Recensie Indoor Weather ★★★★

Overweldigende performancekunst. Dat leveren Ezra Veldhuis en Bosse Provoost af met Indoor Weather in de KVS. Het duo heeft Antwerpen ondertussen grotendeels geruild voor Brussel waar hun focus de komende jaren zal liggen met 5 verschillende partners. Zeker, wie hun magistrale voorstelling Sun-set eerder gezien heeft, weet ongeveer waar die zich aan kan verwachten. Maar toch blijft het duo al je zintuigen prikkelen. Hoe repetitief datgene wat we te zien krijgen ook is. Slim dan ook dat na verloop van tijd er steeds meer toegevoegd wordt aan de performance die na verloop van tijd aanvoelt als een op zichzelf staand ecosysteem waar het kennelijk ook wel eens durft donderen en bliksemen.

Wanneer het publiek plaatsneemt voor Indoor Weather zijn de performers al bezig. Een ervan ligt op het podium relaxed op de grond, een ander die vol met draden hangt, checkt de kabels van de belichting die aan een trekroede, over de ganse breedte van het toneel, hangt. Deze persoon zal ook de belichting voor zijn rekening nemen en links achteraan onder andere de trekkenwand in de spotlights zetten.

Kristien De Proost zuigt dan weer alles op. Ze heeft een zuiginstallatie op haar rug bevestigd en net als haar twee andere collega’s komt haar outfit bijzonder futuristisch/sci-fi-achtig over. Ook in het publiek komt ze, om een stukje van een zetelleuning te stofzuigen. Dan weer komt een arm (zowel de linkse als naar het einde toe ook de rechtse van ons) in haar vizier en ook die wordt schoon gezogen. Dat doet ze terwijl ze fragmenten uit It, de monumentale gedichtencyclus uit 1969 van de Deense dichteres Inger Christensen, brengt. Niet zelden wordt haar stem dermate vervormd, alsof er ruis op gekomen is, wat haar moeilijk verstaanbaar maakt. Overigens wordt in het geluidsontwerp gespeeld met de ruimte. Zo horen we soms haar tekst vooraan, soms ook vanachter de zaal komen.

Hetzelfde gebeurt met een vierde performer die bij de start van Indoor Weather stokstijf rechts aan het podium staat en meermaals na elkaar op de scène klopt, wat vroeger ook gedaan werd in het theater om de start van de voorstelling aan te kondigen. Dat geklop horen we na een tijdje ook van achter de parterre komen. Haar zien we wat aanvankelijk schuchter naar het midden van het podium gaan tot ze blijkbaar uit angst voor het stroboscopisch licht wegrent. Die fase wordt verder uitgewerkt zodat ze op den duur van rechts de zaal binnen komt sluipen met de rug tegen de muur van de parterre beetje bij beetje een stap naar rechts zettend om zo terug in haar loop te komen.

Eigenlijk zien we het kwartet dus steeds dezelfde loop uitvoeren, maar er wordt steeds ook wat toegevoegd. Zo zal de klopper langer op het podium blijven na verloop van tijd, zal de liggende performer recht komen te staan en in interactie, dankzij de feedback, gaan met een luidspreker die op verschillende toonhoogten en volumes een fluittoon genereert. Tegelijkertijd gaan de trekroedes op en neer terwijl we mooi simultaan de man zijn rechterarm die aanvankelijk naast zijn lichaam hangt naar boven zien gaan wanneer de trekroedes dat ook doen, en naar beneden.

Dat simultane, die dialoog in Indoor Weather, die de performers aangaan met de technici die de trekroeden doen bewegen, is een ongezien sterk staaltje precisiewerk en timing. Het laatste woord is hier trouwens voorbehouden aan de trekroeden en uiteindelijk een zilverkleurig showdoek dat op de valreep nog even de show wil stelen.

< Bert Hertogs >