist zou halen. Feit is dat de overgangen tussen de songs in de medley die we te horen kregen niet altijd even smooth aanvoelden.

No tears vonden we met stip en van de beste songs van de avond. Die theatraliteit met die megafoon en die sirene die daaruit te horen viel, werkte zeer goed in de Stadsschouwburg van Mechelen. Van The Cure bracht The history of new wave maar liefst twee songs: 10:15 Saturday night en als laatste toegift een weergaloze akoestische versie met mini synths, cajón en akoestische gitaar van Close to me, met z’n allen voor een close harmony microfoon, hoe kan het ook anders.

‘Der Mussolini’ van DAF en het volgens Meuris visionaire (wij zouden niet weten waar hij het over heeft, vermits de song omwille van zijn dadaïsme koud aanvoelt) ‘Eisbär’ van Grauzone, stippen we als andere hoogtepunten aan. Wie houdt van het wat stevigere (lees: uptempo) werk, zoals wij, kwam dan weer helemaal aan zijn trekken tijdens een retestrak ‘Our darkness’ van Anne Clark en bezwerend ‘Temple of love’ van Sisters of Mercy.

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Kontrole
2. Love like blood
3. Echo beach
4. Winning
5. Transmission
6. Israel
7. Dreiklangsdimensionen
8. No tears/Nag nag nag
9. 10:15 Saturday night
10. The passion of lovers
11. Human fly
12. Der Mussolini
13. Fade to grey + Being boiled
14. Belgische medley
15. Eisbär
16. Underpass
17. Collapsing new people
18. I will follow
19. The killing moon
20. Are friends electric
21. Our darkness
22. There’s a light

Bis:

1. Temple of love
2. Close to me

Credits:

Stijn Meuris: presentatie & zang
Filip Heylens: zang & gitaar
Leen Diependaele: zang & toetsten
Kris Delacourt: gitaar & toetsen
Bart Van Lierde: bas
Ron Reuman: drums