Recensie Lyle, Lyle Crocodile ★★

Niets zo makkelijk als een recensie schrijven over een familiefilm. Neem nu Lyle, Lyle Crocodile. De Vlaamse versie ging vandaag in Kinepolis Antwerpen in première. Bij het verlaten van het bioscoopcomplex horen we buiten een vrouw aan haar man vragen wat hij ervan vond. Het antwoord moest ie even zoeken: ‘Bwah … onderhoudend.’ Iets verder rijden twee jongens op de fiets ons voorbij. Een van hen zingt stevig ‘Kijk eens waar we nu staan’, het themanummer van de prent. Ons oordeel: de songs zijn gewoon beter dan de film.

Lyle, Lyle Crocodile duurt 106 minuten. Da’s gewoon te lang voor een film die op kinderen mikt. Maar niet alleen dat, de trage prent sleept gewoon meermaals waardoor het logisch is dat sommige kinderen in zaal negen op den duur wat lastig begonnen doen of gewoon naar een ander scherm keken, dat van hun smartphone namelijk. De film lijkt gewoon ook een aantal keren stil te vallen waardoor de spanningsboog stevig verslapt.

Benj Pasek en Justin Paul (die we kennen van La La Land, The Greatest Showman en Dear Evan Hansen) tekenden voor de songs die uitstekend vertaald en ingezongen werden door de Vlaamse stemmencast die onder andere bestaat uit Francisco Schuster, Nora Dari, Door Van Boeckel, Leon Josse Rooms, Cathy Petit, Mathijs Scheepers, Chantal en Steve Kashala. Voor de Vlaamse stemmenregie tekende Govert Deploige.

Net als bij Dear Evan Hansen gaat Lyle, Lyle Crocodile over het overwinnen van je angsten. Hier gaat het om plankenkoorts (Lyle durft niet voor een publiek optreden), uit je comfortzone durven treden door niet meer routineus te werken (Mrs. Primm), terug aan autoriteit en zelfzekerheid winnen (Mr. Primm), geen angst hebben voor een nieuwe (school)omgeving en pesters (Josh) en geen angst hebben voor je buren als controlefreak (buurman Mr. Grumps, de slechterik in het verhaal die Lyle weg wil naar de zoo omdat die een exotisch dier is).

De film is gebaseerd op het boek van Bernard Waber. Daar verwijst de prent ook naar door Mrs. Primm (stem van Cathy Petit) tekeningen van de krokodil te laten maken die ze ophangt in het huis. Overigens vallen er nog fijne details te ontdekken voor musicalliefhebbers. Een scène op het dak verwijst met die kandelaars ontegensprekelijk naar The Phantom of the opera. Zeker als je de lichtjes van het Majestic Theatre in NY op de achtergrond ziet. Op de zolder waar Lyle verstopt wordt, hangen onder andere posters van Jesus Christ Superstar en Joseph and the amazing technicolor dreamcoat. En Mr. Grumps? Die heeft zelfs even in een scène een t-shirt aan van Cats. Het zijn zo veel musicaltitels dat het geen toeval meer kan zijn. Het zou ons niet verbazen mocht dit gewoon een vorm van product placement zijn voor de Andrew Lloyd Webber-musicals waarvan sommigen, zoals The Phantom of the opera, helaas wellicht hun beste tijd hebben gehad en ondertussen te gedateerd zijn. Fijnproevers zullen overigens ook smullen van de weliswaar korte scène die verwijst naar de oude zwart-wit achtervolgingsfilms met auto‘s van weleer.

Lyle, Lyle Crocodile is dat vooralsnog niet maar er begint toch wel wat sleet te komen op musicals die gaan over leren omgaan met je angsten. Het been there, seen that, done that-gevoel komt dan bij ons nogal snel opborrelen. Wat we wél verfrissend vinden, is de verhaallijn om geen voedsel te verspillen (Lyle houdt ervan om zijn eten te zoeken in vuilnisbakken) en dat je niemand mag dwingen om iets tegen zijn zin te doen (Hector P. Valenti, stem van Liegebeest Door Van Boeckel wil immers van Lyle een ster maken en ermee op tour gaan maar de krokodil ziet dat helemaal niet zitten).

Francisco Schuster horen we niet praten in Lyle, Lyle Crocodile want Lyle kan dat niet. Hij kan enkel zingen. De acteur die bij #LikeMe de rol van Yemi vertolkt, brengt het er bij het zingen goed vanaf. Weliswaar valt het verschil tussen zijn kopstem en zijn gewone stem ons iets te hard op. In de hoogte is ie namelijk geneigd om zachter, fragieler te zingen waardoor we dus een geluidsniveauverschil gewaar worden.

Héérlijk is het einde, dat zich al aankondigt met een spandoek ‘Let the crocodile rock’ dat in de rechtszaal getoond wordt in het publiek wanneer Mr. Grumps en de Primms lijnrecht tegenover elkaar staan. Uiteraard mocht die hit van Elton John dan ook niet ontbreken in deze film.

< Bert Hertogs >