Recensie Nietes ★★★1/2

‘Nee!’ Het moet zowat het meest voorkomende woord zijn in Nietes van Theater Artemis. Een voorstelling die tegen zijn eigen wil in een voorstelling is geworden. Een product van zijn (corona)tijd ook waar zeemvellen, (schuur)sponsjes en handschoenen (om te kuisen) centraal staan. Horror voor 4-plussers en hun ouders om daarin meegezogen te worden? Wees daar maar zeker van! En of dat nog niet genoeg is, lijkt er maar geen einde te komen aan alle absurde situaties. ‘Zijn jullie hier nog?’ klinkt het halfweg uit de mond van Hendrik Kegels wanneer die naar de toeschouwers kijkt.

Een grote houten kist zien we centraal staan bij Nietes. Tot de voorkant plots openklapt en de twee spelers,  Hendrik Kegels en Kim Karssen, verbaasd reageren. ‘Nee!’ klinkt het en hun roep lijkt beantwoord wanneer het licht uitgaat. Maar dat gaat steeds terug aan tot groot jolijt van de allerkleinsten. Theater Artemis speelt uiteraard in op de koppigheidsfase van kleuters en hun driftbuien. Zonder het misschien te beseffen, herkennen de allerjongsten zich ook in de spiegel over hun eigen gedrag die hen voorgehouden wordt.

Tegen heug en meug staat het duo dan maar op het podium de zaken te ondergaan. Want eerst lijkt het alsof ze controle hebben over de zaak door gewoon de stekker eruit te trekken. Maar niet veel later blijkt dat toch niet meteen de oplossing van hun probleem. De twee kabels hangen namelijk los en dus blijft het licht toch aan waardoor die twee tegen hun wil dus bekeken kunnen worden door ons. Doe het vooral niet thuis na, want we zien die draden van de kabels bij elkaar gebracht worden o.a. door speeksel en natte vingers.

Een blauwe spons floept plots uit de muur. En die blijkt uiteindelijk zijn sporen na te laten. Erger nog: hij blijkt niet alleen, en hoewel de spelers de sponsen weten weg te werken in een luik links floepen er terug aan de andere kant binnen.

Zeker, een decor met luikjes waar van alles uit komt, dat hebben we nog gezien bij andere kleutervoorstellingen. Nieuw is het dus niet maar het blijft wél de nieuwsgierigheid van het publiek prikkelen. Na verloop van tijd zien we Kim Karssen met rond haar hoofd verschillende gele zeemvellen een diagonaal kruipen en vervolgens naar links vooraan rollen. Daardoor zakt het tempo van Nietes in hoewel de voorstelling aan een stevig ritme begonnen was. Groene sponsen worden op elkaar geplaatst tot een sliert. Maar die gaat stuk. Kapot. Tot de twee een groene lange sliert uit de muur trekken die uiteindelijk ‘gedrapeerd’ zal worden door Kim.

Meermaals geraken de twee vast in een gat in de vloer of worden ze opgezogen in een luik in de muur wat uiteraard op hilariteit kan rekenen. ‘Nee!’ klinkt het ook wanneer zij hem niet uit de nood wil helpen. Wanneer hij verdwenen is en ze hem al meteen mist zegt ze ‘Oh nee!’ Zo kaart Nietes eigenlijk ook het soms egoïstische gedrag van kleuters aan als een probleem van deze tijd.

Met al die sponsen en handschoenen komen de twee uiteindelijk terecht in een creatieve fase die ze zelf kunnen beheersen, waar ze ook zelf voor kiezen. We zien ze als kleurrijke kikker die rondspringt, maar ook als dino met blauwe graafklauwen als … klauwen. Dino’s die met een ei zitten en niet veel later verpletterd dreigen te worden. Tot het licht (wie zich afvroeg wie god is, volgens ons is dat altijd al de lichtman geweest in het theater) weer aan en uitgaat. Dan klinkt het ‘Nee!’ en heeft Nietes helemaal haar boog gemaakt. De twee willen dus niet stoppen bij het begin. Maar iedereen weet dat er daarvoor helemaal nietes is …

< Bert Hertogs >