Recensie I wanna dance with somebody ★★★1/2

De muzikale biopic I Wanna Dance with Somebody over het leven van Whitney Houston, de strafste zangeres van haar generatie die er tot nog toe als enige in slaagde om 7 nummer 1 hits op een rij te scoren in de Billboard top 100, kleurt wat te veel binnen de lijntjes. En neen, dan hebben we het niet over coke voor de cynici onder u die deze zin zo willen interpreteren. De fans komen eigenlijk niets nieuws te weten in deze twee uur en 26 minuten durende film. Maar aan de andere kant is dit document zeer leerrijk voor de generatie die haar muziek nog niet voldoende kent, en tevens ook een les voor al wie droomt van een muziekcarrière om niet in de valkuilen te trappen waar Whitney en haar entourage wel in trapten.

Zeker, in Whitney Houstons tijd was imago net als nu alles. En dat imago werd zeker in het begin van haar carrière bepaald door de traditionele media, tv, radio, kranten en tijdschriften. Pas naar het einde toe kwam daar het internet en social media bij. Maar vooral, ze moest fitten in een behoorlijk strak keurslijf dat haar vader haar oplegde, hoewel muziekproducer Clive Davis haar carte blanche gegeven blijkt te hebben en zij het laatste woord kreeg welke nummers ze wou opnemen.

I wanna dance with somebody suggereert dat de wereldberoemde zangeres biseksueel was en dus meer dan close was met haar beste vriendin Robyn Crawford (neergezet door Nafessa Williams). Ze wil zich outen bij haar vader John Houston (Clarke Peters) maar die zegt in het begin van Houstons carrière dat ze met hun tweetjes zo snel mogelijk gespot moeten worden met mannen. Later stelt ie onomwonden dat de roddels dat ze lesbisch zou zijn met Crawford die ze als haar creatief directeur heeft aangesteld, moeten stoppen. Het tast het ‘merk’ Whitney Houston aan, klinkt het.

Hoewel Johns verdiensten ook benadrukt worden in I wanna dance with somebody, zo slaagt ie erin om het platencontract met Arista te verlengen voor een zeer goede prijs, wordt ie toch vooral als de boeman afgeschilderd. Hij is het die door te smijten met kredietkaarten aan alle medewerkers van zijn bedrijf, door hotels te boeken, privé-jets enz. bijzonder kwistig blijkt met geld door de zeer kostelijke structuur die hij heeft opgebouwd rond zijn dochter.

Het gevolg is dan ook dat Whitney Houston, die op een bepaald moment inzage vraagt in de boekhouding van haar vaders bedrijf, vaststelt dat er van die vele honderden miljoenen dollars die ze verdiende op het einde van de rit nauwelijks nog wat overbleef. Het geld moet ze dan ook zien te halen tijdens een wereldtour, maar da’s niet goed voor de stem, en het levensritme slopend, ook omwille van het routineuze bestaan dat sterren leiden tijdens zo’n wereldtour. Het is letterlijk van hier naar daar vliegen of een stuk met de tourbus afleggen, hotel in, hotel uit, soundchecken, eten, optreden, inpakken, terug uitpakken en dat op repeat. Vergeet de glamour of de magie die je denkt dat er hangt rond touren, want dat is gewoon een fabeltje. Dat in combinatie met weinig vrije tijd en de hoge druk zorgt ervoor dat Whitney Houston vindt dat ze recht heeft op vakantie in haar hoofd. Daardoor gaat ze roken en vervolgens ook drugs gebruiken wat ze al doet voor ze Bobby Brown leert kennen, verduidelijkt de film.

Al van bij de start van I wanna dance with somebody toont regisseuse Kasi Lemmons de druk die Houston moet gevoeld hebben wanneer ze in 1994 het podium betreedt van de 21ste American Music Awards via de manier waarop ze de parterre en de balkons in scène brengt. Het is die constante druk die Houston voelde waar ze uiteindelijk aan ten onder is gegaan. De druk die haar moeder Cissy (Tamara Tunie) haar oplegde toen ze nog in een gospelkoor zong en als backing van haar moeder optrad. Ze peperde haar dochter in dat ze eerst een nummer goed moest leren zingen zoals het hoorde, zoals het op de partituur staat, zowel qua noten dus, maar ook qua articulatie. Daarna is er pas ruimte voor interpretatie, frasering en versieringen. Maar vooral, ze gaf haar dochter mee dat een goeie performance er een is waarbij je zowel vanuit het hoofd, het hart als de buik zingt. Met andere woorden, ze legde de lat hoog voor Whitney. Maar het maakt wel dat ze de basis legde voor hoe Whitney haar stem tijdens haar carrière zou gebruiken als zangeres en hoe ze nummers zou interpreteren om zo haar eigen ding ermee te doen waardoor ze een eigen signatuur verwierf.

