Recensie Night of the proms 2022 ★★

Twee jaar later dan verwacht omwille van corona is de Night of the proms terug in het Antwerps Sportpaleis. Hoogtepunt én verrassing van de avond werd Lisa Van Rossem (de zus van Joris die we kennen van Metejoor) met een magistrale versie van Whitney Houstons ‘I have nothing’. Een waanzinnig luid applaus van het diverse publiek volgde dan ook niet meer dan terecht na deze topprestatie waarbij ze kennelijk moeiteloos haar hoge noten wist te halen. Met wat geluk wordt zij straks de headliner op 3 en 4 november 2023 in het Sportpaleis en Metejoor het voorprogramma of zo.

Het spagaat wordt nóg groter

Night of the proms kiest al jaren voor een eclectische affiche. Op zich is dat interessant. Maar dit jaar viel ons toch vooral op dat de organisatie op twee gedachten hinkt. Aan de ene kant bedient het de ouderen, door artiesten als Kool and the Gang en Nik Kershaw te boeken. Daarmee mikt men zeg maar op het iets jongere publiek dan het ondertussen gelukkig afgevoerde de Golden Years. Met dat verschil dat de songs hier in een symfonisch jasje gestoken werden.

Daar tegenover staat een rits jonge artiesten waardoor de productie ook (erg) jonge kindjes weet aan te trekken en hun ouders. Gevolg is dat je een show meemaakt die wat wegheeft van My first night (de kinderversie van Night of the proms die jaren geleden nog doorging in de Lotto Arena) en eentje voor ouderen in één. Dat de setlist zo opgesteld was zodat we de jonge artiesten eerst aan het werk zagen en hoorden, om de oudjes het slot voor hun rekening te laten nemen, toont nog maar eens het oncomfortabele spagaat waarin het concept al jaren verkeert.

Sterk vonden we de visuele vondst om de strijkstokken van het Antwerp philharmonic orchestra van witte ledverlichting te voorzien tijdens het scherzo uit de negende symfonie van Beethoven. Het had - zeker voor de allerjongste bezoekertjes – een hoge educatieve waarde. Haarfijn kregen zij via die lichtimpulsen te zien hoe het werk opgebouwd is. Hoe en wanneer de eerste violen, tweede violen, alten, celli en contrabassen aan het werk zijn dus. Visueel zorgde het weliswaar voor een vreemde beleving omdat het allemaal wel érg modern oogde, alsof we tientallen witte lichtzwaarden op en neer zagen gaan. Maar het effect dat dit genereerde om zo deels een partituur bloot te leggen, vonden we wél bijzonder geslaagd.

Dat mag trouwens ook gezegd worden van de geluidsmix die alweer van een exquis niveau was. Zeker, tot aan Amy Macdonald vonden we het geluid wat aan de zachte kant, maar het feit dat we zo veel finesses mochten horen (niet zelden vanuit de koperblazerssectie) en dat in een zaal als het Sportpaleis waar de akoestiek sowieso een uitdaging vormt, toont de know-how aan van de geluidstechnici die hiervoor instonden. Chapeau.

I don’t wanna be here no more

Jaren geleden liet de producent nogal machoachtig optekenen dat als zij een artiest boeken voor Night of the proms er meteen contractueel vastgelegd wordt welke nummers (vaak best of-songs) er gespeeld moeten worden. De artiesten hebben ook niets in de pap te brokken als het gaat over de samenstelling van de show en het verloop ervan, noteerden we toen.

Dat deze paternalistische top down-manier van werken - wat echt niet meer van deze tijd is - hoogstwaarschijnlijk anno 2022 nog steeds van kracht is, leken we bevestigd te horen in de cynische reactie van Nik Kershaw: “Het is de eerste keer dat ik volg op Beethoven (het scherzo uit de negende symfonie n.v.d.r.).” Hét toppunt van cynisme vonden we ‘Wouldn’t it be good’, de song van Nik Kershaw die zijn leven veranderde, waarbij naar het einde toe het publiek ‘I don‘t wanna be here no more’ uit volle borst mag meezingen terwijl die tekst ook geprojecteerd wordt op het grote scherm ...

