Recensie Charlie and the Chocolate Factory ★★★★

Deze winter neemt Deep Bridge je mee in de magische snoepjeswereld van Willy Wonka. In de musical ‘Charlie and the Chocolate Factory ‘, gebaseerd op het boek van Roald Dahl, volgen we de avonturen van Charlie Bucket en zijn Bompa Jos. Beiden zijn in de ban van de legendarische excentriekeling en snoepuitvinder Willy Wonka die besloten heeft om via vijf gouden tickets een exclusieve rondleiding in zijn fabriek weg te geven. De tickets zitten verstopt in de Wonka chocoladerepen. Wanneer Charlie op de valreep zijn gouden ticket te pakken krijgt, volgt een sprookjesachtig avontuur door de wonderlijke wereld van Willy Wonka. De productie valt op door het geweldige talent dat Deep Bridge samen wist te brengen om van deze musical een waar evenement te maken. De cast zit vol met toppers als: Astrid Stockman, Stijn Proesmans, Liv Van Aelst, Steven Colombeen, Laura Seys, Sali Haidara en Hans Peter Janssens. Ze zetten stuk voor stuk geweldige prestaties neer. Maar de absolute toppers in deze ‘Charlie and the Chocolate Factory‘ zijn Nordin De Moor als prettig gestoorde Willy Wonka, Mauro Degroote als Charlie Bucket en Koen Van Impe als de aimabele Bompa Jos. Samen met de geslaagde hertaling en regie van Stany Crets en de choreografie van Thalisa Mintiens tillen ze het geheel naar een hoger niveau. Alleen jammer van … de lift.

Het eerste wat je opvalt wanneer je de zaal betreedt, is het feit dat er weer een lekker ouderwetse orkestbak mag zijn. Je mag als publiek weer zien dat er muzikanten zijn die live de klanken produceren waar je van mag genieten. Noem ons nostalgisch, maar het heeft gewoon iets. Weten en zien dat wat je gaat beleven ter plaatse door musici voor u gemaakt wordt, is toch de absolute meerwaarde van het live-gegeven en de reden waarom je naar een theater gaat. 

En wanneer het doek dan opengaat, is er Nordin De Moor die van wal mag steken en het legendarische ‘The Candy Man’ (hier vertaald als ‘De Snoepjesman’) mag brengen. Het nummer klinkt vrolijk en opgewekt en zet meteen de toon voor de voorstelling. ‘Charlie and the Chocolate Factory’ moet niet te zwaar opgenomen worden. Ja, de familie Bucket leeft in armoede, maar dat zal de sfeer niet dempen. Ja, de vier rotverwende vlegels zullen ten ondergaan aan hun eigen hebzucht en hoogmoed, maar ook dat moet je met een gezonde dosis luchtigheid en een behoorlijke vleug humor zien.  Deze musical is een absoluut feel-good-productie en dat gevoel wordt van bij de start opgenomen. 

De regie en de vertaling van Stany Crets is dan ook volledig naar deze teneur gezet. Een kwinkslag hier, een visueel grapje daar en een onderhuidse uithaal naar het Antwerpse bestuur ginder moeten hier echt wel kunnen. In de scène van Mike Teevee zat dan weer een stevige knipoog naar VTM. En zo is de hele voorstelling doorspekt met taalgrapjes en verwijzingen naar typisch Vlaamse situaties die voor een Vlaams publiek heel herkenbaar zijn.

In het lied van mevrouw Gloep, vertolkt door Marisa van der Meer krijgen we een echt Stany-moment. Marisa mag met een lekker fout Duits accent een tekst zingen die vol zit met dubbele bodems. Voor de kinderen is het gewoon een vrolijk liedje, maar als volwassene hoor en zie je de schunnige insinuaties die hij in de regie en hertaling verweven heeft. Doe daarbij nog een het ritme van de polka en een Lloyd Russel die gaat jodelen en je krijgt een onvervalst stukje parodie voorgeschoteld waarvan je wel moet gaan lachten. 

Daartegenover staat dan weer het ongelofelijk intieme ‘Was Je Vader Maar Hier’. Als moeder van Charlie Bucket mag Laura Seys zich van haar gevoeligste kant laten horen. Heel fijn en breekbaar bezingt ze hoe ze zou willen dat de vader van Charlie er nog was om met hem te spelen. Het is het meest romantische moment van de voorstelling en die sfeer wordt extra benadrukt door de integratie van een stukje balletchoreografie in het nummer. Het is een moment van pure schoonheid dat toch de eerder luchtige sfeer van een vrolijke voorstelling niet verstoort. 

