Recensie Zillion ★★★

Het moet zowat de meest gehypete Vlaamse film in jaren zijn: Zillion van Robin Pront. Mocht u zich afvragen waarom o.a. HLN, VTM, Q Music, HUMO en JOE u de voorbije dagen bestookt hebben met soms de kleinste nieuwtjes over deze bioscooprelease, de verklaring is eenvoudig: ze zijn mediasponsor. Maar daar blijft het niet bij, DPG Media waar deze titels onderdeel van zijn, is tevens co-producent. Dat de HLN-lezer dat doorheeft, blijkt uit de onlinereacties die we op enkele artikels van de grootste krant lazen. Zillion krijgt dus tegengas te verwerken, niet alleen omdat sommigen het fenomeen op zich overroepen vinden tegenover andere clubs die ze legendarischer vinden, maar ook omdat sommige lezers menen dat de film minder goed is dan de nationale pers durft te beweren. Filmnews.be trok dan ook op onderzoek uit. Om een eigen mening te vormen en die af te toetsen met de gewone, betalende bezoeker. Want die mening is net iets relevanter dan die van BV’s die gratis naar een première mogen én uiteraard niets verkeerds zullen zeggen over hun collega’s kwestie van niet in eigen voet te schieten en toekomstige projecten niet gedwarsboomd te zien.

Het moet gezegd, Kinepolis Antwerpen heeft gekozen voor de totaalbeleving. En dat verdient alle lof. Eerder lieten ze een F16 overkomen van het Belgische leger om de release van Top Gun Maverick extra in de verf te zetten. Fans konden zo een unieke selfie maken voor de deur van het mega bioscoopcomplex. Voor Zillion gaat ze daar nog een stapje verder in. Buiten is er een paarse loper uitgerold en zien we een DJ-booth met ledschermen waarop beelden van de film geprojecteerd worden. Een dj zien we live mixen. Ambiance!   

Binnen zijn er verschillende podia waarop dansers en danseressen staan. Zelfs in de gang naar de zalen zijn er extra spots aangebracht én is er muziek te horen zodat de clubsfeer doorgetrokken wordt tot je in je bioscoopzetel zit. In de zaal zelf hoor je voor de gelegenheid geen instrumentale filmmuziek van enkele klassiekers, maar pure ‘90’s hits. Kortom: je wordt gewoon van begin tot einde in een bad gestoken dat je terug katapulteert naar het einde van de vorige eeuw, en het begin van de huidige.  Wie dat overigens wil kan op 28 en 29 oktober naar de Waagnatie voor een afterparty die volledig de Zillionsfeer van weleer (weliswaar zonder bewegende dansvloer) zal terug proberen oproepen.

Nog nooit hebben we het eerder gezien, maar bij Zillion zien we zo waar een groep kameraden een bak bier de zaal binnenloodsen. Voor de gelegenheid is er trouwens ook sterkedrank verkrijgbaar in Kinepolis van het merk dat destijds geassocieerd werd met vrouwen die redelijk makkelijk ‘te krijgen’ waren. Het publiek zelf lijkt ons niet meteen van het type dat er alle recensies op naslaat voor het gaat beslissen of het al dan niet naar een film gaat kijken. Dit zijn vooral mensen zoals ik die de Zillion hebben gekend van hun studententijd aangevuld met een aantal jongere mensen, die na 2000 zijn geboren. Aan die laatsten – niet zelden vrouwen – hoor je ook gewoon dat ze niet geleefd hebben in die héérlijke tijd.

Wanneer Miss België Vanessa Goossens (uitmuntend vertolkt door Charlotte Timmers) beschreven wordt dat ze een ‘lekkere kont’ heeft, zorgt dat voor afkeurende reacties bij deze kijkers. Zillion is dus duidelijk een film waar je het verschil voelt, het spagaat tussen de wokers en de niet-wokers. Mogen we het overigens bijzonder vreemd en ja toch ook wel een tikkeltje hypocriet vinden dat er überhaupt wokers naar deze film trekken? Uiteraard is Zillion niet woke. Dat begrip bestond gelukkig toen ook niet.

