Recensie UNDRWRLD ★★★★1/2

Het blijft onwijs graaf hoe theater Froe Froe er keer op keer in slaagt om een verhaal uit de Griekse mythologie in een hippe vorm te presenteren (eerder bracht het gezelschap Orfee, Helena en Labyrint). In UNDRWRLD kiest regisseur Marc Maillard voor het verhaal van Hades die al jaren Eurydice volgt (hier via Instagram). Wanneer ze 18 is, beslist hij haar naar het dodenrijk te laten komen. Haar geliefde Orfee wil haar echter volgen in de dood en zelfmoord plegen, maar dat mislukt keer op keer ook al ziet hij haar doodgraag. Vermits Hades in Eurydice een nieuwe koningin van de onderwereld ziet, haar een troon en een kroon geeft, en de huidige Persephone (Isabelle Van Hecke) haar plaats niet wil afstaan, zet die laatste het op een akkoordje met Charon. Die biedt ze nieuwe ogen aan zodat ie terug kan zien in ruil voor het gaan halen van Orfee. Wanneer Hades vaststelt dat Orfee in het dodenrijk aangekomen is hoewel hij nog niet dood is, hij en enkel hij beslist namelijk over leven en dood, reageert ie dan ook ziedend, want met de schepping sol je niet.

Het moet gezegd, UNDRWRLD zorgt alweer voor een zeer complete theaterervaring. Eerst en vooral is er het sterke spel. Vooral Frank Dierens is magistraal als Hades. Lekker donker en dreigend komt ie over maar ook bezitterig. “Gij wilt mij niet liefhebben, gij wilt mij gewoon hebben!” klinkt het terecht uit de mond van Eurydice. Op die manier definieert Theater Froe Froe aan jongeren van het vijfde lager tot het tweede middelbaar wat liefde is en wat het niet is of hoort te zijn.

Wanneer Hades de twee een ‘kans’ geeft om het dodenrijk te verlaten met de afspraak dat Orfee voorop moet lopen en Eurydice achter hem, zij niets kan zeggen en hij niet achterom mag kijken zo lang ze niet buiten zijn, maakt hij het hen in deze versie extra lastig door fake news naar Orfee te sturen met foto’s via zijn smartphone die hem kunnen doen twijfelen. Bijzonder sterk is ook de deep fake video die Orfee op het einde van de reeks foto’s krijgt die doet vermoeden dat zijn liefje het best wel naar haar zin had in het dodenrijk. Het is dan dat ie zich toch omdraait en zo zijn geliefde zal verliezen tot ie zelf stokoud zal zijn en zal sterven eer ie terig bij haar zal kunnen zijn. Dat hyper actuele thema fake news en de impact die social media op jongeren hebben, integreren, vinden we erg slim van Froe Froe.

De songs van zowel Hades als Persephone die Nelle Bogaerts van Lili Grace Music schreef, vonden we opnieuw zeer sterk. In het eerste zingt Van Hecke dat het niet de liefde is die Hades uit, maar haat en er ook veel verdriet in hem zit. Persephone wil in deze song die refereert naar hiphop de liefde van haar man terugwinnen. Straf is de video met veel wit en zwart en flitsende beelden die erg modern oogt en refereert naar het videoclipgenre. Niet veel later zien we Dierens gehuld in zwart met glitters en hoog opstaande kraag een song op dance muziek brengen dat de jongeren in de zaal in no time meeklappen.

Eurydice maakt Eurovisiesongfestivalgewijs in een flits een kledingwissel mee. Een Italiaanse jurk met rode en witte vierkanten wordt in geen tijd een hagelwitte trouwjurk. Met dat verschil dat de bruid als bruidsboeket een dodenkrans draagt voor Hades … En dan is er nog het decor met water op de scène voor de veerman Charon, maar ook om de pop van Orfee in te laten proberen verdrinken. Het sterkste beeld houdt UNDRWRLD echter voor het einde wanneer er geprojecteerd wordt op een watergordijn. Froe Froe zou uiteraard Froe Froe niet zijn als het niet vrij zou omgaan met het oorspronkelijke materiaal. Zo voegt het de drie (ambe)tantekes toe, die alle drie ook azen op de troon van Persephone en niet veel zin hebben om de onderwereld wat te gaan kuisen en klaar te maken voor de komst van Eurydice.

Het is zeker geen cadeau om een schoolvoorstelling te spelen voor een publiek waarvan een deel kennelijk nog nooit naar het theater is gekomen en waarbij er enkelen (niets nieuws onder de zon, toen wij in 1997 naar Les Misérables gingen in de Stadsschouwburg waren er ook wel wat studenten die het kennelijk cool vonden om stoorzender te spelen) het de productie knap lastig maakte. Toch slaagde men erin om via voldoende visuele én auditieve prikkels de jongeren bij het verhaal te krijgen en te houden. Al stellen we samen met professionals opnieuw vast dat het kot telkens te klein is van zodra er maar een beetje lichamelijkheid aan te pas komt in deze voorstelling (wat we ook opmerken bij andere).

Wanneer Eurydice aan Orfee vraagt in het begin van UNDRWRLD: ‘Kleed u uit’ en vervolgens het groene trainingsvestje van de pop uitgedaan wordt, levert dat tot onze grote verbazing afkeurende reacties op. Tot daar aan toe wanneer Van Hecke Dierens’ bast en tepels begint te likken en de jongeren daarop reageren, maar tijdens het uitkleden van een pop, really? Daar stopt het overigens niet. Ook bij woorden zoals ‘kutwijf’ of het Italiaans voor ‘motherfucker’ reageren de jongeren bijzonder fel. Deze generatie is niks gewoon of is hyper hypocriet (studies uit Nederland en Vlaanderen tonen immers bv. aan dat zowat de helft van de jongeren vanaf 12 naar porno kijkt, iets meer jongens (60%) dan meisjes (40%) en dat minstens 1 keer per week doet) en dat (zich anders voordoen naar de buitenwereld toe dan naar wat ze op hun schermpjes kijken in hun vrijetijd) wordt stilaan problematisch, vinden wij.

< Bert Hertogs >

Credits:

Met: Isabelle Van Hecke, Frank Dierens, Gert Dupont, Dries De Win, Sara Janssen Alvaro, Heleen Haest Tekst: Johan Buytaert & cast Regie: Marc Maillard Live Muziek & composities: Nelle Bogaerts (Lili Grace Music) Techniek, licht, klank, video: Wim Bernaers, Max Adams, GertJan Biasino en Dries De Win Decor: Koen Vanhoecke, Bruno Smeyers, Thais Scholiers, Evelien Alles e.a. Kostuums & poppen: Marc & Jan Maillard, Astrid Michaelis, Leentje Kerremans Stage: Annelies Poppe, Fien Vandersmissen