Recensie Meau ★★★★

Haar grootste indoorconcert in Vlaanderen tot nog toe – goed voor 900 toeschouwers in een uitverkocht Het Depot in Leuven - gaf de Nederlandse singer-songwriter, zangeres en producer Meau. Het Leuvense publiek toonde alweer waarom we zo graag, maar helaas te weinig, naar deze stad komen. Wanneer het stil moest zijn zodat de heel persoonlijke kleine nummers van Meau optimaal tot hun recht zouden komen, was het stil in het publiek. Wanneer ze hen opjutte om in de handen te klappen, of de smartphones boven te halen, deed het dat ook. Alleen daarom al om tussen zo’n respectvol, in dit geval voornamelijk vrouwelijk publiek, te staan is een retourtje naar Leuven boeken om er een concert bij te wonen steeds een goed idee.

Toegegeven, wij hebben een grondige hekel aan indie. Feit is dat heel wat indie-artiesten slechte songsmeden zijn. Verder dan wat zweven rond drie noten die ze live niet zuiver kunnen zingen, komen ze zelden, laat staan dat je kan spreken van een echte melodie. Een groot deel artiesten dat binnen dit segment actief is, heeft volgens ons gewoon geen talent, zowel niet qua songwriting als qua live performance wegens steeds meer van hetzelfde. Helemaal schrijnend is het als ze dan ook nog eens live moeten gecorrigeerd worden door de computer om toch maar die drie noten zuiver te krijgen ofwel wordt hun stem vakkundig weggemoffeld achter de sound van de instrumenten.

Met lichte tegenzin trokken we dan ook naar Meau. Om de eenvoudige reden dat we deze half Surinaamse Nederlandse die dit jaar in Nederland en Vlaanderen doorbrak met het intieme ‘Dat heb jij gedaan‘, een hoogst persoonlijk nummer dat over een toxische relatie gaat, niet kunnen negeren. Anders zou het lijken alsof wij onder een steen leven. Onze verwachtingen waren dan ook gewoon heel laag. Eefje De Visser zagen we deze zomer op Sziget Festival nog een slaapverwekkende routineuze set afleveren die zelfs met al dat witte tegenlicht ons niet wist te boeien. En van Meau vreesden we dat we anderhalf uur naar trieste ballads en in het beste geval hier en daar een midtempo song zouden gaan luisteren. Die rustige wat in zichzelf gekeerde indruk gaf ze ons overigens ook toen we met haar voorafgaand aan het concert een interview deden in het Depot.

Groot was dan ook onze verrassing dat Meau wel degelijk al onze (Nederlandstalige) indiepop vooroordelen van de kaart veegde. Het ganse concert werd steevast haar stem duidelijk versterkt en op de voorgrond geplaatst in de geluidsmix, voor de muziekinstrumenten (toetsen, gitaren en drums) dus. Elke noot plaatste ze feilloos. Het getuigt van zelfzekerheid dat je dat als jonge performer – Meau is 22 – aandurft.

Openen deed ze met het heerlijke uptemponummer ‘Ouder’, een erg goeie song die eindigde op een lange noot waaruit ‘Kalmte’ zou geboren worden. Die lange noot duurde echter net enkele seconden te lang naar ons gevoel qua overgang. U leest het, we gaan het over details hebben in deze review, een beetje liggen mierenneuken om de heel eenvoudige reden dat we niet zouden weten wat we anders aan werkpuntjes zouden kunnen meegeven aan haar en haar band. Over Kalmte vertelde ze trouwens een heerlijke anekdote die u kan beluisteren in ons interview.

Meau wist nog dat ze al in het Depot gestaan heeft, toen was dat als voorprogramma van Suzan & Freek. Maar nu had ze het in haar eentje geflikt om de zaal uit te verkopen. Best wel een bijzonder moment. Voor een docu rond een vrouw die botkanker heeft, schreef ze het bloedmooie nummer ‘Tegen de klippen op’ dat onder andere begeleid werd door akoestische gitaar. De uptempokaart trok ze vervolgens opnieuw met ‘Terug in m’n armen’ waarbij ze haar fans meegeeft dat je kan leren van je fouten en je ze ook moet durven te maken.

Een bleep die wat doet denken aan het geluid dat je soms van een monitor hoort in een ziekenhuis karakteriseert dan weer ‘Weet’ waarin Meau even danst. Het is dan ook dat we een solo horen op elektrische gitaar. Het zal lang niet de enige van de avond zijn.

