Recensie SHE ★★★★

“Ik ben voor het geluk geboren. Iedereen is dat maar ge moet het weten hé. Ik heb wel wat moeilijke dingen meegemaakt, zeker en vast.” Met die woorden opent Laurence Roothooft SHE. Een monoloog waarin de actrice die tevens ook zeer goed zingt en danst in de huid kruipt van verschillende vrouwen die iets in Laurence wakker maken. Een voorstelling die dan wel theater mag zijn, maar even goed ook bij momenten als een concert aanvoelt.

Als milde kritiek op haar seksegenoten leest SHE ook, zeker wanneer ze de zaken op de spits drijft en zo het grote, complexe en ja soms ook grillige van vrouwen zoals Cardi B, Angela Merkel, mama Jacqueline, Oprah, Cindy Sherman, haar betovergrootmoeder of Grace Jones onder de aandacht brengt. Op die manier bevraagt Laurence zichzelf ook.

“Mensen zitten in hun eigen coconnen hé en hebben moeite om hun bloot te geven.” klinkt het wat later, waaraan Laurence in het personage waar ze inzit meegeeft hoegenaamd geen moeite te hebben om zich bloot te geven. Niet veel later zet ze de zangeres neer die worstelt met het gegeven dat ze plots een rolmodel geworden is terwijl ze niet gekozen heeft voor de muziekindustrie om dat te zijn, ze wil immers gewoon een album uitbrengen waarop we Laurence zien doen alsof ze zat is.  

Heerlijk is haar spel in SHE wanneer ze een vrouw neerzet waar niet naar geluisterd wordt, iemand die zich heus wel interessant vindt, maar vaststelt dat het blijkbaar niet interessant genoeg is voor anderen wat ze aan het zeggen is. Zelf zegt ze dan dat ze een flapuit kan zijn, maar ook graag naar mensen luistert. “Maar dan mogen mensen toch ook naar mij luisteren?”

Vervolgens stelt ze dat het leven zwaar is en gedachten miserie creëren. Billie Eilish “I really really really hate myself” quote SHE vervolgens ook met “I have to be in this bitch all the time.” De voorstelling toont daarnaast hoe moeilijk het is om kinderen op te voeden in het Witte Huis, maar refereert ook naar de speech van klimaatactiviste Greta Thunberg in Milaan eind vorig jaar: “Build back better. Blah, blah, blah. Green economy. Blah blah blah. Net zero by 2050. Blah, blah, blah.” dat een perfect bruggetje vormt naar een ‘Blah blah blah’-song. Ook Cardi B’s getuigenis rond huiselijk geweld inspireerde Laurence kennelijk om er een nummer rond te brengen.

Laurence is bijzonder goed met een Brits accent, een Amerikaans, een Vlaams of een Hollands. Eigenlijk komt ze in alle talen goed tot haar recht. Dat toont ze onder andere op magistrale wijze wanneer ze de verschillende manieren waarop koninginnen in Nederland hun troonsafstand aankondigden, nabootst. Opvallend daarbij is de zakelijkheid van de ene en de warmere benadering van de andere.

SHE – dat een repetitieve structuur kent - eindigt echter onzeker, wat hier uiting geeft voor het ouder worden. Wanneer de lichtman de regie meer voor zijn rekening neemt en Laurence doet alsof ze zonder het te beseffen verkeerd staat, buiten het spotlight, gaat ze uiteindelijk nog een keer liggen op haar rug in de veronderstelling dat het licht opnieuw zal aangaan en vraagt ze wat vertwijfelend aan het publiek dat we toch zouden blijven zitten hé. Maar het licht gaat niet meer aan. Wel zien we de finale black-out.

< Bert Hertogs >

Credits:

concept: Laurence Roothooft, Suze Milius
spel: Laurence Roothooft
regie: Suze Milius
kostuumontwerp: Johanna Trudzinski
muziek: Jasper Segers
lichtontwerp: Sander Salden
productie: KOPERGIETERY - Gent, KGbe
met steun van: de taxsheltermaatregel van de Belgische Federale Overheid
klank: Jonas De Wulf
decor: Koen Demeyere, Kris Van Oudenhove
techniek: Jeroen Doise, Jonas De Wulf, Niels Verougstraete
productieleiding: Koen Demeyere, Gielke Smet