Recensie Jelle Cleymans ★★★

Als de Gavroche van de Vlaamse muziekindustrie. Zo lijkt Jelle Cleymans zich steeds meer te profileren als solo artiest maar ook in combinatie met Jonas Van Geel. Cleymans speelde als kind nog die rol in de musical Les Misérables. Het ondeugende en gedurfde karakter van dat personage is op de een of andere manier sindsdien blijven kleven aan hem. Ook in een uitverkocht CC van Brasschaat toonde hij die kant van zichzelf.

‘Roubaix’ zoals de tour heet naar zijn jongste en vierde soloalbum, waarmee hij samen met zijn vader Jan op klarinet en saxen, en muzikanten Peter Verhaegen aan de basgitaar en staande bas (+ percussie) en Alano Gruarin op de toetsen van een Nord, de baan op gaat, gaat over vallen en opstaan in de liefde. Optimistisch eindigt ie wanneer ie stelt dat je er altijd terug bovenop geraakt en er sterker uit komt als persoon. Niet voor niets staken ‘Zonnige dagen’ en zijn  Bart van den Bossche-cover ‘Jij bent de zon’ dan ook in zijn laatste toegiften. Zo slaagt ie er niet alleen in om het publiek met een goed gevoel naar huis te sturen, hij weet ook een brug te maken tussen zijn makkelijk in het oor liggende kleinkunst en Nederlandstalige pop.

Onderschat deze voorzitter van een Antwerpse biljartclub, ook al krijgt hij wel eens serieus op zijn doos, dus niet: commercieel gezien weet Jelle Cleymans best wel waar ie mee bezig is. Al merken we toch links en rechts op online fora dat ie wat begint te lijden aan over exposure. Hij is dan ook alomtegenwoordig, is het niet dat ie solo optreedt, dan is het wel samen met Jonas Van Geel, straks terug als frontman van Spring tijdens de Rewind parties in het Sportpaleis en daarna is ie ook nog eens in verschillende musicals van Studio 100 te zien. Gevolg: een deel van het publiek begint hem wat beu te worden. In Brasschaat was dat alvast niét het geval.

Na ‘Zonnige dagen’ bleef het publiek bijvoorbeeld net als bij een concert van Coldplay ‘oho’ zingen. Hier weliswaar niet die uit ‘Viva la vida’, maar wel die uit het nummer van Jelle Cleymans zelf. Over Spring gesproken, als je puur naar het refrein luistert van ‘Jozefien’, een nummer dat zijn inspiratie vond bij Napoleon Bonaparte die zijn liefde voor Joséphine de Beauharnais oorspronkelijk maar niet beantwoord zag toen hij zijn geliefde schreef vanop het slagveld (hij hield meer van haar dan zij van hem n.v.d.r.), dan resoneert daar de sound van Spring ontegensprekelijk in. Met dat verschil dat het gewoon muzikaal anders verpakt wordt, iets minder poppy maar toch nog poppy genoeg om Jelles kleinkunst voldoende toegankelijk te houden voor een potentieel breed publiek.

Zijn muziek is dus zoals het open deuren-beleid van de badkamer ten huize van Cleymans-Jacobs destijds: open een bloot voor iedereen. Het gênante zit ‘m weliswaar niet in de muziek, wel in zijn bindteksten. En ja, de flauwe humor die hij bij momenten uitkraamt daar willen we het gerust ook wel mee doen. Het grootste probleem met deze Roubaix-show is dat Jelle Cleymans eigenlijk gewoon toont dat ie lui is. Een bijzonder groot stuk uit zijn soloprogramma ‘Alleen in het ruime sop’ dat we hem vorige zomer zagen brengen in Merksem, heeft ie gewoon overgenomen in deze voorstelling. Bindteksten van ‘… Even geduld’, een cover van Jef Burm, ‘Grote vrouwen’, en ‘In den Engel’ (de grap van de man die ‘keuken’ antwoordt tegen zijn vrouw wanneer ze samen in bed liggen en zij hem vraagt om iets vies in haar oor te fluisteren) zijn krak hetzelfde. Je kan dat een vorm van artistieke luiheid vinden waar menig artiest fel over bekritiseerd zou kunnen worden. Maar niet Jelle Cleymans. Die komt daar wonderbaarlijk mee weg.