Cynisme

Als een artiest de cynische tour mag opgaan, dan wij ook. Het letterlijke hoogtepunt van deze Night of the proms? Bart Peeters die in zijn zwart kostuum op een werkladder stapt om zo op de tribune van de kant Merksem tussen het publiek te kunnen gaan zitten, er met hen in te haken en te tonen hoe ze daarna kunnen wiegen op de tonen van Johann Strauss’ ‘An der schönen blauen Donau’. Het beeld van Bart te zien op die ladder, is vergelijkbaar met een automecanicien die in zijn werkplunje met olie aan zijn handen zijn ja-woord geeft tijdens zijn huwelijk. Het ziet er niet uit. Het is gewoon lachwekkend. En toeschouwers leren hoe ze moeten inhaken en mee wiegen? Really? Zeker, het publiek veroudert mee met het concept. Maar dement zijn we nog net niet …

Achtergrondmuziek voor de VIP

En nu we toch bezig zijn, Jan Vereecke had zich kennelijk vergist door de Britse saxofoniste YolanDa Brown uit te nodigen op het grote podium. Zij bracht onder andere instrumentale versies van ‘How deep is your love?’ en Bob Marley’s ‘Is this love?’. Dit is een artieste die met haar wel erg laagdrempelige muziek beter tot haar recht komt in de VIP voor het concert begint, wanneer iedereen aan het eten is, vonden we. De enige meerwaarde van Brown in de ganse show is wanneer ze samen met de saxofonist van Kool and the Gang in dialoog gaat op ‘Get down on it’. Verder leek het publiek totaal niet geïnteresseerd in haar optreden, wat net ook eigen is aan live muziek op restaurant ...

Modeshow

Bij momenten leek Night of the proms overigens op een grote modeshow waarbij iedereen, en niet in het minst de dirigente er uit zag om door een ringetje te halen. De dirigente profileert zich overigens steeds nadrukkelijker als artieste tussen de artiesten, zo ontwaarden wij. Bart Peeters zou uiteraard Bart Peeters niet zijn om een flinke geut humor toe te voegen aan het geheel. Toen ie met Joris zijn ‘Brood voor morgenvroeg’ bracht, gingen de twee de catwalk op, huppelde de singer-songwriter op zo’n manier (alsof ie voor het eerst in zijn leven in een kostuum gehesen werd voor zijn plechtige communie) dat ie met het defilé-gegeven lichtjes over the top de draak stak. Joris ging al dan niet bewust daarin mee.

Coldplay

Wat onzeker zette Metejoor overigens ‘1 op een miljoen’ in. Maar tijdens de song tankte Joris wel zelfvertrouwen bij het publiek dat in hem onmiskenbaar een van de favorieten van de avond zag. Dat de productietijd ook dit jaar wat aan de scherpe kant was, zagen we wanneer Lisa op de rechter catwalk in het donker het podium wou verlaten, en verwachtte dat de trap op het einde ervan zou staan, terwijl die op het begin van de kruising staat. Dat Metejoor een Sportpaleis kan entertainen, bewees ie met ‘Dit is wat mijn mama zei’ waarop ie naar het einde toe Coldplaygewijs de kuip ‘oho’ liet meezingen.

‘Schotse in de roos’

Amy Macdonald van haar kant wist dat ze er negen jaar geleden al bij was, dat ze ouder geworden is, maar kennelijk is ze nog steeds bijzonder dankbaar dat ze opnieuw gevraagd werd. Ze streelde dan ook iets te lang naar onze zin het ego van de producent door te stellen dat ze zich vereerd voelde, dat het een geweldige productie is met fantastische mensen enz. enz. De Schotse (‘in de roos’ volgens Bart) bracht onder andere ‘Mr Rock and Roll’, ‘Down by the water’ (waarin we een mash up met de Bolero van Ravel leken te herkennen) en uiteraard ‘This is the life’.

