Recensie The enforcer ★★

The enforcer van regisseur Richard Hughes voelt wat geforceerd aan. De prent heeft weliswaar een nobele boodschap: een man zorgt ervoor dat verschillende mensen een beter leven kunnen leiden door zichzelf daarvoor op te offeren. En daarmee is meteen ook het beste gezegd, want wat de actie betreft blijven we op enkele degelijke scènes na toch wat op onze honger zitten, de dialogen voelen bijzonder stroef, ja zelfs wat dom en vlak aan. Ze voegen gewoon onvoldoende toe aan de psyche van de personages.

In the enforcer speelt Antonio Banderas de rol van Cuda. Hij wordt ingezet door Estelle (Kate Bosworth) om mensen voor haar uit te schakelen en te dumpen. Ze heeft net Stray (Mojean Aria) aangeworven. De man slaagt erin gevechten in open lucht waarop geld ingezet kan worden te winnen. Hij heeft het imago van een pitbull die zijn tegenstander niet lost en zelfs ogenschijnlijk verloren situaties toch nog naar zijn hand weet te zetten.

Hun eerste opdracht samen is een man uitschakelen die gokschulden heeft. Cuda stuurt Stray op de man af op de parking van een goktent. Maar tijdens het gevecht belandt het slachtoffer even op de motorkap van zijn wagen waardoor het alarm afgaat. Niet veel later belandt ie in de koffer van Cuda.

Stray excuseert zich voor wat er zich heeft afgespeeld en aan het water wordt de man uiteindelijk een fataal schot toegebracht waardoor die in het water valt. En dat gebeurt allemaal terwijl we ‘Everybody’s gotta learn sometime’ van The Korgis horen, een nummer waar we nooit wat mee gehad hebben en na deze film (de song komt op het einde terug) ook niets mee zullen hebben.

Stray is ondertussen verliefd geworden op Lexus (Alexis Ren), een danseres in de club van Estelle die soms ook in de red room voor haar bazin sensueel moet dansen. Danseressen moeten apart de club binnen. Met andere woorden, het mag niet geweten zijn dat ze er een relatie op nahoudt met Stray omdat haar bazin vindt dat zij zowel Lexus als Stray in haar bezit heeft.

Cuda van zijn kant vindt dat Stray beter van job verandert en zijn vriendin een echte, duurzame toekomst bezorgt. Zelf wil hij dat doen voor de vijftienjarige Billie (Zolee Griggs) die hij betrapt op winkeldiefstal. Hij betaalt de rekening, steekt ze in een motel en wat geld toe zodat ze een week verder kan want hij weet dat de straten van Miami waarin ze rondzwerft te gevaarlijk zijn voor zo’n jong meisje als zij.

Hoewel hij er dus alles aan gedaan heeft om haar in veiligheid te brengen, blijkt dat niet gelukt wanneer ze ontvoerd wordt door de bende van Freddie (2 Chainz) die geld verdient door (veel te jonge) vrouwen op te sluiten en hen voor de camera’s (extreem) seksuele handelingen te laten uitvoeren die de online gebruikers via het darknet hen vragen te doen (in ruil voor digitaal geld). Estelle lijkt Freddies business te gedogen wanneer ze Stray ernaartoe stuurt om twee zakken met cash geld op te halen. Maar Cuda vindt dat de job daar niet stopt. Wanneer hij bij Freddie de stem van Billie hoort, wil hij haar bevrijden. Ook al is de prijs daarvoor hoog. Hij zal immers de confrontatie moeten aangaan met Estelle en haar erg sterke lijfwacht, haar netwerk, Freddie én diens mannen.

Het goede aan The Enforcer is dus dat het een film is die gaat over vrouwen hun vrijheid (terug)geven. En het is ook een feministische prent want zowel Lexus als Billie zullen zelf actief ervoor zorgen dat ze bevrijd geraken. Maar een scène, wanneer Cuda zijn vintage auto niet aan de praat krijgt, en Stray hem helpt, vat eigenlijk de film nog het best van al samen. We zien Stray de motorkap openen, zijn shirt uitdoen, zodat de kijker zijn blote bast kan zien, om vervolgens het probleem op te lossen. De prent bulkt dus ook van de genderbevestigende clichés, met stoere, sterke mannen  en hun six packs, en verleidelijke zwoele vrouwen die zich daartoe aangetrokken voelen. Leuk is wel dat we in die scène Cuda zijn rust en focus zien verliezen terwijl hij eerder Stray daarop probeerde te wijzen tijdens een nachtelijk spelletje golf.

Bij ImdB haalt de prent 5,2 op tien, en bij het verlaten van Kinepolis leken de publieksreacties die wij hoorden in die lijn te liggen of net zoals onze waardering er een beetje onder. The enforcer voelt dan ook te heterogeen aan, en wil bij momenten zowel de flitsende, coole als de poëtische en filosofische kaart trekken. Dat kan best werken, maar hier voelt het geforceerd aan.

< Bert Hertogs >