Recensie Babylon ★★★★

De Zundays in de Zillion. Zo speciaal waren die nu ook weer niet blijkt als je Babylon van regisseur Damien Chazelle die de film ook schreef, gezien hebt. Jazeker, in deze prent zien we decadente feestjes waar er seks in alle vormen bedreven wordt, van anale seks over plasseks, met bondage, sm, en dwergen, maar als je die scènes afzet ten opzichte van de ganse duur van de film, Babylon duurt drie uur en 8 minuten, kan je bezwaarlijk stellen dat het een extreme fysieke prent is waar Gaspar Noé bijvoorbeeld om gekend is. Neen, Chazelle vaart met zijn epische dramedy een koers die vooral lijkt op één grote stijloefening. Er zijn massa scènes, er is een link naar het horrorgenre met maffiabaas James McKay (Tobey Maguire), een misdaadfilm à la Scorsese maar even goed zie je er ook elementen van de musicalfilm in, zo wordt er duidelijk verwezen naar ‘Singing in the rain’, en van de romcom.

Centraal in Babylon staat namelijk de liefde van Manny (Diego Calva), een filmassistent, die Nellie LaRoy (Margot Robbie andermaal in een heel speelse, fysieke, sexy rol terwijl Brad Pitt de stijve hark met een drankprobleem neerzet) toegang verleent tot een feestje van een filmmaatschappij vol Hollywoodsterren. Nellie gebruikt een valse naam. Haar moeder verblijft in een sanatorium, zelf leeft ze in een kraakpand en haar vader blijkt een alcoholicus. Ze heeft dus niks te verliezen en lult zich een weg naar binnen en wordt zo een gevierde actrice van de stomme film.

Maar bovenal leest Babylon als één grote liefdesbrief voor de filmindustrie zelf. We volgen namelijk de ontwikkelingen van dit medium van de roaring twenties tot en met de jaren ’50, van de stomme film in zwart-wit, over de eerste films (en alle beslommeringen die ermee gepaard gingen tijdens de eerste opnames) met klank tot de kleurenfilms. Babylon is dus eigenlijk ook een film die draait rond het thema verandering en hoe mensen daarmee omgaan, welke kansen maar ook bedreigingen dat schept.

Zowel LaRoy als de gevierde gevestigde acteur Jack Conrad (Brad Pitt) zullen zich wel willen aanpassen aan de veranderende tijden, maar hun tijd is allebei voorbij wanneer het tijdperk van de stomme film abrupt eindigt. Nellies stem wordt te schel bevonden en de rol van de wilde vrouw is ondertussen passé. Dat maakt dat ze zich zal moeten heruitvinden en als een deftige dame gedragen op feestjes, wat haar uiteraard niet lukt. Nellie is immers verslaafd geraakt aan drugs en gokken.

Conrad van zijn kant wordt dan weer uitgelachen door het publiek om zijn houterige manier van acteren en gebrek aan inleving als ie ‘I love you. I love you.’ moet zeggen in een gesproken film. De filmrecensente Elinor St. John (Jean Smart) die hem mee groot maakte, schrijft het dan ook in een stuk, dat zijn tijd voorbij is. Een tegenovergestelde beweging zet Manny in. Die klimt op de ladder in de filmindustrie en zal het schoppen van filmassistent tot regisseur die – omdat ie verliefd op haar is - LaRoy wil herlanceren. Maar de high society van Hollywood die een volgende film mee zou moeten gaan financieren, denkt er het zijne van … Hoe meer verantwoordelijkheden Manny krijgt, hoe minder sympathiek hij wordt en hoe meer ie een humeurige leiderschapsstijl gaat volgen.

Waarom je Babylon absoluut moet zien? Omwille van de score van Justin Hurwitz uiteraard die al op verschillende festivals een prijs won met deze film. Zo mocht ie er o.a. een Golden Globe voor in ontvangst nemen. Ook het productiedesign van Florencia Martin en Anthony Carlino viel meermaals in de prijzen. Maar dé reden ligt bij twee awardcategorieën die nog niet bestaan in de filmwereld. De beste kakscène sinds lang en tevens met stip de grappigste zit helemaal vooraan in de film wanneer een olifant op een bestelwagen die naar boven getrokken wordt op een berg dreigt naar beneden te rollen wanneer het trekhaakje en het koord het niet meer kunnen houden. Dit is bijzonder goeie én tevens spannende cinema. En een absurde scène ook. De olifant die met moeite boven geraakt blijkt ook een metafoor voor een latere scène, die waarin we een zatte Conrad zien die tijdig op een heuvel tracht te geraken wanneer het licht bij zonsondergang perfect is in open lucht om te vereeuwigen.

Ook zouden we Babylon zo nomineren voor de beste kotsscène (op naam van Margot Robbie) al moet gezegd dat deze film zijn meerdere dan wel zal moeten erkennen in het niet alleen daarom ronduit magistrale Triangle of sadness. Last but not least is het alweer een tijdje geleden dat we zowat tien toeschouwers vroegtijdig een zaal zagen verlaten. Absoluut, het is een lange zit, en soms voelt Babylon, zeker naar het einde toe niet overal even mooi afgemonteerd aan, maar dat neemt niet weg dat wij geboeid bleven kijken. Veel heeft te maken met Robbie’s acteerprestatie die naast de overdaad aan beeldenpracht ons alvast gekluisterd aan onze bioscoopzetel hield.

< Bert Hertogs >