My way

Voor het eerst vond Night of the proms plaats zonder John Miles. De zanger stierf onverwacht op 5 december vorig jaar. In de studio had ie ooit ‘My way’ ingezongen. De productie slaagde erin om de stem van Miles uit de song te knippen en die alleen te laten horen met het live orkest in het Sportpaleis terwijl de spot gericht werd op een microstatief en een micro waar geen artiest achter stond. Het was een mooie tribute voor de man die tevens al die jaren instond voor de running order van de show. Miles’ familie was trouwens voor de gelegenheid overgekomen naar Antwerpen, ook om er vast te stellen dat ‘Music’, op piano en elektrische gitaar gespeeld door zijn zoon John Miles jr. en gezongen door backings Rob, Michelle en Julia nog steeds werkt. Al moet gezegd dat het qua publiekssfeer niet kon tippen aan het échte werk dat we John al die jaren zagen neerzetten.

Nederlands en Frans blenden niet

Eerlijk? Rond de komst van Axelle Red op Night of the proms hadden we ernstige twijfels. Haar live reputatie is nu eenmaal wisselvallig en er durft al wel eens een valse noot te veel door de luidsprekers komen. Red bleek echter goed bij stem en bracht degelijke versies van ‘Ma prière’ en ‘Sensualité’. Alleen bleek het publiek niet meteen gewillig om op haar verzoek in te gaan om mee ‘Ecoute sa prière ma prière’ op repeat mee te zingen. En dat duet met Bart Peeters waarbij ze schakelde tussen haar origineel ‘Parce que c’est toi’ en zijn Nederlandstalige versie ‘Dat komt door jou’ werkte voor geen meter. De stemmen blendden niet, het Frans met het Nederlands niet, en al zeker niet wanneer Red in het Nederlands mee ging zingen.  

Banaal

Van Nik Kershaws set onthouden we ook dat het Promspubliek alle moeite van de wereld had om er wat in te geraken. Opener ‘The Riddle’ leverde niet het verwachte feestje op. De song bleek zelfs na verloop van tijd wat saai te worden wegens wel erg repetitief. Wellicht dat een banaal nummer eens zo hard door de mand valt als het met een symfonisch orkest gebracht wordt. Wél sterk was de publieksinteractie tijdens ‘I won’t let the sun go down on me’ waarvan het publiek de zang na een tijdje voor haar rekening mocht nemen en het ritme ook danig meeklapte.

Feestje

Hét feestje moest kortom van Kool and the Gang komen dat mocht aantreden na Verdi’s Slavenkoor nog wel. Om maar te zeggen dat het contrast ook hier wel érg groot was. Tijdens ‘Cherish’ klonk de zang nog behoorlijk zwak, hees en zacht, maar vanaf ‘Lady’s night’ en vervolgens ‘Get down on it’ stond Kool and the Gang er he-le-maal. Kers op de taart van deze editie werd uiteraard ‘Celebration’ dat alle artiesten naar het einde toe ook mee kwamen zingen.

Bart Peeters vond het allemaal als host kennelijk super gezellig. Bij ons viel vooral het desolate zittende middenplein op. De eerste show van Night of the proms was met 13.000 verkochte tickets dan ook niet uitverkocht. Verspreid over twee dagen zakken er 28.000 toeschouwers af naar het Sportpaleis. Tenzij we ons vergissen, is dat in vergelijking met de editie van 2019 nog steeds een daling van zo‘n 2.000 bezoekers (ofwel een volle Stadsschouwburg). 

Verschillende rijen op het middenplein bleven leeg en zo veel stoelen stonden er zelfs niet eens. Je kan optisch stoelen zo ver uit elkaar plaatsen en je bezoekers veel beenruimte gunnen om het toch iet of wat gevuld te laten lijken, maar dat was het hoegenaamd niet vanaf het B-podium terwijl het staand publiek tussen de twee podia ruimte te weinig leek te hebben. Of hoe het spagaat waarin Night of the proms verkeert ook steeds meer zichtbaarder wordt in de zaal zelf …

< Bert Hertogs >