Recensie Regi zwaartekracht ★★

Het grootste concert dat Regi ooit in zijn carrière gebracht heeft. Goed voor 20.400 toeschouwers in een nokvol Sportpaleis. Dat was Regi zwaartekracht. Helaas kopieerde de Limburgse dj te veel uit zijn show van vorig jaar zodat het met een vergrootglas zoeken was naar échte verrassingen.

Wanneer er bilspleten op te merken zijn onder het zittend publiek op de tribunes van het Sportpaleis - helaas hadden we geen klein geld bij om het erin te proberen mikken - en enkele West-Vlamingen kennelijk voor het eerst in hun leven geconfronteerd worden met het concept genummerde zitplaatsen, dan weet je het. De tijd is weer aangebroken voor het Schlagerfestival op een dance beat, deze keer onder de titel Regi zwaartekracht.

Conceptueel was er niet zo gek veel veranderd in vergelijking met vorig jaar. Ook nu stonden de catwalks aan de buitenkanten van het middenplein. De kraancamera stond deze keer links voor de live uitzending van Regi Academy op VTM 2 waar de zestienjarige Hanne als dé verliezer uit de bus kwam vermits Regi twee winnaars aanduidde uit de huidige finalisten: de achttienjarige Melanie en de tweeëntwintigjarige Arno. Voor het verdict viel, brachten ze met hun drietjes een slordige versie van Hang on. Daarna was het aan de winnaars om de nieuwe single Als ik mezelf verlies te brengen. Daarmee organiseerde Regi zijn eigen inkakmoment. Logisch ook, inbreken in je eigen show da’s misschien commercieel en productietechnisch wel interessant, maar véél minder fijn voor de toeschouwers die gewoon willen feesten.

Het zou overigens niet bij die ene keer blijven. In het tweede deel daalde een cirkelvormig B-podium uit de nok naar beneden, omzoomd door spots die je een UFO-gevoel bezorgden. Na verloop van tijd kwam er een brug naar beneden, die de verbinding maakte tussen het B-podium en de rechter catwalk. Die brug is al 16 jaar oud want ze dateert van Clouseau in’t lang. PSE Belgium gebruikte ze ook nog in andere shows (zoals het Schlagerfestival) en blijft zo als producent in herhaling vallen. Geeuw …

Regi gaf samen met Mark with a K een korte maar intense dj-set. Qua ambiance zorgden zij zo voor de meest opzwepende minuten van Regi zwaartekracht. Passeerden onder andere: 7 nation army, Gimme gimme gimme, Tainted love, Kernkraft 400, Somebody to love en Zombie waarbij hij nog eens een sit-down met het publiek organiseerde wat hij al eerder in deel 1 gedaan had tijdens Camilles Vergeet de tijd.

Regi herhaalde zichzelf dus ten opzichte van vorig jaar maar viel ook nog eens in herhaling in zijn eigen show. Opvallend was het trouwens hoe de micro’s van de meeste zangers en zangeressen gewoon niet goed afgesteld leken. Vooral de hoge tonen kwamen door zodat het niet zelden bijzonder schel klonk (bij Camille en Olivia bijvoorbeeld). Ook kwamen hun stemmen bij het begin van een strofe wel eens niet helemaal door waardoor het leek alsof ze hun start gemist hadden.

Dat gold net als vorig jaar ook voor de show zelf. Als het zaallicht gedoofd is, verwacht je immers dat de show meteen start. Niet dat er meteen een gat gaapt waardoor het publiek ongeduldig in de handen begint te klappen. Vreemd was overigens ook hoe Regi zwaartekracht startte. Met een kort instrumentaal moment voor Michael Schack op drums en Peter Schreurs op toetsen. Om vervolgens nog eens te starten met Ellie dat Jaap Reesema kwam zingen. Het voelt aan als in een racewagen zitten en net nadat je vertrokken bent, stilvalt omdat je verkeerd geschakeld hebt.