Maar de prent wil de wokers helaas ook bedienen. Dat doen scenaristen Robin Pront en Kevin Meul door hun personages en de tone of voice van de film te voorzien van een behoorlijk stevige laag zelfspot en humor. Dat had niet gehoeven, vinden wij. Dat in combinatie met het feit dat deze faction-film (op waargebeurde feiten gebaseerde fictie) verteld wordt door een verteller (in dit geval Jonas Vermeulen als Frank Verstraeten) zorgt ook voor een afstandelijk gevoel samen met de échte beelden uit het VTM-archief. Wie namelijk Marc Dupain opnieuw als nieuwsanker wil zien, kan dat heel even in deze film.

Nog zoiets waarom Zillion maar niet onder onze huid kruipt of weinig met ons deed, behalve dan zo nu en dan op de lachspieren werken, heeft te maken met het feit dat regisseur Robin Pront eigenlijk met deze film een stijloefening heeft gemaakt. Daarbij balanceert ie constant tussen een arthouse en een commerciëlere aanpak. Zillion is overigens ook in arthouse bioscopen te zien. Terecht.

Enkele bijzonder knappe scènes zijn die wanneer Frank Verstraeten (Jonas Vermeulen) in elkaar geklopt wordt op zijn eigen parking. Pront kiest dan voor schaduwspel. De tekenfilmliefhebber in ons was dan weer erg gecharmeerd in het stukje ondeugende animatie met opgestoken wijsvinger, een verwijzing naar hoe animatie werkt, door blad na blad een tekening lichtjes te veranderen zodat wanneer je er door bladert tot een bewegend geanimeerd beeld komt.

Ook in de soundtrack trekt Bert Libeert, die gekend is als drummer van GOOSE, als producer en muzikant met zijn live EBM-project B1980 zowel de commerciële als de niet-commerciële kaart.  Het Bloemenduet van Leo Delibes gebruikt ie doeltreffend als contrast tegenover de pompende beats die de rest van de score typeren. De ganse songlijst vindt u overigens verderop in dit artikel.

Ook op humorvlak is er gedacht aan de meerwaardezoeker. Als marketingexpert konden we dan ook hartelijk lachen – weliswaar als enige in de zaal – met de grap wanneer Vanessa een lijntje coke snuift en dat gegeven gekoppeld wordt aan de marketingtermen above en below the line.  Vanessa’s vader heet overigens Herman Goossens. Ook dat is een knipoog. In dit geval naar de coronapandemie - de film ontving overigens coronasteun - de échte Herman kwam als microbioloog en als expert over covid-19 immers vaak in het nieuws. De échte Frank Verstraeten duikt trouwens ook op in de film waaraan hij zijn medewerking ook letterlijk heeft verleend. In een scène die wat doet denken aan de start van The phantom of the opera, biedt ie naar het einde toe van de film tijdens een veiling op een slang.

2 uur en 18 minuten duurt Zillion. Kinepolis Antwerpen breekt de film in twee en geeft bezoekers een pauze van 10 minuten na een uurtje op het moment dat een luik dichtgaat. Dat levert in eerste instantie reacties op van het genre ‘Ik dacht dat ze dat enkel deden bij kinderfilms.’ Met zo’n beeld speelt de regisseur overigens niet veel later nog eens in een scène met Luk Wyns als buitenwipper Chico in de lift. Eerlijk? Die pauze was welgekomen. Onze prostaat houdt het immers geen twee uur en een half uit. Zo oud zijn we ondertussen.

