Recensie Feed me please ★★★1/2

Een roze muur en een deuropening. Meer hebben Aminata Demba, Lien Thys en Laurence Roothooft niet nodig als decor voor Feed me please, een bijzonder relevante voorstelling voor jongeren die het fake gedoe op social media aankaart, algoritmes die voor de ene wel en voor de andere niet werken, het verslavende om steeds meer zieltjes te winnen, wat tot extremen kan leiden (zeker wanneer er een terugval in het aantal volgers volgt) en gemene comments die tot zelfmoord kunnen aanzetten.

Demba is het die met het idee van Feed me please op de proppen kwam. Haider Al Timimi werkte het concept verder uit en nam de regie voor zijn rekening die wat ons betreft links en rechts iets strakker had gemogen. Vooral naar het einde toe krijgt de productie de lachers steeds makkelijker op hun hand wanneer de drie personages die de actrices neerzetten alles uit de kast halen om toch maar graag gezien te worden. Dat contrasteert fel met het einde dat awareness moet creëren over de gevaren van social media, en toxische comments op fora allerhande. Feed me please is dus tragikomisch wat meteen het leven van influencers samenvat.

Wat we zo sterk én verrassend vinden aan Feed me please is hoe Aminata Demba scherpe kritiek uit op mensen die hun ongenoegen uiten en protesteren tegen van alles en nog wat op social media. Overgevoelig maar gelukkig zijn ze nochtans. Sterk is ze wanneer haar personage live gaat voor een tutorial en daar onomwonden stelt dat het altijd helpt als je deel uitmaakt van een minderheidsgroep. Behoor je daar nog niet toe, kies er dan eentje. Je verontwaardiging komt dan beter tot zijn recht.

Op de tonen van ‘Don’t worry be happy’ komen de drie door de deuropening waar een smartphone met flexibele pootjes staat en eigenlijk in hun weg staat. Ze moeten moeite doen om er nog door te kunnen. De smartphone is dan ook de vierde speler in Feed me please. Die wordt altijd groter, van smartphone over tablet, tot een groot scherm dat de grootte heeft van een kind. De drie vrouwen worden tijdens de voorstelling figuurlijk kleiner omdat ze elk op hun manier wegdeemsteren om het algoritme te pleasen.

Laurence heeft veruit de grappigste rol in Feed me please. Zij krijgt als mannelijk personage - geweldig is ze o.a. wanneer ze ‘I’m a regular everyday normal guy’ rapt - maar geen volgers bij elkaar en moet het stellen met een handvol die ze wel allemaal kent en dus kwaliteitsvoller vindt dat die van Lien – ‘Oh ik weet niet wat ik moet zeggen!’ – die er 1,3 miljoen haalt, wat goed is voor confetti!

Zij voelt de liefde van haar volgers en is zo content dat ze hen gaat overspoelen met content (wat Feed me please met stip de leukste taalhumor in die scène oplevert). Als dat betekent dat ze haar lippen zal laten opspuiten met fillers, is dat dan maar zo.  Liens personage steekt de draak met het luxeleventje dat sommige influencers doen alsof ze leiden. Hier doet ze alsof ze in eerste klas vliegt met een foto van een blauwe lucht met wolken, een wc bril die het raampje van het vliegtuig moet voorstellen en een kussentje in haar nek.

Laurence zal uiteindelijk een gamer spelen die zijn volgers wil live meenemen en aantonen hoe je een nucleair wapen tijdens een spel kan scoren. De actrice vertelt dat alsof het de doodnormaalste zaak ter wereld is, en zelfs het publiek, of toch een groot deel lijkt niet te beseffen hoe ziek dit wel is. Ook haar personage mag met taal spelen, hier tijdens een tongbreker met het woord ‘skills’ dat wel wat vaardigheid vergt. Die enkele hartjes die haar personage digitaal heeft bijeen gesprokkeld laat ze omzetten in echte hartvormige ballonnen die ze met wasspelden op haar armen en handen laat aanbrengen.

Meet haar ‘This pussy grabs back’, ‘Tax the rich’,  ‘Free tampons everywhere’, ‘Skin color is not a crime’ enz. weet het personage van Aminata rond de 70.000 volgers te halen met haar ‘8K resolution for the revolution’ standpunten waarbij ze later haarfijn de valkuil toont als je als sociaal bewogen influencer je laat sponsoren. Want dat kan haaks staan op je (extreme) opvattingen. Het commercieel opportunistische kantje van influencers wordt zo ook vakkundig aangekaart.

Verder toont Feed me please ook treffend aan dat mensen die soms veel talentvoller zijn (rol van Laurence) het moeten stellen met nauwelijks volgers, terwijl lege dozen ook omwille van hun looks los over het miljoen gaan. Nog zo’n dom social media dingetje waar ze de draak mee steken: unboxing video’s. Hier wordt er heerlijk geklungeld en komen er grote mousse duimpjes uit waarbij Aminata haar collega’s vraagt om haar ermee te slaan terwijl ze pleit tegen fysieke agressie op vrouwen. Awkward vindt Laurence het, de ander vindt het er wat over gaan, wij vinden het punt dat de drie maken dat er tussen het digitale gedrag van iemand en dat in de échte wereld soms een wereld van verschil kan zitten. Die schijnheiligheid, dat opgefokte gedoe, die contradictie wordt hier op een slimme manier een hak gezet.

In Feed me please slaan de millennials kortom keihard terug naar een jongere generatie die hen dezer dagen online wel eens durft weg te zetten. Met wat geluk komt de boodschap over. Millennials for the win! Want wie doet beter wat deze drie actrices (al hoelahoepend) presteren)?

< Bert Hertogs >

Credits:

concept Aminata Demba, Haider Al Timimi
regie Haider Al Timimi
regie assistent Axelle Verkempinck
spel Aminata Demba, Lien Thys, Laurence Roothooft
dramaturgie Bart Capelle
scenografie Stef Stessel
lichtontwerp Stef Stessel, Thomas Clause
kostuum Valerie Le Roy
video-ontwerp Freek Willems
video-animatie Freek Willems, Jack Stessel
productie BRONKS & Theater Antigone
coproductie Perpodium
met de steun van de taxshelter van de Belgische Federale Overheid via Cronos Invest