Recensie Devotion ★★★

Top Gun aan een veel lager tempo en in een context van een biografische oorlogsfilm, gebaseerd dus op waargebeurde feiten, dat is Devotion (toewijding) van regisseur J. D. Dillard die zijn prent baseerde op Adam Makos’ boek ‘Devotion: An Epic Story of Heroism, Friendship, and Sacrifice’. Wie Top Gun Maverick gezien heeft, herkent ongetwijfeld Glen Powell die in de prent Hangman neerzette en hier de rol speelt van Tom Hudner die een eremedaille ontving omdat ie zijn kameraad Jesse Brown (neergezet door Jonathan Majors die volgend jaar onder andere te zien zal zijn in Ant-Man and the Wasp: Quantumania en Creed III) heeft proberen te redden tijdens de Slag om het Choisinreservoir, in het begin van de Koreaanse oorlog eind 1950. Hoewel historisch correct, trekt de film ook de Black Lives Matter-kaart. Hier door de kijker mee te geven dat Brown, de enige zwarte piloot in het VF-32 squadron destijds, dubbel zo hard heeft moeten knokken (o.a. via een zwemproef) om daar te kunnen geraken waar hij wou geraken.

Wanneer de twee elkaar voor het eerst leren kennen in Devotion, toont Brown Hudler hoe hij alles uit zijn F8F-1 Bearcat vliegtuig weet te halen, door te slalommen tussen boten op zee, maar ook door even goeiedag te gaan zeggen waar ie woont. Hudler is onder de indruk. Maar de Bearcats worden vervangen door F4U Corsair vliegtuigen. En Brown blijkt daar moeite mee te hebben, vooral omdat je als piloot veel minder op je eigen zicht kan rekenen en dus moet vertrouwen op de veiligheidscoördinator die je bijvoorbeeld helpt met landen. Dat zint ‘m niet want er zijn meer dan voldoende superieuren in zijn carrière geweest die hem uitscholden, racistisch beledigden en kleineerden. Al die zaken die naar zijn hoofd geslingerd werden heeft ie genoteerd in een boekje. Hij vreest gewoon op een dag te crashen omdat niet iedereen zijn vertrouwen waard is.

Hudner was de wingman van Brown en een van de weinigen die hij wel vertrouwde. Maar volgens Devotion hebben de jarenlange vernederingen Brown wel getekend en wanneer ie met een Corsair moest zien te landen op het vliegdekschip USS Leyte voel je dat ie zich er niet comfortabel bij voelt. Zijn collega’s gokken op het al dan niet slagen van de landing. Voor alle mannen van kleur die aan boord zijn van het schip, is Brown sowieso een held, dat vergroot de druk. Samen leggen ze bij om hem een Rolex te bezorgen wanneer ie in zijn eentje besliste om de tweede brug over de Yalu rivier tussen China en Noord-Korea te vernietigen ook al kwam ie daardoor de ganse tijd onder Chinees vuur te liggen.

Omdat ie daarbij een order niet gevolgd heeft, zet Hudner dat in zijn verslag. Brown zal daardoor nooit meer kunnen promoveren, realiseert de plichtsbewuste man niet. Om het ietwat goed te maken, doet hij zijn best door testimonials te verzamelen van alle andere collega’s van wat er gebeurd is en waarom Brown de juiste keuze maakte. Maar Brown weet dat dat misschien wel kan werken voor witte collega’s, maar niet voor hem, omdat ie van kleur is. Het is vooral die Rolex die hij krijgt van mannen van kleur als erkenning, dat hem weet op te monteren.

Wanneer Brown en zijn collega’s de grondtroepen aan het Choisinreservoir die zwaar onder vuur liggen vanuit de lucht een handje helpen, wordt Browns toestel geraakt en verliest ie olie. Daardoor moet ie een noodlanding maken die hem helaas fataal wordt. Hudner wil hem niet in de steek laten en zal een noodlading uitvoeren om zijn kameraad, die in Cannes door Elizabeth Taylor uitgenodigd werd op een feestje in het casino samen met zijn collega’s omdat zij een zwarte piloot verfrissend vond, te kunnen redden. Tevergeefs.

En zo brengt Devotion opnieuw onder de aandacht hoe de eerste Afro-Amerikaanse piloot van de Amerikaanse marine helaas ook de eerste Afro-Amerikaanse marineofficier werd die sneuvelde tijdens de Koreaanse oorlog. Zijn lichaam is tot op de dag van vandaag nog steeds niet geborgen. Hij liet zijn vrouw Daisy Pearl Nix en dochter Pamela Elise Brown achter.

< Bert Hertogs >