Solo brengt ze ‘Helen’ (niet te verwarren met de meisjesnaam) op akoestische gitaar, een nummer dat ze schreef toen alles goed ging maar ze zich toch niet lekker in d’r vel voelde. Trots is ze op ‘Dans m’n ogen dicht’, een duet met Racoon waar haar ouders al fan van waren. Hierin horen we ze ook even de mondharmonica bespelen. Bij ‘Blijven rijden’ vraagt ze de fans om op te springen tijdens het leuke uptempo dansbare nummer. Héérlijk om zien is het om haar samen met haar twee gitaristen even een choreo te zien uitvoeren. Kijk, Nederlandstalige indiepopconcerten kunnen dus toch ook gewoon leuk, fris, naturel, voldoende afwisselend in tempo en bloedeerlijk zijn.

De piano begeleidt Meau tijdens ‘Hou me vast’ waarbij ze enigszins somber zingt: ‘Tot we zinken naar de bodem van de zee’ waarbij ze zich troost met de gedachte dat ze dan op zijn minst niet alleen zal zijn. ‘Als geen ander‘ draagt ze op aan Hanne. Haar zus had dat aangevraagd omdat de song perfect bij hen past. In het Depot voelde je collectieve verwondering dat de Nederlandse artieste een verzoekje dat ze had ontvangen gewoon inwilligde. Ze staat dus ontzettend dicht bij haar fans, wat zich later ook uitte toen iemand haar op een bordje vroeg om even een foto van het publiek te maken. Onbereikbaar is ze dus absoluut niet. Tijdens ons interview met haar onthulde ze trouwens dat een knuffelbeer op haar hospitality rider staat. Het is misschien een ideetje voor haar fans om haar er eentje te geven op het podium van hun kant tijdens een gevoelig nummer.

Die fans betrekt ze in ‘Bang voor wat morgen komt’ door ze rechts en links ohoho in een andere melodie te laten meezingen. Feilloos haalt Meau haar hoge noten in kopstem. Je merkt gewoon dat deze jongedame geschoold is, talent heeft en verdomd goed weet waar ze mee bezig is. Tijdens ‘Als jij maar bij me bent’ laat ze het publiek meeklappen waarna ze zelf het klappen omzet in naar ons zwaaien omdat ze aangekomen is aan haar laatste nummer.

Vonden we ‘Kans’ wat verzuipen in muzikale bombast (vooral door die drums die wel erg stevig doorklonken) dan konden we net eerste toegift, het heel gevoelige ‘Vrouwen onder ons’, dat ze solo aan de toetsen bracht erg waarderen omwille van die kwetsbaarheid, die intimiteit, die uitgepuurde schoonheid. In die zin zouden we nog wel wat meer nummers van Meau live in een gestripte versie willen horen (zoals ze vaak ontstaan zijn) ook al zorgt dat even op het podium voor een (wat lange) podiumwissel. 

Terwijl ze vervolgens de kabel in haar akoestische gitaar stak en die stemde, vroeg ze haar fans om de lichtjes van hun smartphones aan te steken. Het was namelijk tijd voor haar grootste hit tot nog toe: ‘Dat heb jij gedaan’ waarvan ze het laatste refrein overliet aan het publiek om het te zingen. Met ‘Afgesloten’ sloot ze haar set af. Meteen maakte ze een nieuwe afspraak met haar Vlaamse fans. Volgend jaar treedt ze namelijk op in Antwerpen. En er staat een album in de steigers. De fans hebben dus iets om naar uit te kijken. En ondertussen kunnen ze op zoek naar een mooie, originele knuffel om hun idool tijdens dat volgende concert te geven. Meau is namelijk een beetje als Olaf uit Frozen, ze houdt van warme knuffels.

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Ouder
2. Kalmte
3. Tegen de klippen op
4. Terug in m’n armen
5. Weet
6. Helen
7. Dans m’n ogen dicht
8. Blijven rijden
9. Relativeren
10. Hou me vast
11. Als geen ander
12. Kans
13. Onbereikbaar
14. Bang voor wat morgen komt
15. Als jij maar bij me bent

Bis:

1. Vrouwen onder ons
2. God ik mis het
3. Dat heb jij gedaan
4. Afgesloten