In het publiek zaten ook behoorlijk wat kleine kinderen. Daar had Regi zwaartekracht ook aan gedacht. De eerste zeven letters van het alfabet konden ze leren met dank aan Olivia wiens vibrato in haar stem ons nog harder enerveerde dan die van Maksim. Die laatste kreeg de ondankbare taak om Niels Destadsbader te vervangen voor De wereld draait voor jou. Gevolg: alweer een inkakmoment. In vergelijking met Destadsbader, die stemproblemen kent wegens ziekte, kwam Maksim wel érg licht over in het Sportpaleis. Dat gold ook voor Olivia, Pommelien Thijs, Jaap Reesema en uiteraard nieuwkomers Arno en Melanie.

De intro van Regi’s Summer Life trok op geen hol. De mash-up met Galantis’ Runaway (U&I) voelde onafgewerkt aan, het verschil in de geluidniveaus tussen de micro’s van Olivia en Jaap bij Zo ver weg was te groot zodat het duet niet te genieten was, en Camille die zong niet, maar krijste het uit als een kraai tijdens Vuurwerk waarbij het publiek op het ritme van We will rock you kon meeklappen. De Wevelgemse klonk ook bijzonder nasaal. Het leek dan ook even of ze haar micro gewoon in een van haar neusgaten gestoken had. Toen ze even op haar groene glitterhakken gelopen had, had ze kennelijk op haar adem getrapt wat te horen was in Vergeet de tijd dat net als vorig jaar in de blender gestoken werd met Freed from desire. Ook in het tweede deel leek de West-Vlaamse tijdens Vechter overigens op haar adem te trappen. Om het Schlagergehalte op een dance beat nog wat bijkomend te onderstrepen zei Camille in het Sportpaleis: ‘Jullie zijn allemaal zo’n mooie mensen!’ We raden haar aan dringend eens een afspraak te maken met een oogarts …

Wat we haar ook aanraden, is een woordenboek te kopen. Want in het tweede deel coverde ze Wrecking Ball van Miley Cyrus. Dat deed ze terwijl ze op een grote discobol zweefde. Een Wrecking Ball, is een kanonskogel, Camille, géén discobol. Nu goed, met die glitters in haar outfit solliciteerde ze wel voor de vacante functie van levende discobol. Misschien iets om volgend jaar te overwegen, Regi. Want al met al laat Camille – hoe makkelijk – veel van de lyrics over aan het publiek om te zingen. Tenzij wij ons vergissen wordt zij betaald om zangeres te wezen, en niet wij. Alles komt goed mocht Jaap Reesema daarna wel zingen, qua publiekssfeer kwam het he-le-maal niet goed in het Sportpaleis. Alweer een inkakmoment tekenden we dus op, een joekel deze keer.

Was er dan werkelijk niets goed aan Regi zwaartekracht, horen we u denken? Toch wel. Dé queens of the night waren namelijk Paulien en Emma Heesters. We nodigen iedereen uit om nog eens Vlaanderen Feest te herbekijken op VRT MAX. Daar merk je gewoon hoe Emma Camille gewoon zwaar overklast qua performance. In het Sportpaleis was het niet anders. Heerlijk vol en wél met voldoende middentonen in haar stem, klonk ze tijdens Zwaartekracht het Sportpaleis ingevlogen om in het tweede deel gewoon te bevestigen met Blackout en een ijzersterk Titanium. De blondine stond er, kwam erg zelfverzekerd over alsof ze niets anders gedaan heeft in haar leven. Dit is de podium uitstraling van een artieste die wij verwachten in een zaal als het Sportpaleis. De rest viel op Paulien na, gewoon véél te licht uit.

Paulien – die op een jaar tijd al even hard gegroeid is als zangeres als haar haar tussen de zomer en nu – zette de scheve ingezakte sfeersituatie na Jaaps Alles komt goed he-le-maal recht met Uit mijn hoofd, Calvin Harris’ How deep is your love in een heerlijke mash up met The Hum van Dimitri Vegas & Like Mike, Run en Whisper. Het was zij overigens die terecht de toegiften mocht openen met 1.000 sterren waaraan ze feilloos Whitney Houstons I wanna dance with somebody koppelde. Emma Heesters gooide daar nog een zinderend Walk on water bijkomend tegenaan, en Olivia mocht afsluiten met Go to hell. Op het allerlaatste moment wist die laatste dan toch nog dat veel te brave fletse imago dat ze de voorbije jaren heeft opgebouwd van haar af te schudden.

< Bert Hertogs >