Na de pauze zijn er even wel wat explicietere beelden te zien wanneer het thema Zundays aangesneden wordt. De flitsende montage in combinatie met de eerder aangehaalde tone of voice zorgt er weliswaar voor dat je geen voorzorgsmaatregelen - een matrasbeschermer voor het geval je een natte droom zou krijgen - moet treffen voor na de film. Je geil maken of erotiserend werken, doet de prent dus niet op je als toeschouwer. Tenzij je niks gewoon bent natuurlijk.

Hoewel Zillion ons geen seconde verveeld heeft, vinden we hem toch wat aan de lange kant. Wellicht ligt het ook aan de trailer. We hadden eerder een flitsende, snel gemonteerde prent à la Baz Luhrmann (Romeo + Juliet, recent: Elvis) verwacht. Zo’n scènes zitten er zeker wel in, maar het verteltempo van de film is aan de gewone, soms zelfs trage kant wanneer de esthetiek opgezocht wordt. Pront laat ook wel wat liggen. Veruit zijn de scènes tussen Charlotte Timmers als Miss België Vanessa Goossens en Barbara Sarafian als Franks moeder Marleen de sterkste omdat ze allebei intriganten vertolken. Tussen die twee is er een strijd gaande om Franks aandacht en liefde. De film raakt die jaloezie, die concurrentiestrijd weliswaar aan, maar had dat gerust nog meer mogen uitwerken. Het had wellicht voor nog meer acteervuurwerk kunnen zorgen tussen deze twee topactrices.

Jonas Vermeulen speelt Verstraeten wat onderkoeld, zakelijk en vertelt ook redelijk afstandelijk.  Matteo Simoni doet als Dennis Black Magic te veel denken aan eerdere rollen, bij Callboys bijvoorbeeld. We weten dat hij dit kan. Hij bevestigt gewoon. Niet meer dan dat. Met dat verschil dat hij moet opletten om niet in het typecasting straatje te belanden.

Finaal gaat Zillion over dat je groot kan zijn ook al ben je klein van gestalte (al dan niet kan dat letterlijk ook verholpen worden met Buffalo’s). Maar de prent leest vooral ook als een liefdesbrief aan Vanessa Goossens, hier de regisseur Robin Pront die zijn lief Charlotte Timmers nu al een van haar belangrijkste rollen uit haar carrière heeft aangeboden. Al moet daar een kanttekening bij geplaatst worden. De vrouwen worden hier als sluw en flirtend met ontrouw gedrag voorgesteld. Frank van zijn kant blijkt dan weer een controlefreak, de vrijheid die hij Vanessa beloofd heeft, biedt hij haar eigenlijk (uit jaloezie) niet. Alles wordt gemonitord, ook het gedrag van de bezoekers. Met de privacywetgeving neemt ie het niet zo nauw. Mannen (Dennis en Frank) worden dus als veel loyaler ten opzichte van elkaar afgeschilderd. En het zijn vrouwen die hen tegen over elkaar uitspelen.  Franks moeder die steekt – letterlijk ook – haar hand in het vuur voor haar zoon.

Is Zillion de perfecte Vlaamse film? Verre van. De prent kent enkele continuïteitsfouten. Wanneer Dennis Black Magic met een veel te jong Albanees meisje seks heeft in een goedkoop hotel, vergeet ie zijn blauwe zonnebril wat hem verraadt. Een scène later zien we Simoni die bril terug dragen. Dat klopt niet. Charlotte Timmers heeft dan weer een pleister boven haar rechter wenkbrauw nadat haar personage het slachtoffer werd van een homejacking. Enkele scènes later hangt die pleister boven de andere wenkbrauw. En dan zijn er nog zaken die niet kloppen. De Zillion heeft bijvoorbeeld nooit in de buurt gestaan van een spoorwegbrug. Voor de opnames op locatie lijkt het wel alsof er gekozen is voor verschillende settings waardoor ook hier weer coherentie ontbreekt. Er is zelfs – en dat valt wél op door de glazen deuren – in de backstage van het Sportpaleis gedraaid om een stuk van de binnenkant van de backstage van de Zillion te tonen. De onderkant van de moderne brug krijgen we aan het einde van de film ook even te zien. En last but not least werden tenzij we ons vergissen de termen ‘bro‘ of ‘broer‘ in de straattaal tussen 1997 en 2001 nog niet gebruikt in het Antwerpse nachtleven ...

