Recensie Solo ★★1/2

Robbert Vervloet ging in deStudio in première met SOLO. Een solovoorstelling over een man die solo werkt in het magazijn van SOLO, niet de boter, wel het bedrijf van ‘voor uw pakjes groot of klein, moet u bij SOLO zijn’. Daar krijgt ie letterlijk en figuurlijk aan de lopende band dozen terug met goederen die aangekocht werden door klanten maar teruggestuurd werden. Hij doet die open, scant het etiket en steekt het materiaal in de daarvoor voorziene bakken: refund, repair en return. Buiten een goudvis die ie in een drinkfontein steekt heeft ie niemand om mee te praten in zijn magazijn. Tenzij er telefoon komt, niet zelden is het Kathleen van sales die hij dan hoort. Ze werkt nog niet zo lang bij het bedrijf maar ze kreeg wel al promotie terwijl hij er al zes jaar is en het moet stellen met meervoudige ‘Employee of the month’ vermeldingen. Is het Kathleen niet die hem belt dan is het zijn mama. In zo’n grijze, saaie omgeving waar geen zonlicht binnenkomt, moet ie het dus hebben van zijn onuitputbare fantasie om het wat leefbaar en gezellig te houden.

Zo zien we het hoofdpersonage, wiens naam we niet echt kennen vermits hij steeds met een andere naam de telefoon opneemt, in het begin al voor een groot avontuur staan wanneer het pikdonker is. Hij moet zich namelijk een weg zien te banen door de bergen, hier kartonnen dozen op een schap, maar eerst vooral licht zien te vinden voor ie aan deze extreme survival kan beginnen. Héérlijk is het hoe Vervloet met Amerikaans accent Bear Grills parodieert en vooral het opblazen van iets banaals tot iets heldhaftigs.

Solo stelt zich dan ook de vraag of je wel een held moet zijn om succesvol te zijn. Zo droomt het personage ervan om een rapper te worden, zijn grootste held is namelijk Kanye West, of wil ie een talentenjacht op tv winnen (met zijn mama, Kanye en Kathleen - ‘Ik wist niet dat je dit in je hebt’ - in de jury), een dj, een roze Power Ranger een brandweerman of zelfs een zeemeermin zijn. Het materiaal dat hem teruggestuurd wordt zorgt er ook gewoon voor dat ie die droom, die fantasie werkelijkheid kan laten worden zoals ook een kind dat kan. Maar dromen kan je ook om iets cools te kunnen zoals een achterwaartse salto bijvoorbeeld.

Soms komt er ook wel eens iets kinky terug, zoals een sekspop. Iemand blijkt Britney gekregen te hebben terwijl ie Kim Kardashian had besteld. De teruggezonden opblaaspop lijkt echter gebruikt, want die plakt kennelijk nogal. Tussen het aanbod gaat ie op zoek naar Kim, om daar onder andere ook een exemplaar van Niels Destadsbader (wiens naam hij op z’n Amerikaans uitspreekt wat erg grappig overkomt) tegen.

Solo is best wel een leuke voorstelling die zowel tieners al hun ouders zal weten te amuseren. Maar het repetitieve en routineuze van het bestaan van het hoofdpersonage dat op zoek is naar meer zelfzekerheid zorgt er wel voor dat je snel de verveling van hem ook geprojecteerd ziet in de zaal. Vervloet slaagt er weliswaar wel telkens weer in om iedereen terug mee in de voorstelling te zuigen dankzij zijn fantasie. Dat neemt echter niet weg dat de voorstelling toch halfweg ook even sleept qua verteltempo.

Leuk zijn de vele songs die de revue passeren zoals Tomorrow uit de musical Annie, Hello van Lionel Richie en O Fortuna van Carl Orff (dat ie zelf laagje voor laagje opbouwt via een loop station) en de levenswijsheden zoals Elke winnaar was ooit een verliezer die gewoon nog eens probeerde, Team work makes the dream work, If Apple would make a car, would it still have Windows? of die te horen is in de tekst van Survivor van Destiny’s Child. Kortom: er zit letterlijk en figuurlijk muziek in Solo. En vooral: er is voor elk wat wils.

< Bert Hertogs >