Aan de andere kant moeten we wel bekennen dat de zanger zich ook aangepast had aan de situatie van de dag wanneer ie het publiek in het begin van het concert vroeg om eerlijk te zijn. Of er niemand was onder hen die een week geleden tegen zichzelf zei: “Oh nee, net wanneer de Rode Duivels spelen!” toen ze doorhadden dat Cleymans’ concert op dezelfde avond als de eerste match van ons nationale elftal tegen Canada zou plaatsvinden op het WK.

Met ‘Leve de liefde’ opende Jelle Cleymans de avond die in het teken zou staan van de liefde. Een onderwerp waar alle zangers over zingen, wist ie. Behalve in Brasschaat. Want de drie grootste hits van Sam Gooris - ‘Basketsloefkes’, ‘Ik heb de zon zien zakken in de zee’ en ‘Laat het gras maar groeien’ - hebben niets met de liefde te maken zo wist de zanger. Overigens, ‘The Sound of C’ van The Confetti’s (dat ook zijn oorsprong in Brasschaat kent n.v.d.r.) gaat ook niet over dat gevoel.

Via ‘Gelukkig ben’ en ‘… Even geduld’ kwam ie bij een kleine ergernis waar hij het met ons wou over hebben. Volgens de zanger heb je namelijk twee soorten mannen die elk op hun beurt proberen om om een vrouw “te veroveren”. Aan de ene kant heb je de mannen die het moeten hebben van hun brains, aan de andere kant de mannen die met hun looks kunnen scoren. Maar surfboys, zo hekelde Jelle Cleymans, die hebben het allebei.

Toen Cleymans’ relatie net voorbij was, wou ie zich meteen heruitvinden en doen wat ie normaal gezien niet zou doen (maar zijn ex wél zag zitten): ver reizen. Hij koos voor Bali. Maar daar stelde hij vast dat ie niet meteen een (vakantie)lief wist te scoren. De concurrentie van de surfboys tegenover een rosse kleine man van 1 meter 70 bleek nu eenmaal té groot. Maar in Thailand scoorde ie wel. Daarover schreef ie ‘Bangkok Baby’. Met zijn kleine gestalte vindt ie grote vrouwen wel aantrekkelijk, maar ook zij blijken een onhaalbare kaart voor hem, zo zingt ie in ‘Grote vrouwen’.

Tijdens zijn optreden in Brasschaat pleitte de zanger ook voor Mistress Day op 13 februari, de dag dat minnaars elkaar in de watten leggen. Cleymans vindt het kennelijk jammer dat er rond dat gegeven nog steeds een zeker taboe hangt en er rond minnaars iets heimelijks hangt (wat volgens ons er net voor zorgt waarom het gedaan wordt, omdat het spannend en opwindend is). Daarvoor had ie in ‘Trouw’ laten optekenen dat ie al zijn vrouwen trouw blijft.

‘Ademen’ was ongetwijfeld het zwaarste nummer van de avond waarbij Cleymans zich solo begeleidde op de Nord. De song gaat over depressieve gevoelens na de liefdesbreuk wanneer je geconfronteerd wordt met je eenzaamheid en de tijd maar niet vooruit lijkt te gaan en het enige wat hem nog lijkt te resten ademen is tot er een nieuwe dag aanbreekt.

Via ‘Parijs-Roubaix’ belandde Cleymans ‘In den Engel’, een song waarbij het publiek stevig in de handen meeklapte en op het einde ook het refrein voor haar rekening mocht nemen. En zo geraakte Jelle Cleymans’ concert na een heuvelachtige etappe over het worstelen met de liefde, in de slotmeters op een lang vlak stuk dat baadde in de positiviteit, ook voorbij de finish

< Bert Hertogs >