Recensie 8.3 ★★★

Twee jaar en half geleden zagen we 8.2 in hetpaleis. Niet echt onder de indruk waren we van de voorstelling vermits we die twee sterren gaven. Soms werkt het toeval gewoon in het voordeel van een productie. Tijdens de herfstvakantie zat ik namelijk op de trein met Mado Pomero, Sadie Vermeiren en Selma El Yazidi, team Luik en Brussel laten we zeggen. Om de jongedames geen extra stress te bezorgen in die intensieve repetitieperiode, zei ik niet dat ik journalist ben en naar hun première een week later zou komen, maar luisterde ik vooral. Na de première op de receptie heb ik me uiteraard wél kenbaar gemaakt aan hen.

Het is zelden dat ik me onderdompel in de totstandkoming van een voorstelling. Ik kijk meestal gewoon naar het eindresultaat en dat moet er gewoon staan. De weg ernaartoe interesseert me niet omdat het publiek wellicht ook niet geboeid geraakt welke hordes er allemaal genomen zijn. Voor alle duidelijkheid: 8.3 stond er. Zeker, de voorstelling zal nog groeien naarmate ze meer gespeeld wordt. Op de première zag je nog links en rechts en schoonheidsfoutje wat het gevolg is van de korte, scherpe en vooral pittige productieperiode.

Van tien uur ’s morgens tot zes uur ’s avonds repeteerden de jongeren in hetpaleis tijdens de herfstvakantie, dat was dus één week voor ze in première gingen. Op de avond dat ik met de drie van Antwerpen naar Brussel-Noord reed (ik ging naar de KVS, zij naar huis, behalve de Luikse die voor de gelegenheid in Brussel sliep omdat de afstand Luik-Antwerpen dagelijks afleggen gewoon té zwaar was) hadden ze die dag een lied geschreven, een maatschappijkritisch werk over het klimaat, kapitalisme, oorlog, mentale issues, vrouw vs. man zijn, een song die leest als een pleidooi voor samenhorigheid waar 8.3 mee opent.

Het is te zeggen, het is eigenlijk Selma El Yazidi die een achtpuntige ster met daarbinnen een bol groet waarna ze een solo choreografie neerzet (waarbij ze o.a. rolt en de handen de lucht insteekt) om vervolgens het publiek te tonen dat ze excelleert in het bespelen van de kanun, een snaarinstrument dat zijn oorsprong kent in het Midden-Oosten. Selma danst voor het eerst in 8.3. Eigenlijk is ze als muzikante gevraagd maar ze bewandelt nu dus voor haar niet eerder betreden paden.

Mado Pomero zat in de trein te schetsen. Daarbij beschikt ze over een talent dat jammer genoeg deze voorstelling niet gehaald heeft. Onder andere een ridderfiguurtje ontstond tijdens de rit die – uiteraard – vertraging opliep. Het meisje dat links achteraan werd opgesteld bij het begin van 8.3 is de dochter van danser Michaël Pomero die net als haar moeder een grote naam is bij Rosas. Michaël Pomero was onder andere in de volgende recente werken van Anne Teresa de Keersmaeker te zien:  Mitten wir im Leben sind/Bach6Cellosuiten, De Zes Brandenburgse Concerten en Così fan tutte.

En dan heb je nog Sadie Vermeiren, masterstudente bio-ingenieur alstublieft, die een stevige repetitieperiode en straks een tour met deze productie zal zien te combineren met haar studies. Dat deed ze trouwens ook twee jaar geleden al met 8.2. Dat werken aan deze voorstelling en hun passie volgen, zien te combineren met hun studies, is trouwens ook een uitdaging voor de anderen die minstens al in het middelbaar zitten.

Oorspronkelijk was de groep trouwens met 10. 7 van hen bleven er over. Drie haakten er dus af omdat die nog andere projecten op hun agenda hadden staan en ze dat met 8.3 anders niet gebolwerkt konden krijgen. De zeven overgeblevenen zijn dus overlevers, volhouders, jongeren met karakter. Wij zijn fan.  Het samen creatief kunnen zijn, is wat hen drijft. En wil dat net het thema zijn van 8.3, samen zijn, maar het gaat ook over verandering, hoe zij de toekomst van de wereld zien.

Verdeeld over verschillende scènes komen bewegingen terug. Zo zien we Sadie bijvoorbeeld al bij de start een ‘money’-beweging uitvoeren met haar rechter- en linkerhand. Een beweging die de anderen allemaal overnemen in Paper Planes van M.I.A. wanneer dat woord meermaals valt. In de eindscène zien we vervolgens de opgebouwde danstaal die tijdens 8.3 ontstaan is samenkomen en zo een soort samenvatting vormen.

De achtpuntige ster bijvoorbeeld die achteraan hangt is een religieus symbool. Ook dat zien we terug in de choreografie wanneer de handen naar de hemel gereikt worden, wat o.a. te zien is bij Mado, Sadie (in lotushouding) en Selma. Andere songs die onder andere passeren in deze voorstelling die Radouan Mriziga regisseerde zijn ‘Get Up Stand Up’ van Bob Marley & The Wailers en ‘We will rock you’ van Queen. Vooral dat laatste nummer toont aan hoe 8.3 vertrokken is uit ritme, hier met een rechtervoet die als eerste naar voor gebracht wordt, het in de handen klappen en twee keer kletsen op de rechterbil waarbij a capella het nummer gezongen wordt en de choreo en het ritme gewoon blijven doorlopen, ook als de song al gedaan is. Het levert ontegensprekelijk samen met de start van 8.3 op kanun een van de hoogtepunten op van dit gechoreografeerd concert, wiens blend tussen traditie en modern niet altijd even goed werkt en ook de geitenwollensokken-sfeer (waar we allergisch voor zijn) is helaas nooit ver af, maar ons desondanks toch wist te charmeren.

< Bert Hertogs >