< Bert Hertogs >

RECHTZETTING 16 november 2022 | Aandachtige lezers van filmnews.be stelden vast dat de pleister die de ene keer boven de rechterwenkbrauw van Charlotte Timmers (Vanessa Goossens) kleeft en later op de linker géén continuïteitsfout is. Het is een bewuste keuze en essentieel voor het verhaal omdat Franks moeder zo via de cover van een magazine ontdekt dat Vanessa haar wonde in scène gezet heeft. Daarover ging onze opmerking echter niet. Tijdens onze visie dachten wij een verschil vastgesteld te hebben tussen de plek waar de pleister hangt tijdens de fotoshoot en de uiteindelijke gepubliceerde foto op de cover van het magazine. Op 15 november zagen we de film daarom een tweede keer - het is eens wat anders om na de pauze te focussen op de wenkbrauwen van Charlotte Timmers - en daarbij stelden we inderdaad vast dat er hier géén sprake is van een continuïteitsfout. Wij verontschuldigen ons dan ook voor deze foutieve eerste analyse.

Muziek:

Tiësto - Adagio for strings 
La Bouche - Be my lover 
X-Session - Bang bang  
Out of Grace - Anglia (Plug ‘n play remix) 
Sash! - Ecuador 
2 Fabiola - Lift u up 
2 Brothers on the 4th floor - Never alone 
JL - Energy flow eternal 
Junk project - Control ‘99 (Phuture punk timebase mix) 
Scorpio rising - Nagasaki 
Push - Universal nation
Dave Kane - Zero plus (DJ Wout remix) 
At the villa people - Open your eyes 
Insider presents Space Barons - Black magic 
Insider presents Space Barons - Space & sound 
Rank 1 - Airwave 
Moby - Hymn (European mix) 
Svenson & Gielen - The beauty of silence 
Chicane - Saltwater (Sebastien remix) 
Kosmonova vs. Fiocco - Celebrate 
CJ Bolland & Insider - The prophet 
Virtual zone - Heaven (club mix) 
Lords of acid - I sit on acid  
Marco Joosten/Systematic parts - Violin de la nuit (Marco Joosten classic mix) 
DJ Jean - The launch 
Brainbug - Nightmare (sinister strings mix) 
Milk Inc - In my eyes 
Milk Inc - La vache 
Tom Wilson - Techno cat 
Double vision - Knockin’
Monotone feat. L.A. Work - Monotone 
Baltimore symphony orchestra - Adagio for strings 
Adriana Kohútková (soprano) - Lakmé: dôme épais, le jasmin (flower duet)

Cast:

Frank Verstraeten - Jonas Vermeulen
Vanessa - Charlotte Timmers
Dennis Black Magic - Matteo Simoni
Marleen - Barbara Sarafian
Nico Tackaert - Frank Vercruyssen
Dimi - Geert Van Rampelberg
Herman - Dirk Roofthooft
Burgemeester Vanacker - Koen De Sutter
Nadine - Ella Leyers
Chico - Luk Wyns
Marius - Milorad Kapor
Lana - Eben Yehemdi
Gino - Poal Cairo
Wesley - Tim Tubbax
Ronny Vortex - Bob Stoop
Dj Deca - Ward Kerremans
Nathalie - Jennifer Heylen
Presentatrice Porno Awards - Bobbi Eden
Patricia - Viv Van Dingenen
Douanier 1 - Wouter Bruneel
Douanier 2 - Sieber Marly
Politie-Inspecteur 1 - Jan Eelen
Presentator Waagstuk - Luc Appermont