Whitney Houston kon en mocht in haar tijd echter niet helemaal het leven leiden dat ze wilde leven. Ze voelde zich te beperkt en niet langer voldoende vrij, hoewel ze wel op artistiek vlak haar eigen keuzes mocht maken. Maar het geld moest tot het einde binnen blijven komen wat tot een zwanenzang leidde tijdens haar laatste wereldtour in 2009 en 2010.

Laat I wanna dance with somebody dus vooral een les zijn voor de jongere generatie artiesten en hopelijk ook de muziekindustrie die tot op heden niet helemaal geleerd lijkt te hebben uit o.a. hoe de carrières van Whitney, Amy Winehouse en zo vele anderen abrupt eindigden. Ook hedendaagse jonge artiesten gaan gebukt onder de angst en de paniekaanvallen door de druk van pers en publiek. In I wanna dance with somebody is het iemand die zich voordoet als fan, die haar een balpen toestopt voor een handtekening waar haar coke in zit. Wanneer we in 2012 zijn aanbeland, krijgt ze gratis bubbels aangeboden in het hotel waar ze zit. De barman zegt dat ie grote fan is van haar en haar I loves you, Porgy/And I am telling you I’m not going/I have nothing-medley die ze zong tijdens de American Music Awards uit 1994 nooit zal vergeten. Naar dat hoogtepunt werk deze film dan ook toe.

Verder worden bijna alle belangrijke live optredens opnieuw ingeblikt met actrice Naomi Ackie die op fenomenale wijze gestalte geeft aan Whitney Houston (in de zang horen we Whitney’s originele stem gedubd). Zo krijgen we onder andere haar tv-debuut te zien met ‘Home’ in The Merv Griffin Show in 1983, over The star spangled banner die ze voor de vijfentwintigste Super Bowl in 1991 zong en Diane Warrens ‘I didn’t know my own strenght’ dat ze zong tijdens The Oprah Winfrey Show in 2009, een nummer dat ondertussen als een laatste statement van de zangeres beschouwd kan worden. Een statement dat alle uitdagingen waarvoor Whitney Houston heeft gestaan in haar leven in zich draagt. Grote afwezige in deze film is het nummer 'When you believe' met Mariah Carey. Dat is er niet in te horen en heeft wellicht met (portret)rechten te maken.

In de voetsporen van je moeder treden die al een zangcarrière had en backing was van Aretha Franklin, als nicht Dionne Warwick hebben … het legt al van bij de start van de carrière behoorlijk wat druk op de schouders van Whitney Houston. Wanneer ze breekt met haar vader, wil die naar de rechtbank trekken en eist ie 100 miljoen dollar van haar (die ze niet heeft) omdat hij de platendeal had onderhandeld. Verder werd Whitney Houston uitgejouwd door een deel van het publiek op de Soul Train Music Awards in 1989. Ze vonden haar niet zwart genoeg zingen. Hoe mainstream wil je zijn als artieste en in welke mate wil je je roots daarvoor verloochenen? Ook die vraagt stelt deze prent. Vooral Robyn heeft het daar in het begin van Whitney’s carrière ook moeilijk mee. Het is tijdens die Soul Train Music Awards dat ze Bobby Brown (Ashton Sanders) leert kennen en met hem huwt. I wanna dance with somebody kiest om die scènes – uiteraard – door haar wereldhit ‘I will always love you’ uit The Bodygueard - te begeleiden. Maar feit is dat Whitney zelf van twee mensen hield, die meermaals streden om haar aandacht, zowel privé als professioneel. En Bobby, die bleek zijn ex zwanger gemaakt te hebben. Iets wat ie Whitney pas zei nadat ie haar een aanzoek had gedaan wat meteen al voldoende voer is voor conflict in een relatie…

Om kort te gaan, I wanna dance with somebody is een degelijke maar weinig verrassende biopic van Whitney Houston. Zeker als je de cd/dvd Whitney Houston Live her greatest performances in huis hebt, zal je weinig nieuws te zien en te horen krijgen. Maar het houdt haar muzikale nalatenschap wél levend. En daar telt het uiteindelijk ook om.

< Bert Hertogs >