Recensie Tirailleurs ★★

Als een ode aan de onbekende soldaat én als een grote verontschuldiging naar de Senegalese bevolking toe om de vele Senegalezen die vaak tegen hun wil verplicht werden om zich aan te sluiten bij het Franse leger tijdens de Eerste Wereldoorlog (en later ook tijdens de tweede). Soldaten die niet meer terugkeerden en verscheurde families achterlieten in hun moederland. Zo leest Tirailleurs, het oorlogsdrama van Mathieu Vadepied met niemand minder dan Omar Sy (Lupin) in de hoofdrol.

Sy zet in Tirailleurs dat zo veel betekent als ‘Schutters’ de rol neer van Bakary Diallo. Hij is de vader van Thierno (Alassane Diong) die tegen zijn wil door de Fransen opgepakt wordt in 1917 en naar een kamp gebracht zodat hij niet veel later getransporteerd kan worden naar het slagveld in Frankrijk. Zijn vader Bakary sluipt naar het kamp met als doel hem en nog vele andere jongeren te bevrijden. Dat lukt voor sommigen, maar helaas wordt ie samen met zijn zoon gevangen genomen in een put.

In een volgende scène zien we de twee in Frankrijk. Thierno is ondertussen beroofd door andere soldaten en heeft dus geen geld meer op zak. Zijn vader zoekt ‘m. Hij probeert ervoor te zorgen dat ze niet naar het front moeten maar mogen koken voor de soldaten. Daar moet ie geld voor neertellen. De prijs is hoog omdat er veel mannen dat al gevraagd hebben. Maar hij is te laat. Luitenant Chambreau (Jonas Bloquet) heeft zijn zoon Thierno namelijk laten oplappen in een café nadat ie overvallen werd en die heeft ondertussen trouw gezworen aan de luitenant in ruil dat ie niets te kort zal komen.

De volgende dag vertrekken ze en Bakary kan niet anders dan meegaan wanneer ie zijn zoon gevonden heeft. samen hebben ze immers niet genoeg geld om in de keuken te gaan werken. Ze proberen tijdens de oorlog mee een heuvel terug te winnen van de Duitsers maar dat gaat niet zo makkelijk. Op een dag slagen ze erin om de Duitsers enkele meters terug te doen trekken zodat ze hun loopgraven kunnen innemen. Mede daardoor maakt Thiermo carrière in het Franse leger en moet ie zelfs op den duur zijn vader bevelen geven.

De twee proberen hun bloedband voor de buitenwereld geheim te houden maar Chambreau komt hun geheim al snel te weten. Wanneer hij samen met 9 anderen, inclusief Thiermo, bij nacht de heuvel verder op wil om zo de Duitsers te verrassen, hoopt Bakary zijn zoon op andere gedachten te brengen. Ondertussen heeft ie namelijk samen met een andere soldaat verschillende soldaten om het leven gebracht om zo veel mogelijk geld bij elkaar te sparen die een overtocht naar huis via Le Havre mogelijk zou moeten maken. De twee moeten op een kar tussen de lijken gaan liggen. Wanneer ze zijn aangekomen om over te stappen, blijkt Thiermo echter niet meer op de kar te liggen, en kiest zijn vader er dan maar voor om terug te keren.

Achteraf blijkt dat een goede keuze, want wie wou vluchten werd immers opgehangen. Maar de kijker weet ook al in het begin van Tirailleurs dat het niet goed afloopt met minstens één van de twee. We zien in de openingsscène namelijk botten opgegraven worden. Door die info al van het begin mee te geven, haalt Vadepied de spanning helemaal uit de prent. Daarnaast is de expositie van de belangrijkste personages te kort om je er emotioneel mee te gaan binden waardoor de film niet onder de huid kruipt.

Veel meer dan een metafoor voor het leven waarbij een vader zijn zoon nog van alles wil leren en ervaring meegeven terwijl de ommekeer al ingezet is, en het de zoon is die zijn vader moet tonen dat vluchten uit een benarde situatie zelden een goed idee is, niet alleen omdat het een laffe daad is, blijft ons dan ook niet bij na het bekijken van deze film. Dat is dan het enige spanningsveld ook, tussen vader en zoon, wie de leiding neemt, wie de meerdere is van de twee, dat nog enigszins indruk weet te maken.

< Bert Hertogs >