Het eerste deel van de voorstelling gaat er dan ook in als zoete koek. Onze grote bedenking op deze productie komt vooral op de voorgrond na de pauze, wanneer we de fabriek van Willy Wonka betreden. Hier laten de graphics en de grootsheid van het decor het afweten. Wanneer we deze musical in Londen zagen, waren we onder de indruk van de waanzinnige decors die de magische wereld achter de poorten van Willy Wonka’s fabriek gingen uitbeelden.  We moeten hierbij natuurlijk ook vermelden dat die productie voor een lange tijd in dezelfde zaal te zien was en dat de budgetten voor het decor ongetwijfeld vele keren hoger lagen dan wat Deep Bridge kon spenderen. Maar het neemt toch een beetje van de magie weg. In plaats van dat je Augustus effectief door de fabrieksbuizen ziet glijden, wordt het hier verteld. In Londen blaast Violet op op de scène en in Vlaanderen gebeurt het in de coulissen. Het is het verschil tussen de magie zien gebeuren of die moeten voorstellen. Vooral in de notenkamer is het contrast erg groot. In Londen heb je een podium dat volledig vol staat met decorstukken waar kleine eekhoorns achter zitten en bij ons staan er gewoon vier acteurs in een eekhoornpak voor een doek waar de mond van een notenkraker op geschilderd is. Gelukkig kon de choreografie van ‘Veruca’s Nutcracker Sweet’ voldoende boeien om het gemis te compenseren.

Waar dit gemis wat ons betreft het meest tot uiting kwam, was in de slotscène met de lift. In Londen was er een glazen lift die schijnbaar zonder kabels of steunen over het publiek zweefde. In Antwerpen stond er een trap met bovenaan een stilstaand platform dat diezelfde magische sfeer moest genereren. En daar misten we het gevoel van de absolute verwondering. Let op: de scène werd geweldig mooi en sterk gespeeld door Nordin en Mauro, maar het extra beetje toverpoeder van het special effect ontbrak.

Onze opmerkingen over het decor nemen niet weg dat we toch erg onder de indruk waren van wat we in de Stadsschouwburg in Antwerpen te zien kregen. En dat komt mede door de inkleding van de figuur van Bompa Jos. Stany Crets heeft ervoor gezorgd dat het de Vlaamse Forest Gump werd. Naar eigen zeggen, was Bompa Jos persoonlijk aanwezig bij alle grote gebeurtenissen in de Belgische geschiedenis. Het is de ideale grootvader die houdt van avonturen met zijn kleinzoon en nooit verlegen zit voor een fantastisch verhaal. De waarheid mag daarbij niet in de weg staan van een goede vertelling. Koen Van Impe maakt van Bompa Jos een heel warme persoon die je zo in je eigen familie zou adopteren.

Naast Koen Van Impe zijn er nog twee absolute toppers: Nordin De Moor en de twaalfjarige Mauro Degroote. Nordin draait al langer mee in de Vlaamse musicalwereld en mag in deze productie eindelijk ten volle schitteren in de Vlaamse zalen. Zijn personage van Willy Wonka heeft een klein steekje los en dat levert Nordin wat speelruimte op om zijn Willy wat extra hoekjes en kantjes mee te geven. Hij maakt hiervan dan ook dankbaar gebruik en etaleert zijn spelkwaliteiten. Daarbij laat hij ook nog eens horen dat hij ook vocaal terecht een musicalster genoemd mag worden. Hij heeft kracht, beheersing, emotie … en is zo mede rechtstreeks verantwoordelijkheid voor de kwaliteit van deze uitvoering van ‘Charlie and the Chocolate Factory’.

En dan is er uiteraard ook nog Charlie Bucket (niet ‘boeckeé’ zoals men het in ‘Schone Schijn’ wel eens wil uitspreken) die op meesterlijke wijze wordt neergezet door Mauro Degroote. Naast het feit dat hij heel wat tekst heeft te kennen, speelt hij die ook erg sterk. Het is zeker niet evident om op twaalfjarige leeftijd een tekst met zoveel inlevingsvermogen op de planken te zetten, maar hij doet het maar. Voeg daarbij nog een erg aangename, mooie en fijne zangstem en je merkt dat Deep Bridge hier de juiste keuze heeft gemaakt voor hun gouden ticket. Mauro bewijst dat we in Vlaanderen zo stilaan ook onder de jongeren heel wat musicaltalent hebben zitten.

< Sascha Siereveld >