Recensie M3gan ★★

Een speelgoedpop die een eigen leven begint te leiden en aan het moorden slaat. Dat vormt het uitgangspunt van de film M3gan die Gerard Johnstone regisseerde. Maar waar hebben we dat nog gehoord? Inderdaad, bij Chucky en Annabelle. We hadden dan ook een bijzonder hoog déjà vu-gevoel toen we deze Amerikaanse sci-fi horrorprent zagen die geschikt zou zijn voor 16-plussers wat wij redelijk streng vinden. Geen enkele scène vonden we namelijk écht eng en de finale vonden we zelfs wat voorspelbaar.

In M3gan gaat Cady (Violet McGraw) samen met haar ouders skiën, maar onderweg komen ze in een sneeuwstorm terecht met de wagen en besluiten ze te wachten tot het sneeuw geruimd wordt. Cady’s vader is namelijk vergeten sneeuwkettingen te leggen op de banden van de wagen. Plots duikt uit het niets een sneeuwruimer op. Cady overleeft de crash, haar ouders niet.

Het is haar tante Gemma (Allison Williams) die haar voogd wil worden, al blijken ook de ouders van Cady’s vader dat te willen. Dus moet Gemma bewijzen dat ze de opvoeding van het meisje aankan en kan combineren met haar job. Ze werkt voor Funki, een speelgoedbedrijf. Daarvoor maakt ze robots. Haar jongste uitvinding is een dikke hit geworden. Het is een huisdier dat je via je tablet eten kan geven, of vanalles kan laten doen of mee doen. Het voordeel, zo zegt de reclamefilm, is dat je nieuwe speelkameraadje jou zal overleven terwijl een echte kat of hond dat nooit zal kunnen. Dat levert alvast geen tranen en geen jeugdtrauma op. Het speelgoed verschilt dus van de tamagotchi die wel kon doodgaan, en tranen bezorgde om iets dat eigenlijk nooit écht geleefd heeft.

Cady kreeg er zo eentje cadeau van Gemma en is er verzot op. Al snel zal die laatste ondervinden dat de deadlines die ze heeft om een goedkoper exemplaar te ontwikkelen, omdat de concurrentie een gelijkaardig speelgoedje maar veel goedkoper kort na hun verschijning op de markt gebracht hebben, moeilijk te combineren valt met een meisje in huis. De concurrentie wist dat voor elkaar te krijgen door Kurt (Stephane Garneau-Monten) die hen belangrijke bedrijfsinfo van Funki doorspeelde.

Gemma toont Cady haar robot die ze als afstudeerproject maakte en nog moet aangestuurd worden met de handen van de gebruiker. Wanneer haar nichtje bijzonder enthousiast daarop reageert en niets anders dan dat wenst, besluit Gemma M3gan, haar jongste uitvinding, in sneltempo af te werken en Cady als proefpersoon te gebruiken.

M3gan functioneert op zichzelf, leert op basis van haar camera’s en sensoren en kan die kennis overdragen aan haar eigenaar. Probleem is echter dat M3gan op den duur wel erg slim wordt. Zo gaat ze geheugenfiles van wat ze gedaan, gezien en gehoord heeft niet meer bewaren en versturen naar de cloud, blijkt ze Cady wel overdreven hard te willen beschermen (lees: ze ruimt verschillende mensen én een hond uit de weg hetzij rechtstreeks hetzij onrechtstreeks) en bezorgt ze Cady eigenlijk geen (normaal) rouwproces.

Op die manier wil de film M3gan de gevaren van artificiële intelligentie en robots onder de aandacht brengen. Maar ook het uitbesteden van zorg en opvoeding van onze kinderen aankaarten omdat we simpelweg de tijd steeds minder vinden naast de job die we uitvoeren. In de soundtrack horen we onder andere M3gan Titanium van David Guetta zingen omdat ze daaruit gemaakt is.

Maar bovenal is deze film ons té voorspelbaar. We hebben dus onze bedenkingen of het wel een goed idee is om hierrond een nieuwe franchise te starten ...

< Bert Hertogs >