Recensie But I Said No, No, No ★★★★

Met But I Said No, No, No stond TG De Link voor een nagenoeg uitverkocht CC van Brasschaat. Opvallend is het dat het cultuurcentrum tegen de tendens in van andere cultuurcentra en schouwburgen in Vlaanderen het wél zeer goed doet. Niet alleen qua bezettingsgraad maar ook in het vernieuwen en verjongen van hun publiek. Heerlijk was het dan ook om vast te stellen dat er naar deze muziektheatervoorstelling met Debbie Crommelinck, Leen Dendievel en Bert Verbeke een mooi divers publiek was afgezakt.

Amy Winehouse is ondertussen iets meer dan 11 jaar geleden overleden. Toch blijft haar invloed onmiskenbaar groot. Adele, Dua Lipa, Billie Eilish … noemen haar niet voor niets hun inspiratiebronnen. Winehouse plaveide dan ook de weg naar een ander soort popartiest, naar meer karaktervolle, authentieke vrouwen in plaats van de gefabriceerde popartiesten die we tot dan toe kenden.

Met een medley waarin ‘Rehab’, ‘You know I’m no good’ en ‘Valerie’ aan elkaar geregen worden, start But I Said No, No, No. Bert zet die in door ‘mmm’ te neuriën en daar enkele laagjes via zijn loop station aan toe te voegen. De sfeer zit meteen goed want het trio – de dames staan in voor de leadzang, Bert voornamelijk voor de muzikale begeleiding als ritmesectie en gitarist – krijgt het publiek in Brasschaat in geen tijd mee. Zo zal het met plezier in de handen meeklappen op ‘Valerie’.

Sarcastisch komen de drie over wanneer ze het hebben over hun eigen solo albums die er nooit zijn gekomen met grappige taalvondsten zoals ‘Alleen Leen’ of zelfs de best of ‘Bert total’. Maar dat gebrek aan roem wordt al snel gerelativeerd wanneer ze tot de kern komen van de uitdagingen waar een artieste als Amy Winehouse op jonge leeftijd mee te maken kreeg. Ja, beroemd zijn, erkenning krijgen en herkend worden heeft zijn voordelen. Zelfs in een restaurant dat volgeboekt is, zal er toch een tafel voor je vrij gemaakt worden. En kleren, die krijg je gewoon, zelf over de Meir gaan lopen, hoeft er dus niet langer bij te horen.

Maar de keerzijde van de medaille is dat je als publiek persoon na een tijd al snel verlangt om terug een privépersoon te worden. Of zoals But I Said No, No, No het stelt, om gewoon een boom te kunnen zijn tussen de bomen zonder dat er iets verder van je verwacht wordt. Gewoon kunnen leven dus, en niet geleefd worden door constant beschikbaar te moeten zijn, ook voor de fans.

Zeer treffend zet deze voorstelling het artiest zijn af tegenover een beenhouwer. Via die vergelijking maakt men er fans op attent dat ze een beenhouwer toch ook niet te pas en te onpas vragen om een selfie, of zeggen dat ‘m achter zijn toog sympathieker is dan elders? ‘Bel ons gewoon in plaats van een roddel te publiceren in de boekskes (in deze voorstelling gaat het over een liefdesbreuk)’ klinkt het ook naar de pers toe. En verder worden de praktijken van de paparazzi terecht in vraag gesteld. De rode draad doorheen de voorstelling is de passionele liefde, je daarin verliezen en wanneer het dan tot een einde komt, je daar zo kapot van kan zijn van dat liefdesverdriet dat de eenzaamheid ondraaglijk hard begint te knagen.  

Leen zien we onder andere de Amy die onder invloed is spelen, die meermaals aangekondigd moet worden om uiteindelijk dan toch nog op de scène te geraken. Debbie Crommelinck van haar kant zet de verliefde Amy perfect neer, flirterig in het begin, sexy en een tikkeltje ondeugend (zelden hebben we een dwarsfluitiste zo goed getimed haar fluit zien uitkuisen) om vervolgens snikkend, waarbij ze nauwelijks de woorden lijkt te kunnen zingen omdat ze net een telefoontje heeft ontvangen van de liefde van haar leven dat het over is, een bijzonder emotionele en doorleefde versie van ‘Love is a losing game’ te brengen. Daarna slaat de twijfel echter toe bij haar in ‘Will you still love me tomorrow?’. De laatste noten zijn voor Winehouse zelf tijdens dit puike ‘But I Said No, No, No’ dat een uurtje duurt. We horen de artieste ‘Back to black’ zingen terwijl we Debbie met suikerspinkapselpruik in tegenlicht wat voor een schaduwspel zorgt op het witte scherm met de rug naar ons gericht zien staan als grote ster, net voor de finale black out volgt en de ster opgegaan is in het duister.

< Bert Hertogs >