Recensie Mathieu & Guillaume ★★★★1/2

Ik kan me niet herinneren dat ik in die vijftien seizoenen dat concertnews.be jong is, ooit voor een concert begon naast een artiest die luttele minuten later op het podium zou staan, stond te pissen in een pissijn. Voor alles is er een eerste keer blijkbaar. En die eer gaat helemaal naar kersvers kasteelheer Guillaume die vader geworden is van een zoon: Julien waarvoor hij als vader een brief schreef, een tekst die uiteindelijk een nummer is geworden. Tot zover de standaardparagraaf gezeik die in menig artikel van mij terug te vinden is, deze keer iets letterlijker ingevuld.

Zeker, ik zou het kunnen hebben over het gebrek aan focus van Mathieu bij momenten. Hij was er kennelijk niet altijd even goed bij in Merksem, was het niet dat er iets muzikaals niet helemaal juist zat (al dan niet door de gitaarklem verkeerd te plaatsen) waardoor Walter Schrooten met een glimlach naar hem keek, dan was het wel dat die gitarist, tevens ook de songschrijver van het duo, hem moest helpen wanneer ie even de lyrics kwijt leek te zijn.

Maar dan zou ik geen rekening houden met de context. En da’s toch wel een belangrijk gegeven. Mathieu vertelde immers aan een uitverkocht Schouwburg Noord dat ie tijdens de coronaperiode drie maanden in een depressie beland was omdat ie geen werk meer had als artiest en als animator aan de slag was gegaan in een woonzorgcentrum. Wat aanvankelijk een plan was om enkele weken, maanden uit te zingen, werd al gauw een half jaar, een jaar … Tot de snaar bij hem brak. Daarover liet ie Walter het bloedmooie ‘Wie troost de clown’ schrijven. Iedereen weet dat als je uit een depressie komt het een tijdje duurt eer je energieniveau terug als voorheen was. En helaas, je concentratie wordt daar ook door aangetast. Mathieu verdient dus tonnen respect dat ie zich heel kwetsbaar durfde opstellen ten opzichte van het publiek.

Want of dat nog niet genoeg was, bleek ie met zijn vriendin moeilijk zwanger te geraken. Inseminatie en in-vitrofertilisatie hebben ze samen geprobeerd maar het wou maar niet lukken. Tot het plots dan toch gebeurde, bijna onverwacht en ze een dochter kregen: Marie-Lou. Daarvoor liet Mathieu ‘Wachten op Lou’ schrijven. Het vaderschap oefenen kon ie tot dan met een kauw die hij onderweg had gered. Hij noemde het dier Kauwboy, ook al was het niet helemaal duidelijk of het wel om een mannetje ging toen ie in zijn pluimpjes blies. In Mol maakte de zanger alvast voor het eerst mee hoe het empty nest-syndroom voelt. Iets waar hij nog niet klaar voor was en wat ie succesvol kon uitstellen met deze kauw.

Het zat er tijdens corona ook dik in dat Mathieu & Guillaume voltooid verleden tijd zou worden als muzikaal duo. De twee broers waren elk hun eigen weg gegaan tot ze terug buren werden in Oelegem, de plek waar ze als kind een fijne tijd hebben doorgebracht. Hun heimat bezongen ze dan ook in Schouwburg Noord. We noteren dat de eerste meezinger van de twee een feit is. Dat er wel wat Oelegemnaren tussen de toeschouwers zaten, verklaart wellicht mee het succes van dit walsje.

Opvallend overigens hoe fijn uitgekiend de setlist van Mathieu & Guillaume in Schouwburg Noord was. Steevast werd een vrolijk zomers nummer afgewisseld met een bloedmooie ingetogen song. Daardoor bleef iedereen bij de les. Ook uiteraard omdat het opnieuw genieten was om dit gezelschap – naast de broers Engels stonden Walter Schrooten op gitaar, Sander Claes op (contra)bas en Bert Peijffers aan de percussie – heerlijk te horen musiceren. Onder andere de vibraslap, cajón, cimbaal, rainmaker, gitaren, troms, shaker en bas zorgden steeds voor een fijn, warm klankbedje. Maar bovenal toonde Mathieu & Guillaume dat het nog steeds een van de meest integere Vlaamse duo’s is.  

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Soleil
2. Wachten op Lou
3. Wie troost de clown
4. La cadence
5. Plettenberg
6. Oelegem
7. Ik heb je lief
8. In de kamer van Charlotte
9. Terug bij af
10. Raak
11. Julien
12. Sterrennacht
13. Au bout du monde

Bis:

1. Les excuses